The Fourth Monkey - J.D. Barker (2017)
Alternatieve titel: Horen, Zien, Zwijgen
Engels
Thriller
352 pagina's
Eerste druk: Houghton Mifflin Harcourt,
New York (Verenigde Staten)
Al ruim vijf jaar terroriseert een moordenaar de inwoners van Chicago. Zijn modus operandi is altijd dezelfde: hij straft zondaars door hun kinderen te ontvoeren. De volgende dag ontvangen de ouders een pakketje met daarin een oor. De dag daarna volgen de ogen. Ten slotte de tong. Wanneer op het lichaam van een verkeersslachtoffer een pakketje met een afgesneden oor word gevonden, weet detective Sam Porter twee dingen: 1) Dit is de moordenaar die hij zoekt, 2) hij heeft 72 uur om het laatste slachtoffer te vinden, de vijftienjarige Emory, voor zij aan uitdroging overlijdt. Op het lichaam van de moordenaar wordt ook een dagboek aangetroffen dat Emorys locatie prijsgeeft. Maar iets blijft aan Porter knagen. Was de aanrijding wel een ongeluk? En is de overleden man inderdaad de seriemoordenaar, of loopt de echte killer nog vrij rond?
Nergens had ik een déjà vue gevoel.
De spanning in deze race tegen de klok is nooit weg, de puzzelstukjes vallen stilletjes aan mooi in mekaar.
De korte, afwisselende hoofdstukken maken dat je aandacht echt wordt vastgehouden.
Echt een heel verrassende thriller, en voor een debuutroman, zeker en vast een topper.
In de vorm van een dagboek ook nog een verhaal in een verhaal, de dader vertelt over vroeger, over een periode uit zijn jeugd, zeer bizar en bikkelhard verhaal. Daar omheen vind het verhaal plaats wat in het heden speelt. Zoals gememoreerd korte hoofdstukken en op een gegeven eindigen beide om en om vertelde verhalen in cliffhangers. Je blijft lezen. Te gek boek.
Het tweede deel is in het Engels al uit, maar nog niet in vertaling.
De betonnen jungle om precies te zijn. Chicago om nog wat preciezer te zijn. Daar waar de Moordenaar van het Vierde Aapje, kortweg Aap, stukjes mens afsnijdt, dit verpakt in doosjes en die voor de politie achterlaat. Als straf, want kwaad doen, is niet oké. Aap heeft een nogal omslachtige werkwijze, die niet geheel toevallig tot stand is gekomen en dat levert een daverende thriller op. In tweevoud. Enerzijds is er het nu, waar detective Sam Porter en zijn team de tanden in de zaak zetten, anderzijds het toen, middels een dagboekvertelling, die de (mogelijke) geschiedenis van Aap uit de doeken doet.
En om dat laatste heb ik me werkelijk kapot gelachen. Aap beschrijft zijn ronduit bizarre jeugd in geuren en kleuren, op heerlijk naïeve wijze, doorspekt met soms amper waarneembare, maar zeker aanwezige droogkloterige humor. Met zulke ouders is het geen wonder dat hij seriemoordenaar is geworden. Een op het oog idyllisch, soort vijftiger jaren gezinnetje waar orde en tucht hoog in het vaandel staan, maar ondertussen vreten ze zonder blikken of blozen de meest waanzinnige dingen uit. Mij deed het een beetje denken aan de Robesons uit Wes Cravens The People Under the Stairs. Voorbeeldig aan de voorkant, mafketels aan de achterkant. Het heden heeft die humor niet, maar daar speelt zich een biologerende zaak af met sterke personages.
Ik vond enkel de hoofdstukken van Emory, een ontvoerd en gedesoriënteerd meisje, niet zo sterk uit de verf komen. Sam Porter's achterliggende verdriet komt misschien wat overbodig over, maar het wordt niet misbruikt om wat goedkope tranen te trekken en het heeft uiteindelijk wel degelijk een functie. Zoals eigenlijk alles in het teken staat van het ontrafelen en oplossen van de zaak. Eentje die steeds meer kronkels vertoont, zowel in het heden als verleden. Het is wat dat betreft in toenemende mate smullen geblazen richting finale en hoe het daar allemaal uitpakt; niet verkeerd.
Benieuwd naar de volgende