Zondagskind - Judith Visser (2018)

Zondagskind is het autobiografische verhaal van Judith Visser, weliswaar verwoordt onder het pseudoniem Jasmijn Vink. Het is een lijvig boek, maar vlot geschreven en kan door de korte hoofdstukjes heel gemakkelijk worden weggelegd. Het kreeg mijn belangstelling nadat een lid van een plaatselijk autismecafé het aanraadde om te gaan lezen.

Het begin van het boek is ijzersterk. Werkelijk onvoorstelbaar dat de schrijfster haar jeugd zo precies en gedetailleerd kan herinneren. Zelf ben ik ook gezegend met een goed geheugen, maar Visser schijnt complete gesprekken op haar netvlies te hebben. Omdat Zondagskind als een dagboek leest en niet reflecteert, kruip je echt onder de huid van Jasmijn. Veel passages zijn pakkend en geestig, het stuk over de dood van haar hond is ronduit ontroerend.

Zodra Jasmijn naar de middelbare school gaat, verliest het boek enigszins mijn aandacht. Jasmijn is weliswaar autistisch, maar ik herken steeds minder van haar dagelijkse worstelingen. Hoewel ik zelf aan het Asperger-syndroom lijdt, heb ik wel degelijk behoefte aan mensen, sociale contacten en probeerde ik ook altijd aansluiting te maken met leeftijdsgenoten. Jasmijn daarentegen schijnt het helemaal niet erg te vinden om vaak alleen te zijn. Ook lijkt ze langzamerhand haar gevoel voor de realiteit te verliezen.

Ronduit vreemd vind ik de periode dat Jasmijn als telefoniste gaat werken. Opeens lijken veel angsten te zijn verdwenen en kan ze zich ogenschijnlijk gemakkelijk redden in de boze buitenwereld. Heeft ze al die tijd verstoppertje gespeeld? Of is deze vrouw na haar zestiende gered door haar knappe verschijning en gevoel voor taal?

Zondagskind is over het geheel een vermakelijk en bovenal zeer persoonlijk boek. Helaas is het voor een man iets te meisjesachtig om je echt goed te kunnen verplaatsen in de hoofdpersoon. Bovendien groeit de schrijfstijl niet altijd even vloeiend mee met de levensfase waarin Jasmijn zich bevindt. Hierdoor komen sommige hoofdstukken wat kinderlijk over terwijl ze inmiddels op de drempel van volwassenheid staat. Toch blijft Zondagskind een aanrader en krijgt daardoor een hele ruime voldoende.

4*

Het was maar goed dat ik Zondagskind tijdens een vakantie las, want ik was helemaal in de ban van dit boek. Dat komt vast ook doordat dit boek het dichtste bij het eigen leven van schrijver Judith Visser ligt. Pas als jong-volwassene ontdekte zij dat ze het syndroom van Asperger heeft, een vorm van autisme. Dat maakte het als kind zo moeilijk om ‘normaal te doen’, zoals het hoort, iets wat anderen allemaal zo makkelijk af lijkt te gaan.

Judith Visser heeft talloze anekdotes uit haar jeugd samengevoegd tot een lopend geheel. Ze schrijft in heldere zinnen en het leest heel vlot. Ik kan me helemaal inleven in Jasmijn, die het liefst alleen op haar kamer zit of met haar hond in het park rondrent.

Zondagskind – Judith Visser | Lalagè leest - lalageleest.nl