Een aantal maandjes geleden nog eens hier aan begonnen, vooral omdat de prequel Een Nieuw Begin me weer enthousiast maakte. Ik ben nu over de helft en kan nu ook redelijk goed omschrijven wat ik hier nou van vind. (Zoiets gaat bij mij niet zo snel, meestal.)
Het probleem van Het Rad des Tijds, de hele serie, is dat Jordan een interessante verhaallijn in een voor mij althans minder interessante vorm giet. Ik ben in de 582 pagina's die ik tot nu toe heb gelezen 'slechts' drie interessante momenten tegen gekomen;
Het begin, waarin Demandred met Shai'tan praat, bijvoorbeeld. Nog niet eerder in de serie heeft de Duistere een eigen stem gekregen en dat is een fijne verrassing. Tevens heeft Rhand in hoofdstuk 18 een interessant gesprek met Herid, een student, die hem verteld over het rad des tijds, dat de Laatste Slag in werkelijkheid niet de Laatste Slag zou kunnen zijn en dat de kerker van de Duistere verzegeld moet blijven worden. Hoewel niet erg informatief - dit is in eerdere boeken al gesuggereerd (als het al niet letterlijk is gezegd) - is het fijn dat er nog op terug wordt gekomen en geeft het weer even stof tot nadenken. En tot slot het gesprek van Rhand met de gezanten van de Witte Toren, die hem daar naartoe willen escorteren. Rhand's houding is opmerkelijk in tegenstelling tot zijn houding in het algemeen. Het gaf het gesprek een luchtig gevoel. Komt misschien ook doordat de manier waarop Rhand klaar ging zitten voor de Aes Sedai erg filmisch was, en dat het gesprek wonderbaarlijk helder is.
Hoe dan ook, drie interessante gebeurtenissen is wat weinig. Het lijkt er warempel op dat de mensen die aan Rhand's zijde staan (de edelen, koningen, hoogheren en weet ik veel wat voor meer belangrijke mensen) nog slechter zijn dan de aanhang van de Duistere zelf, met hun Spel der Huizen en geforceerde houding waar ze niets van menen. Dat wordt erg breed uitgemeten, dat is Jordan's stijl nou eenmaal, maar het haalt de vaart eruit en het houdt mijn aandacht moeilijk vast. Hoe lang ik nou al niet aan het wachten ben tot Rhand de smet van Saidin kan laten verdwijnen, Nyneave en co. Salidar ontvluchten om naar Ebo Dar te gaan en waar blijft Perijn nou, een van de in mijn ogen interessantste verhaallijnen? Het verhaal sleept zich voort en voort en voort, en slechts hier en daar zit er wat vaart in. En soms zijn er, zoals Grovonion2 al aangeeft, personages die domme reacties geven; misschien is het symbolisch, om het punt duidelijk te maken, en moeten we het met een korreltje zout nemen, maar, ik bedoel, kom nou, sommige bijfiguren zijn al voor een knipoog van de Herrezen Draak bang en rennen gillend weg. Overdrijven is ook een vak, maar Jordan verheft het tot kunst zullen we maar zeggen.
Daar word ik aan de ene kant moe van, maar aan de andere kant sterkt de gedachte dat ik antwoord krijg op die vragen later me om door te lezen. Wat je noemt een boek waar ik me doorheen moet worstelen.