menu

Il Mio Inverno a Zerolandia - Paola Predicatori (2012)

Alternatieve titel: Mijn Winter met Zero

mijn stem
5,00 (1)
1 stem

Italiaans
Psychologisch

244 pagina's
Eerste druk: Rizzoli, Milaan (Italië)

Alessandra is zeventien als haar moeder na een lang ziekbed overlijdt. Ze blijft alleen met haar oma achter, de enige met wie ze haar verdriet kan delen. Als de school na de zomervakantie begint, komt het dagelijks leven langzaam weer op gang. Maar Alessandra wil met rust gelaten worden. Haar vriendinnen vindt ze ineens stom en oppervlakkig. Om iedereen uit de buurt te houden gaat ze naast Gabriele zitten, de loser van de klas met de bijnaam Zero. Gabriele is echter interessanter dan Alessandra aanvankelijk dacht: hij kan prachtig tekenen, is aardig en attent, praat nooit over zichzelf en is er altijd wanneer ze hem nodig heeft. Alessandra en Gabriele zoeken voorzichtig toenadering tot elkaar en er ontstaat een bijzondere band tussen hen. Is de vriendschap met Gabriele een gevoel van samen tegen de wereld, of is het misschien meer?

zoeken in:
avatar van sinterklaas
5,0
Mijn winter met Zero. De letterlijke Italiaanse vertaling: Mijn winter in Zeroland zou mooier zijn geweest. Maar dat terzijde.

Wat had ik hier in handen? Voor inspiraties voor een van mijn aanstaande boeken ben ik naar Lochem of all places gegaan. Hoe mijn keuze daar is gevallen weet ik nog steeds niet. Veronderstellend dat ik gewoon wat fotootjes ging schieten, kwam ik ineens terecht bij een boekhandel... Geen dorpse waarbij alleen nieuw spul in het assortiment lag. Zoals menig boekenliefhebber is het altijd fijn om evengoed, met veronderstelling om niks te kopen, te struinen door de boeken... om te onthouden voor later. Totdat ik bij de aanbiedingbakken kwam en oog in oog kwam met dit boek. Het ultieme visitekaartje was al de haast magische voorkant... en vijf euro. Ja shit. Geen rugzak bij me, en ik moest nog verder... Zou ik hem wel of niet meenemen? Die voorkant... en wanneer ik er een beetje doorheen ging bladeren was ik gelijk verkocht door enkele zinnen. En dan de krantenreacties op de achterkant... Ik hak de knoop door.

En wat zou ik een spijt hebben gehad als ik hem gewoon had laten liggen uit angst voor volle handen.

Of ik misschien overdrijf of niet... ik heb in jaren niet meer zo'n mooi en confronterend boek gelezen. Confronterend vooral... Ik ben zelf schrijver die niet vies is voor de gevoeligste onderwerpen en om andermans ellende of verdriet op papier te zetten, maar waar ik vaak naar het botte neig te gaan, is het ineens hele andere koek dat je het scherpe mag ervaren. Dat dit boek nog steeds in mijn hoofd rondspookt en me in de greep houdt is een feit. En dan zo'n simpel boekje van 244 pagina's...

Al in het eerste hoofdstuk (en al helemaal de inleiding) werd ik meegezogen in de rouw van de 17 jarige Alexandra... en in plaats van dat de verloop een groot brok verdriet en uitzichtloosheid is of een Carry Slee-achtig "oh wat erg!"-gebeuren, beseft Alexandra dat ze door moet zetten. De dood van haar moeder lijkt voor haar een tijdsprong te zijn. Ineens is het geen giecheltante meer die met haar vriendinnen roddelt, en een hele waslijst aan jongens opdreunt in iedere pauze. Integendeel... ze begint haar rug naar haar vriendinnen toe te keren... Dat denkt ze voor elkaar te krijgen door in het nieuwe schooljaar aan de tafel te zitten van buitenbeentje Gabrielle... oftewel Zero.

Wat hierbij confronterend was is dat zowel Gabrielle zelf als Alexandra's observatie ervan, erg herkenbaar is voor mij. De jongen is erg gesloten, zelfbeschermend en het mikpunt van het geroddel. Waar Alexandra het eerst een rare snuiter vond begint Zero haar aan te trekken.

En vanaf dat punt vraag ik het me af: Wat overkwam deze schrijfster om gewoon zo'n bloedmooi portret neer te zetten dat me gewoon overal raakte. Soms ook te mooi om waar te zijn... of toch niet? Ook de stukken dat Alexandra tijd overhoudt om aan haar moeder te denken en in gedachten tegen haar spreekt. Ik zeg zo maar: Het is maar dat ik de tijd dat ik nog wel eens kon huilen bij boeken en films een beetje ben overgroeid... maar dan nog wisten ze me zo diep te raken. Je voelde ook dat Alexandra hiermee de realiteit probeerde te verzachten. Zelden heb ik zoiets in een boek mogen meemaken, zonder dat het vaak overladen werd met een hoop uitleg of diepzinnigheid. Dit boek omschrijft gewoon zoals het is... en niets meer of niets minder.

De stukken tussen Alexandra en Zero waren onwijs mooi en ook daar houdt de schrijfster het niet zuinig of veilig en legt ze de complexe wereld van deze jongen bloot. Naast de hartverwarmende momenten, waarbij de uitspatting van seks en betovering achterwege gelaten wordt, heeft deze relatie ook zijn pijnpunten waarbij geduld van Alexandra's kant is vereist. Ook wanneer ze het "Zeroland" naar boven haalt voelde ik een warmtescheut. Dat de winter is verkozen boven de zomer vond ik ook helemaal niet misplaatst en het rauwe sfeertje blijft hoe dan ook altijd om de hoek loeren. En of het allemaal mondt tot een happy end of niet... Dat moet je zelf ontdekken, maar ik zeg daar nogmaals bij: Dit boek gaat niks uit de weg.

Bloedmooi, rauw, warm en recht voor zijn raap. Dat is wat ik over dit boek kan samenvatten.
Jammer dat er niet meer van deze schrijfster in Nederland is uitgebracht.

5,0*

Gast
geplaatst: vandaag om 18:01 uur

geplaatst: vandaag om 18:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.