menu

The Lord of the Rings: The Two Towers - J.R.R. Tolkien (1954)

Alternatieve titel: In de Ban van de Ring: De Twee Torens

mijn stem
4,29 (553)
553 stemmen

Engels
Fantasy

352 pagina's
Eerste druk: George Allen & Unwin, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Nadat Boromir heeft getracht de Ring van Frodo af te nemen, is het reisgezelschap is uiteengevallen. Merijn en Pepijn worden gevangen genomen door orks en Boromir wordt gedood terwijl hij hen probeert te verdedigen. Aragorn, Gimli en Legolas achtervolgen de bende orks door het land van de paardenruiters van Rohan. Opwindende avonturen liggen in het verschiet... Intussen zijn Frodo en Sam met z'n tweeën verder getrokken. Onderweg hebben ze het schepsel Gollem, dat ooit eigenaar is geweest van de Ring, gevangen genomen. Gollem is bezeten van de Ring en geheel gefixeerd op het terugkrijgen ervan. Uiteindelijk leidt dit schepsel Frodo en Sam door de Dode Moerassen op weg naar Mordor. Ze ontmoeten onderweg in Ithilien, op de oostelijke oever van de Anduin, Faramir, de broer van Boromir, maar in tegenstelling tot Boromir doet die geen poging om hem de Ring af te nemen. Gollem bedenkt een plan om de Ring in handen te krijgen. Zal het Frodo en Sam lukken aan de val te ontkomen...?

zoeken in:
avatar van cortez
4,0
Vind het eerste deel van dit boek heel sterk openen, met spannende veldslagen en leuke figuren en een hoog tempo, maar het tweede deel drukt alles en is veel trager. Sowieso vind ik Frodo en Sam heel wat minder interessant dan de andere reisgenoten. Desalniettemin opnieuw een heel erg sterk boek uiteraard.

avatar van Psychocandy
5,0
Psychocandy schreef:
Ben ik hier de eerste? Gôh! Ik zou denken dat deze pagina al volstond, daar The Lord Of The Rings nog steeds zo populair is!

Nou ja, hier kwam de vaart er wel een beetje in, maar Tolkiens manier van zijn wereld inkleuren blijft een hortend en stotend proces; had hij daarin iets minder detail gebruikt, íets maar, dan was het voor mij gemakkelijker om sneller te kunnen lezen.
Tegenwoordig lukt dat snel lezen van dit boek me wél. Ik had 'm voor mijn doen heel snel uit.

Ondanks dat ik Tolkiens werk al bijna negen jaar heel erg waardeer, ben ik er onlangs pas achtergekomen wat The Lord of the Rings nu eigenlijk is. Een heldendicht, net als bijvoorbeeld Beowulf -een inspiratiebron van de auteur. Alleen is de narratief wat moderner, het plechtstatig taalgebruik is echter wel gebleven. Maar dat maakt het nou ook juist zo mooi.

Ergens is de wijze waarop Tolkien het boek heeft opgedeeld heel irritant; je wilt namelijk al veel eerder weten hoe het Frodo en Sam afgaat tijdens hun reis, maar dit lees je pas in Book Four (tweede boek van dit deel). Ik heb ooit gelezen dat Tolkien in bewerkingen deze volgorde het liefst aangehouden zou zien. Geen enkele bewerking heeft hier echter gehoor aan gegeven tot nog toe.

Het boek heeft voor mij als centraal thema hoop. Nu the Fellowship uit elkaar gevallen is wordt hun taak des te moeilijker. Toch slagen ze erin nieuwe bondgenoten te vinden en een heel leger van de verrader Saruman te verslaan. Daarom eindigt het eerste boek (Book Three dus) min of meer in een status quo; zowel the Free Peoples als de krachten van Mordor likken hun wonden en voor beide zijden is er nog hoop. Maar er wordt een ander licht op de zaak geschenen door de lotgevallen van Frodo en Sam. Hoop bestaat onder hen nog steeds nauwelijks, ook niet voor de lezer. Vanaf het begin weet je dat Sméagol niet te vertrouwen is maar ook dat ze zonder hem nooit de weg zullen vinden. Ook Frodo en Sam slagen erin onderweg naast Gollum andere bondgenoten te vinden, in de vorm van de manschappen die worden aangevoerd door Faramir. Ik vind het erg goed dat Jackson en zijn mensen diens karakter hebben veranderd voor de filmversie, want zoals hij in het boek staat zou hij niet hebben gewerkt op het witte doek.

