Figuranten - Arnon Grunberg (1997)
Nederlands
Humoristisch
300 pagina's
Eerste druk: Nijgh & van Ditmar,
Amsterdam (Nederland)
Economie laat zich in vier woorden samenvatten: geluk is te koop. En iets dat te koop is, daar ga je niet op zitten wachten langs de kant van de weg. Daar ga je op af. Met je portemonnee. En als je geen portemonnee hebt met je creditcard. En als je ook geen creditcard hebt met de portemonnee van iemand anders. Voor de helden uit 'Figuranten' - Elvira Lopez, Broccoli en Ewald Krieg - begint het geluk in Hollywood. Zij maken zich op voor een grootse filmcarrière die zij operatie Brando noemen. Het verlangen om iemand anders te worden, iemand die je net niet bent, iemand die je waarschijnlijk ook nooit zal worden - is dat niet het ultieme verlangen?
Dit blijft een geweldig boek. Heb het pas voor de tweede keer gelezen en het verhaal werkte wederom zeer op mijn lachspieren. Vooral de gedeelten die gaan over Broccoli's ouders vind ik hilarisch; zo'n omhooggevallen Oud Zuid-stel dat er een enorme puinhoop van heeft gemaakt en een gestoorde nietsnut van een zoon onderhoudt. Erg treffend omschreven. Broccoli vormt de spil van het trio dat naast hem bestaat uit Elvira en Ewald. Met zijn praatjes weet hij de hoofdpersoon Ewald zeer te beïnvloeden en hem te overtuigen van hun mogelijkheden als acteur. Deze jonge mensen leven volledig in een droomwereld. Fantastische leeservaring!
Maartje Bronkhorst, Amsterdam
Groet,
Maartje Bronkhorst
3,5*
Ik vind dit toch de minste van Arnon Grunberg. Ik heb alle boeken van Grunberg in de kast staan en allemaal komen ze boven de vier sterren uit. Behalve deze dan. Al is het natuurlijk allemaal lekker leesbaar.
Ben ik het wel mee eens. Het allemaal wat minder scherp en minder absurd.
Positief vond ik wel de herkenbaarheid van de personages. Ja, toch wel. De jaren waarin alles nog mogelijk lijkt, de misplaatste ambitie. Geinig.
Toch, een beetje een tegenvaller.
Hierboven wordt al opgemerkt dat het boek minder absurd is, dan andere romans van Grunberg. Er zijn minder vreemde wendingen in het boek. Hierdoor ontstaat er wat meer ruimte voor de ontwikkeling van de hoofdpersoon, Ewald, waardoor we zowaar een meer tedere Grunberg voorgeschoteld krijgen.
Er ontstaat een mooi spel waarbij het verhaal en de stijl steeds rustiger en serieuzer worden, naarmate de hoofdpersoon zelfstandiger raakt. Een prachtige verwevenheid waarbij zelfvertrouwen, initiatief en verwachting sleutelbegrippen zijn, die leiden tot een realistischer wereldbeeld.
Dit was mijn eerste Grunberg en ik moet zeggen: ik ben niet onverdeeld positief. Ondanks dat er zeker grappige stukken in zaten (m.n. het gedeelte over dat theatergezelschap) vond ik sommige echt ronduit saai (dat gedeelte over de ouders van Broccoli). Ik snap niet zo goed wat hier nu zo uitmuntend aan is. Het boek werd immers ten tijde van het verschijnen bejubeld. We hebben toch veel grappigere schrijvers in de Lage Landen? (Brusselmans, Hermans (tsja) Bril)
Positief vond ik wel de herkenbaarheid van de personages. Ja, toch wel. De jaren waarin alles nog mogelijk lijkt, de misplaatste ambitie. Geinig.
Toch, een beetje een tegenvaller.
Hierbij kan ik me volledig aansluiten, hoewel ik toch misschien eerder toch de ietwat positieve punten zag van het boek;) Vond het best wel een leuk boek, maar tevens wat verveeld door de passage over Ecksteins ouders.
In zijn sobere stijl doorspekt met gortdorge humor schetst Grunberg weer een absurde wereld waarin de niet minder absurde personages dit keer Hollywoodsterren willen worden.
Het geweldige aan dit boek is dat achter de facade van absurditeit wederom een bijna pijnlijk realistisch verhaal schuilt. Ik weet uit (gelukkig niet persoonlijke) ervaring dat het echt er zo aan toe gaat in die 'branche' en heb nergens iets gelezen dat niet echt gebeurd zou kunnen zijn.
3.5*
Het is gewoon een vermakend boek waar je niet veel van moet verwachten. Net als zijn andere werken leest dit ook als een trein.
Blauwe maandagen kan me ook niet bekoren. Dit is Grunberg's tweede roman. En ik snap niet waarom hij destijds als dé grote literaire belofte is onthaald. Misschien maar eens een recentere roman lezen, want Tirza vind ik wel sterk, dus hij kan het wel.
Misschien maar eens een recentere roman lezen, want Tirza vind ik wel sterk, dus hij kan het wel.
Ik vind Tirza ook prachtig en heb deze als tip.
De Asielzoeker - Arnon Grunberg (2003)
Doet me een beetje aan Brusselmans denken. Gevat boek met wereldvreemde karakters, maar ik heb ze gevolgd met een opgetrokken wenkbrauw, helaas niet met fascinatie. Het povere verhaal, een bijzaak, zo lijkt het, werkt totaal niet mee.
Blauwe maandagen kan me ook niet bekoren. Dit is Grunberg's tweede roman. En ik snap niet waarom hij destijds als dé grote literaire belofte is onthaald. Misschien maar eens een recentere roman lezen, want Tirza vind ik wel sterk, dus hij kan het wel.
Hier wordt precies uitgelegd wat ik van dit boek vond, alleen vond ik het boek gewoon niet leuk en beoordeel het als geheel nog een stuk lager. Het begint al met die naam Broccoli waar ik me eigenlijk al direct enorm aan erger, maar verder zit dit boek vol oninteressante gebeurtenissen van ook weinig boeiende personages. Dat meisje Elvira wordt op momenten nog aardig neergezet net als de relatie met een Joods meisje in het laatste deel, maar verder was er geen één moment dat ik me ook maar vermaakt heb hiermee. Rare personages in rare situaties. Op den duur ga je vanzelf sneller lezen omdat ik niet het idee kreeg echt wat te missen. Toch bijzonder dat ik, na het ook niet heel geweldige Blauwe Maandagen, die jonge Grunberg weinig aan vind en de oudere Grunberg op momenten echt geweldig.
Dan nog het volgende: dit boek, althans één klein stukje waarin Ewald Stanislas Krieg uitlegt dat Ewald Stanislas een dubbele voornaam is, ken ik van de lessen literatuur van zo'n 15 jaar terug. Dat stukje intrigeerde en heb ik altijd onthouden, maar ondanks al 10 boeken gelezen te hebben van Grunberg en vaak met veel plezier, was deze Figuranten er nog niet van gekomen. Maar achteraf dus weinig gemist. 1,0*.
Positief vond ik wel de herkenbaarheid van de personages. Ja, toch wel. De jaren waarin alles nog mogelijk lijkt, de misplaatste ambitie. Geinig.
Voor mij wederom een erg vermakelijke Grunberg, met een bitterzoete portee die in de koptekst hier al vermeld staat ("Het verlangen om iemand anders te worden, iemand die je net niet bent, iemand die je waarschijnlijk ook nooit zal worden - is dat niet het ultieme verlangen?").
Overigens, de helft van de respondenten hier zit te mekkeren over de naam Broccoli... seriously?