Dreams from Bunker Hill - John Fante (1982)

Ooit een schrijver gezien met zo'n gat in zijn bibliografie? Jan Cremer moet genoemd worden, maar het verhaal van Fante vind ik toch leuker. Want pas vijf decennia nadat Fante zijn eerste boeken had uitgebracht, pikte het grote publiek hem op. Hij heeft het zelf nog mee mogen maken, meerbepaald: de hoogbejaarde Fante schreef gewoon nog vier romans in de laatste vier jaar van zijn leven.

Dit boek is qua 'toon' voor mij de geestelijke opvolger van Ask the Dust; iets zachter maar het leunt er het dichtst bij aan. Fante dicteerde het boek aan zijn vrouw, nadat hij zijn zicht verloren was ten gevolge van diabetes. De rest staat al in de korte inhoud hierboven. Aanrader.

In rap tempo dans ik door de prachtige boeken van John Fante heen. Ook deze weet me weer te raken. Arturo Bandini krijgt in Los Angeles een baantje als schrijver, maar, hoe kan het ook anders, het is niet het baantje wat hij zich had voorgesteld. Dingen lopen voor Arturo altijd anders. Nog steeds is er de hunkering naar vrouwen. Regelmatig brengt die bijna puberale begeerte hem in de problemen, omdat het altijd gepaard gaat met die hartstocht die Arturo eigen is. Zijn hart stroomt op zo'n moment over en met een angstaanjagende gretigheid stort hij zich, letterlijk, op een vrouw. Vooral vrouwen met een mooie kont. Tijdens zo'n halve aanranding komen de mooiste zinnen uit z'n mond, ware liefdesverklaringen voor vrouwen die hij amper kent.

Verder is er altijd die schrijdende thuissituatie en die prachtige humor.

"Toen mijn vader hoorde dat zijn derde kind ook een was, reageerde hij op dezelfde manier als toen mijn twee broers ter wereld kwamen - hij zoop zich drie dagen klem. (...) Verder besteedde mijn vader weinig aandacht aan me."

Een mooie passage ging over het moment dat Arturo Winesburg, Ohio van Sherwood Anderson voor het eerst las. Een schitterend boek overigens en dat vond Arturo ook. Maar tegelijkertijd ziet hij in dat hij nooit zo'n schrijver zou kunnen worden.

"Ik las en ik las, en ik was vervuld van hartezeer, en was eenzaam en verliefd op een boek, veel boeken, tot het vanzelfsprekend werd, en ik zat daar met een potlood en een groot notitieblok, en probeerde te schrijven, tot ik het gevoel had dat ik niet verder kon omdat de woorden niet wilden komen zoals bij Anderson, ze kwamen alleen als druppels bloed uit mijn hart."

Weer dat lyrische, die hoopvolle poging die maar niet willen slagen. Maar hij blijft proberen, zoals ook verderop in het boek, als hij een script mag schrijven voor een film.

"Ik was iets groots op het spoor. Ik kon niet falen. Ik zag mezelf als een held, een plotselinge sensatie. En daar ging ik: canyons op en ravijnen in, paarden temmend, revolvers schoten, indianen vielen, bloed in het stof, gegil van vrouwen, brandende gebouwen, de dreiging van het kwaad, de triomf van het goede, de overwinning van de liefde." Enzovoort.

Dit was het zevende boek dat ik van John Fante las. Er zijn er nog een paar die op me liggen te wachten, maar ik kan bijna niet wachten..