The Fires of Heaven - Robert Jordan (1993)

Deel vijf lijdt aan hetzelfde gebrek als deel vier: wat te veel niet-ter-zake doend geneuzel. Nou ja, er is wel wat romantiek te bespeuren, dus voor de liefhebbers . Het einde vond ik ook wel voorspelbaar

Wanneer Mart en Aviendha sterven, en de schrijver het schijnbaar ongeinteresseerd beschreef, had ik zoiets van: verdorie LOTSVUUR. 30 bladzijden later kreeg ik gelijk.

Ik heb deze ook hier liggen, de vorige vond ik ook reuze meevallen dus ik ben benieuwd hoe dat met deze zit. Vooralsnog dus nog niks gemerkt van de zogenaamd reusachtige kwaliteitsafname van de boeken.

Er begint bij mij toch ook wel een zekere irritatie te ontstaan naar hoe Robert Jordan moeilijk belangrijke zaken van minder belangrijkere zaken weet te onderscheiden. Het blijft mooi hoe hij zijn wereld minitieus beschrijft en daarmee tot leven brengt, maar het begint te steken dat dit boek eigenlijk inhoudelijk best samengevoegd had kunnen worden met het vorige boek. In meer dan 1000 pagina's gebeurt er nu niet zoveel meer dan een heleboel vrouwelijke onzekerheden en een opkomende duistere macht, die bladzijdenlang erover doet om te ontwaken uit zijn sluimerende staat. Ik blijf de schrijver nog steeds een warm hart toedragen om hoe hij een ambigue wereld weet te maken waar goed en kwaad moeilijk te onderscheiden zijn. Het moet echter niet gekker worden met de GTST-achtige manier waarop de karakters hun gevoelens bloot leggen.

Daar waar deel 4, ondanks het feit dat deze ook bij vlagen langdradig en saai, gelukkig over het algemeen toch nog episch en meeslepend van aard is, begint met The Fires of Heaven de klad er toch voor een groot deel in te komen.
Robert Jordan besluit hier namelijk definitief om verhaallijnen dusdanig op te splitsen, dat voor het eerst sinds het begin van de serie, sommige van de hoofdkarakters totaal niet in het boek voor komen. Dat doet dit boek al een klein beetje de das om, gezien het feit dat er in plaats daarvan voor een flink deel wel aandacht wordt besteedt aan verhaallijnen die er voor het leeuwendeel niet toe doen. En dat is nou net iets waar niemand op zit te wachten, toch?
Het probleem wat daardoor ontstaat is, dat je je eerst hoofdstukken lang door de ene verhaallijn heen moet worstelen, om vervolgens weer uit te komen op een deel wat wel weer prettig leesbaar is.
E.e.a. zorgt er in ieder geval voor dat het boek een wisselvallig karakter met zich mee krijgt, wat toch als lichtelijk frustrerend gezien mag worden.
Het boek kent zeker z'n goede momenten, maar laten dat helaas toch voornamelijk de laatste slordige 100 pagina's van het boek zijn. Pas dan gebeuren er een aantal dingen, die voor een cruciale en dramatische wending van het verhaal zorgen.
Daar tussendoor zitten ook een aantal belangrijke gebeurtenissen, maar helaas kwamen deze enigszins afstandelijk en weing overtuigend op me over.

Na de vlotte, eerste 3 boeken en de ommezwaai met het grootse vierde deel, is dit vijfde deel helaas een tegenvaller. Ik maak dan ook alvast mijn borst nat voor Lord of Chaos, gezien ik weet dat het met dit volgende deel niet beter wordt. Maar gezien ik weet vanuit de eerste keer dat ik besloot deze boeken te lezen, wordt het vanaf A Crown of Swords weer beter. Althans, vanuit mijn beleving....

Een zéér krappe 3 punten ken ik dit deel nog toe, maar eigenlijk had het een 2,5 moeten zijn. De laatste 100 pagina's maken gelukkig nog wat goed......maar toch....