Otmars Zonen - Peter Buwalda (2019)
Nederlands
Psychologisch
496 pagina's
Eerste druk: De Bezige Bij,
Amsterdam (Nederland)
De jonge Shell-employé Ludwig Smit kruipt steeds dichter op de huid van zijn vader, Johan Tromp, die tweeëndertig jaar lang de grote onbekende in zijn leven is geweest. Meester en knecht raken tot elkaar veroordeeld op Sakhalin Island, waar Johan Tromps daverende carrière in de oliebusiness wankelt als journaliste Isabelle Orthel zich aandient. Ludwig en zij delen een kortstondig maar pijnlijk verleden in Twente – en ook Tromp is op zijn hoede voor deze vrouw, die hij onder beroerd gesternte leerde kennen in de Nigerdelta. Intussen rijst de vraag of het verstandig is dat Ludwig de gedreven journaliste toegang verleent tot zijn wereldberoemde stiefbroer, de concertpianist Dolf Appelqvist. Appelqvists aan waanzin grenzende licht lijkt – eindelijk – dovende, ware het niet dat hij in het bezit is van een verloren gewaand derde deel van Beethovens pianosonate opus 111.
Benieuwd of deel 2 van deze trilogie pas over 8 jaar komt of dat dat eerder lukt.
De cynicus in mij denkt aan een verkooptruc
Er vorige week achter gekomen dat deze schrijver bij mij om de hoek woont. Toch eens wat van hem gaan lezen.
En verhaal bij hem halen als het tegenvalt, natuurlijk.
Peter Buwalda: 'Welke belhamel smeerde nu wéér een hondendrol aan mijn deurklink!?'
Ik dacht eerder aan een postpakket met dode vissen in de jassen van de uitgever en de zaakwaarnemer; als een soort van eerste waarschuwing.
Kortom: bijzonder plezierig om te lezen, maar of het een waar meesterwerk is, daar ben ik (nog) niet zo zeker van.
Ik kom enigszins terug op mijn vorige bericht. Dit krijgt gewoon de volle score. Wat een verhalenverteller, die Buwalda! Het zij hem vergeven, de enkele passages die mij minder bevielen. Hoe langer geleden, hoe meer het boek in aanzien stijgt.
Ik begin voorzichtig met 4,5* maar ga zien hoelang hij nog blijft nazinderen.
Zeer rijk boek wat schakelt tussen de jeugd van Dolf "Ludwig" en het heden, totdat Isabelle haar intrede doet als Ludwig op kamers woont en zij een appartement met hem deelt. Deels een familieroman waarin Ludwig een (stief)vader vindt en er een (volkomen geflipt) stiefbroertje en stiefzusje bij krijgt. Isabelle heeft ook de nodige issues met haar (adoptie)familie. Er gebeurt enorm veel en er komt van alles voorbij. Vooral ook Peter buwalda's liefde voor klassieke muziek en Beethoven in het bijzonder, maar ook Markies de Sade en de sex die daar bij hoort, wraak, eenzaamheid, gruwelen in Nigeria waar de grond rijker is dan de bevolking, olie, schandalen en nog oneindig veel meer.
Geweldig boek. Het is al een tijdje terug dat ik Bonita Avenue las, maar voor mijn gevoel is dit op veel vlakken een heel ander (soort) boek. Misschien Bonita Avenue maar weer eens herlezen om te zien of dat gevoel klopt.
Na de eerste jubelende recensies verdwenen mijn laatste twijfels en bestelde ik het boek bij de plaatselijke bibliotheek. Ik hoefde niet eens lang te wachten voordat ik kon beginnen met lezen. Ik was vrij snel overdonderd. Hier was aandacht aan besteed. Elke zin moest met aandacht worden gelezen. Over elk woord was nagedacht. Niets mocht aan de twijfel worden overgelaten. Derhalve duurde het even voordat ik me kon laten meevoeren in dit ambitieuze, lijvige werk van Buwalda. Soms moest ik drie keer een zin herlezen om de strekking ervan tot me te laten doordringen. Maar alles went. Ook de schrijfstijl. En na een tijdje heb je het tempo, het ritme, de cadans te pakken en kun je je in het omvangrijke verhaal laten onderdompelen.
Er ontspint zich een groots opgezet, vol plot met actuele thema’s. Het weet de tijdsgeest van het afgelopen decennia te doorboren, in de ziel te raken. De personages zijn complex, diepere en ambigue lagen worden haarfijn uitgeplozen. De schrijfstijl is messcherp, hard, rauw en toch ook vilein. Op onverwachte momenten vinden perspectiefwisselingen plaats wat de snelheid ten goede komt. Als je je als lezer weet te concentreren kun je je onverwacht eenvoudig mee laten voeren in een sterke, duizelingwekkende, maar zinderende draaikolk van plot en subplots. Buwalda heeft bovendien overvloedig gebruik gemaakt van zijn literaire en muzikale kennis en dat knap verweven in het verhaal.
Resteert de vraag wat er in hemelsnaam nog kan ontbreken aan het boek. Er ontbreekt iets en misschien is dat omdat dit het eerste van drie delen is. Het verhaal is niet af, stopt abrupt. Een eindoordeel kan pas gegeven worden nadat de trilogie compleet is. Toch is het niet te vroeg om te zeggen dat dit boek het wachten meer dan waard was. Nu maar hopen dat de resterende delen inderdaad snel volgen.
Het boek leest als een trein, door de fijne personages en de schrijfstijl van Buwalda. Sommige scènes duren wat al te lang naar mijn idee, maar al met al heel veel leesplezier en ik kijk dan ook uit naar de rest van de trilogie.
Ik las in die NRC-recensie ook dat Buwalda een soort anti-spoilers gebruikt. Dus er vindt iets plaats vanuit het niets, als lezer denk je: heb ik iets gemist, waarna Buwalda dan pas de verklaring uit de doeken doet. Bij NRC vond de recensent dit geniaal, ik vond het vooral hondsirritant. Ik dacht ook steeds iets gemist te hebben, maar ik ga dan terugbladeren. Niet bevorderlijk voor het leesplezier. Sowieso vond ik de stijl vaak irritant. Beetje schreeuweig en interessantdoenerij.
Uiteindelijk leest het nog wel redelijk weg waardoor die 607 pagina's nog vrij makkelijk zijn weg te krijgen, maar dat is dan ook het enige poisitieve. Ow ja, dat de naam Siem Sigerius enkele malen valt, dat vind ik wel getuigen van enige humor. 1,5*.
Zeg, waar blijft dat vervolg eigenlijk? Stond dat niet gepland voor september 2020? Het blijft erg stil..
DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl
Ik weet niet of het artikel van de Volkskrant achter een betaalmuur zit, dus voor de zekerheid ook even deze link:
Tzum | Nieuws: We moeten nog lang wachten op het vervolg van Otmars zonen van Peter Buwalda - Tzum
Tzum
Betekent dit nu dat deel 3 al geschreven is?