Het einde van Book Four is echter drastisch verschillend van toon in vergelijking met dat van Book Three. Frodo is gevangen genomen en hoe dat afloopt lees je pas in Book Six! Ik ben nu net aan Book Five begonnen. Als je spreekt over een cliffhanger!

Ik verlies mezelf in dit boek. Duizend pagina's is nog te kort! Het presenteert grootste thema's zonder sentimenteel te worden. Wel melancholisch; je merkt goed dat de Gloriedagen van veel volkeren voorbij zijn.

Tolkien komt in een hoger blaadje te staan bij mij. Ik heb Middle-earth altijd al fascinerend gevonden, maar ik krijg er steeds meer ontzag voor. Nadat ik The Return of the King heb uitgelezen ga ik bezig aan The Silmarillion. Misschien maak ik een tussenstopje met Jonathan Strange & Mr. Norrell van Melissa Clarke, maar de ontstaansgeschiedenis van Middle-earth heeft wel een hoge prioriteit!

avatar van J.Ch.
4,5
Als ik hierboven kijk wat mijn voorgangers zo allemaal hebben geschreven, zie ik eigenlijk alleen maar bewonderende berichten. Niet zo gek ook trouwens, als je De Reisgenoten niets aan vindt ga je De Twee Torens waarschijnlijk ook niet lezen. Om vervolgens een fantastisch boek te missen! Waar deel één van de trilogie best vermakelijk was maar toch vooral kan bestaan bij de gratie van het geheel, sleurt dit deel je met hoge snelheid Midden-Aarde in.

Nu het Reisgezelschap dan eindelijk uiteengevallen is (een gebeurtenis waar ik al heel lang naar uit zat te kijken) wordt het pas echt spannend. Wat het spannend maakt maar wat tevens irritant is, is dat je steeds de belevenissen van de verschillende personages apart voorgeschoteld krijgt. Ben je eindelijk weer op de hoogte van het wel en wee van Merijn en Pepijn, gaat het verhaal ineens verder met Aragorn en metgezellen. Het duurt echter niet lang voor je weer helemaal in dat gedeelte van het verhaal zit, om dan vervolgens, als de spanning echt goed is opgebouwd, verder te gaan met Sam en Frodo. Toen ik met boek vier begon baalde ik echt dat het verhaal over Rohan tijdelijk ophield, en ik kon ook niet wachten tot ik boek vier uit had. Echter, hoewel ik boek vier minder vond dan boek drie, is het toch spannend genoeg om mijn aandacht erbij te houden. Gollem is onuitstaanbaar maar toch interessant, Frodo gaat duidelijk steeds meer onder zijn last gebukt en Sam is gewoon een vreselijk lieve, sullige jongen. Bovendien wordt in dit deel Faramir geïntroduceerd en ook over hem lees ik graag. Als het boek dan ook nog eens eindigt met een enorme cliffhanger, dan is het toch wel weer frustrerend dat je weer even moet wachten voordat je mag lezen hoe het verder gaat. Ik zat in de stralende zon buiten en later in een overvolle trein maar het gedeelte over Cirith Ungol, het verraad van Gollem en natuurlijk de angstaanjagende Shelob was zo spannend dat ik mijn omgeving volledig vergat - zoals dat hoort bij een goed boek.

