menu

Rinkeldekink - Martine Bijl (2018)

mijn stem
3,69 (13)
13 stemmen

Nederlands
Autobiografisch

128 pagina's
Eerste druk: Atlas/Contact, Amsterdam (Nederland)

In september 2015 kreeg Martine Bijl een hersenbloeding. Na haar langdurige herstel in een revalidatiecentrum waar zij vrijwel alles opnieuw moest leren, bracht ze nog enkele maanden door in een ziekenhuis. Haar taalvermogen bleef onaangetast. Martine Bijl schrijft over haar mede-bewoners, over partners en therapeuten, over welzijnstaal, over de valklas en de ergotherapie, over angsten en wanen, over hoe het voelt als iemand anders in je brein is gekropen en daar de boel dreigt over te nemen.

zoeken in:
avatar van Ste*
3,5
Voor mij is het iets te los en te 'poëtisch' uitgewerkt. Dat ze (nog steeds) goed is met taal staat natuurlijk buiten kijf, maar ik had zelf liever een wat meer feitelijke van-a-naar-b uitwerking willen zien. Maar dat is meer mijn persoonlijke voorkeur, snap ook wel dat ze daar niet voor gekozen heeft.

Weet op momenten zeker wel aan te grijpen, maar op andere momenten is het misschien weer wat afstandelijk door de soms koddige, warrige vorm.

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
In Rinkeldekink van Martine Bijl hóor ik haar spreken, haar soms wat vileine ondertoon, haar zelfspot; ik merk aan alles dat deze vrouw gedurende haar leven veel heeft geschreven en vertaald.
En wat vind ik dat ontzettend knap, door wat ze beschrijft wat er met haar gebeurde na een flinke hersenbloeding weet ik dat een heleboel andere dingen die zij gedurende haar leven gedaan heeft of die dagdagelijkse peulenschillen waren, niet meer lukten.
Voor mij helpt juist die ondertoon, die los lijkt; wat helemaal niet los ìs, wat verdomde pijnlijk is en amper te aanvaarden; de dieper liggende inhoud dus, tot me te nemen. Want de beschreven gevolgen zijn in meer of mindere mate blijvend op fysiek, psychisch en cognitief gebied.
Het gevaar bij autobiografische boeken kan zijn het gebrek aan afstand. MB beschrijft voor mij met voldoende distantie wat gebeurt na een hersenbloeding met als toetje een depressie. Voor allebei was ziekenhuisopname noodzakelijk.
Ook de vorm helpt me om het boek te lezen, in korte hoofdstukjes worden relevante thema's beschreven. Hierdoor kan ik het makkelijk even opzij lezen om te laten bezinken wat ik gelezen heb. Zodat het niet toch teveel wordt ...
Aanrader voor betrokkenen in de omgeving van een mens die dit overkomt, naasten maar ook medisch personeel. Dit is wat binnenin gebeurt en van buiten onzichtbaar kan zijn. Evenmin te zien op een foto van getroffen hersengebieden.

4*


avatar van Wandelaar
4,0
Dit mooi gebonden boekje, met de perfecte omvang van 128 bladzijden, kreeg ik van mijn oudste zoon voor mijn verjaardag. Het was de achttiende druk van december 2019. Inmiddels was het boek alom gelauwerd en had het de NS-publieksprijs in de wacht gesleept. Grote stapels in de kiosken op de Top 10-tafel. Een postuum eerbetoon, want Martine overleed al na de negende druk van haar boek.

De keuze van mijn zoon voor dit boek lag wel voor de hand. Ik ben verpleegkundige en beroepsmatig veel in contact met mensen die met een hersenaandoening zijn opgenomen. Een interessegebied, voor mij, maar nu bekeken vanuit de beleving van de schrijfster. Haar soms bijtend nauwkeurige observaties van die vreemde ziekenhuiswereld om haar heen liegen er niet om. Niet de meest makkelijke patiënt, denk ik, ook niet de meest gelukkige. Ze houdt zichzelf staande midden in haar angst en verwarring, tegen de klippen op. En heeft niet alleen oog voor haar eigen ellende maar ook voor die van haar medepatiënten. In korte zinnen raakt ze de kern van haar observaties. Scherp waar het moet, met wrange humor, maar zonder cynisme.

Terecht een veelgeprezen boekje. Een bericht uit een andere wereld. Martine Bijl kende ik natuurlijk al bijna mijn leven lang. Vooral van haar liedjes en als panellid in Wie van de Drie, met Albert Mol, Lous Haasdijk (ja, met die bril) en Kees Brusse. Toch wel een uiterst correct Avro-familieprogramma, waar je voor op mocht blijven. Martine was altijd lief, blond en onschuldig. Zo zag ik haar. Het tegenovergestelde van bijvoorbeeld Adele Bloemendaal. Maar na lezen van dit boekje, zie ik wie ze was. Haar positivisme was geen houding maar een een taaie overtuiging. Haar humor ging niet ten onder bij alle ellende die ze meemaakte door haar hersenbloeding en gebroken heup. Ze bleef zichzelf, moedig, bij alles wat wegviel en voor de meeste mensen onverdraaglijk moet zijn. Een stoere schrijfster.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:25 uur

geplaatst: vandaag om 12:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.