Het Dolhuis - Boudewijn Büch (1987)

Blijkbaar ben ik fan van de 'mindere' schrijvers, want een briljant schrijver is Büch niet. Toch vind ik dit een geweldig boek. Het is het verhaal wat me geraakt heeft. Bovendien houd ik wel van boeken die je binnen een week uit hebt, en een fanatieke lezer zal deze in een dag uit kunnen lezen.
Büch heeft een nare jeugd gehad, dat is allemaal te lezen in dit boek, geen leuk boek, maar wel indukwekkend.

Zeker een indrukwekkend boek. Geldt Büch als een 'mindere schrijver'? 't Zal me wat! Hij heeft een bijzonder (meeslepend) boek geschreven, dat lijkt me voldoende om serieus genomen te worden.

Ik hoorde ooit van 'kenners' dat hij zelf niet zo'n goed schrijver is, maar ik vind hem geweldig.

mijn eerste Büch die ik las, en ik vond 'm fantastisch!

Maar nu niet meer?

het is heel lang geleden dat ik er nog iets van las, ik herinner mij vooral nog dat ik achteraf 'de kleine blonde dood' en 'links!' las... prachtig!

Prachtig boek maar voor mij persoonlijk niet zijn beste!

Ik heb ooit een schrijfster iets dergelijks horen zeggen maar ik was het beslist oneens met haar. Zoals Boudewijn Büch een begenadigd verteller was als het over zijn verzamelingen ging (die ik ooit tijdens zijn leven éénmalig in een museum bijeen gebracht zag), een vreselijk humoristisch performer tijdens zijn theatershow (waarna hij na afloop een voor mij inspirerende 'opdracht' en handtekening in een van zijn boeken schreef) komen zijn teksten rechtstreeks bij mij naar binnen. Een schrijver waarbij ik niet struikel over allerlei technische zaken of zijn stijl!
Ik ben er nog niet toe gekomen het Dolhuis te lezen, dat zal zeker gebeuren!

In mijn optiek is dit de beste Buch. Kom je een beetje door het boek heen, Psyche?

Heb hem net 2e hands besteld bij Bol. Misschien heb ik hem morgen nog net op tijd, anders ligt hij na de vakantie op de mat en de eerste om te lezen.

Ik hoorde ooit een bekende schrijfster en een inmiddels gepensioneerde publicist kibbelen: "Büch kon niet schrijven" tegenover "Büch kon wel schrijven".
Ik was het met de laatste mening eens, wat ik van Büch had gelezen sprak me aan, ook al waren er in zijn teksten hier en daar minder mooie woorden of niet zo geslaagde zinnen en constructies te vinden.

Van Büch werd eveneens gezegd dat hij een fantast was. Zo zou hij tijdens zijn jeugd niet zijn opgenomen in psychiatrische inrichtingen maar verbleef hij in een vakantiekolonie.

Hoe dan ook, een schrijver schrijft nooit zomaar wat, hij wil iets bereiken.
Het lezen van Het Dolhuis bracht beurtelings allerlei gevoelens bij mij teweeg: ongeloof (deze opvoedmethode is te fantastisch), agressie (waar of niet waar me inlevend werd ik bloedlink), ontroering (wanneer steeds duidelijker wordt wat er in het verhaal ècht speelde).

Hiernaast komt in de roman de drang van de hoofdpersoon een roman te willen publiceren meerdere keren naar voren, terwijl hem even vaak is verteld dat hij daarvoor te weinig talent heeft.
Eén ding had Büch gemeen met de kleine verlegen, nieuwsgierige en intelligente Winkler Brockhaus, hij was eigenwijs.
Eigenwijs als hij was schreef hij werk dat de moeite van het lezen waard is.

4*

Ik vind dit ook een van zijn beste werken. Het is geen groot schrijver maar dat wist hij kunstig te omzeilen door zijn boeken daarom juist zo efficient mogelijk te maken. Helder proza dat makkelijk tot de kern komt en je niet onberoerd laat.