Echter, zoals ik al zei, het derde boek was beter dan het vierde. In De Reisgenoten waren de bijpersonages nogal eens overbodig of zelfs irritant, hier voegen de nieuwe karakters echter veel toe aan het boek. Toen ik begon met de trilogie keek ik al uit naar het hoofdstuk De Koning van de Gouden Burcht, een van m’n favoriete gedeelten, dat overigens ook fantastisch is verfilmd. Éomer, Theoden maar vooral Éowyn mag ik allemaal erg graag en voegen heel wat drama en spanning toe aan het verhaal. Wat ik zo knap vind aan de stijl van Tolkien, is dat hij vreselijk wijdlopig kan zijn over het ene en het andere juist met één zin heel treffend kan weergeven. Zo beschrijft het zojuist door mij genoemde hoofdstuk de ‘herrijzenis’ van Koning Theoden en zijn besluit om ten oorlog te trekken, waarna beschreven wordt hoe hij de strijd tegemoet gaat. Allemaal heel spannend en groots natuurlijk, maar het mooiste vind ik dat Tolkien dit hoofdstuk beëindigt met de zin: Ver over de vlakte zag Éowyn het glinsteren van hun speren, terwijl zij, alleen, voor de deuren van het stille huis stond. Ik vind dat zo’n mooi slot, enerzijds omdat het de aandacht vestigt op het feit dat zij daar heel alleen achterblijft, wat je in de gespannen verwachting van grootse daden half vergeten zou zijn als het niet vermeld werd, anderzijds omdat het zo weinig vermeld maar tevens zoveel zegt over Éowyn. Zij heeft in dit boek niet zo’n heel grote rol maar voor mij wordt hier al heel duidelijk wat we in De Terugkeer van de Koning nog terug zullen zien: dat de situatie waarin zij zich bevindt voor Éowyn onhoudbaar is en dat zij er zich niet bij neer zal leggen. Een beetje een vage formulering maar wat ik bedoel te zeggen is dat je al aanvoelt dat zij nog een grotere rol zal gaan spelen.

Dit boek is trouwens vol van gespannen verwachtingen. Deel één was soms nog rustig aan en vredig en soms zelfs slaapverwekkend, dit deel is echter meeslepend en véél moeilijker weg te leggen. De slag om Helmsdiep vind ik fantastisch (hoewel ik wel moeite heb met de omschrijvingen van de omgeving en de architectuur en zo, dat had ik in andere delen ook. Het is maar goed dat er in ieder geval een kaart bij mijn boek zit) en schreeuwt absoluut om een verfilming. Gelukkig is die er ook (vanzelfsprekend…) en naar mijn mening is die veldslag de beste die ik tot nog toe in films heb gezien. En dan is er natuurlijk nog de bestorming van Isengard door de Enten, ook een fantastische scène en absoluut filmwaardig. Overbodig om hier te vermelden dat ik tevens groot fan ben van de films, denk ik. Als je dan ook nog eens de spannende stukken uit het boek leest met de fenomenale soundtrack van de films op de achtergrond, dan lijkt de Echte Wereld nog verder weg en Midden-Aarde nog dichterbij.

Hoe dan ook, dit boek is ongelooflijk spannend en eindigt op zo’n manier dat je wel meteen door moet met deel drie. Op zichzelf staand is het zeker beter dan deel één, maar ik ben van mening dat het eigenlijk gaat om één boek, The Lord of the Rings, dat je ook gewoon in één ruk uit moet lezen (hoewel, dat moet hier in brede zin worden opgevat, denk ik, gezien het aantal pagina’s). inmiddels ben ik alweer een eindje in deel drie en het is onverminderd spannend. Ik heb zo goed als geen ervaring met fantasy buiten Tolkien om, maar dit verhaal sleurt je zo onvermijdelijk mee naar niet-bestaande landen dat het me helemaal niets kan schelen dat er weinig inzit dat je ook op deze aardbol zou kunnen tegenkomen. Toch is dat ook niet helemaal waar, want hoewel de hoofdpersonen voor een groot deel niet eens officieel mens zijn, zijn zij toch menselijk en ondanks hun vreemde eigenschappen en niet bepaald alledaags taalgebruik zijn ze me dierbaar.

Enerzijds om de uitgebreide en vaak levendige beschrijvingen van een wereld zo anders dan die van ons, en anderzijds door de beschrijvingen van de personages en de lotgevallen die zij meemaken, ver van ons afstaand maar toch intrigerend, is The Lord of the Rings één van de weinige boeken die zich met recht ‘episch’ mag noemen. Maar mijn verhaal is erg lang geworden, dus zal ik hier niet verder over uitweiden. Eerst maar eens lezen hoe de Koning Terugkeert.

avatar van mjk87
2,5
Iets minder dan het eerste deel. De meeste rijmpjes zijn weg, evenals die vervelende Tom Bombadil (oid). Dat is prettig. Maar dan, dit boek los beoordelen. Het zijn gewoonweg twee boeken in een. Zo jammer dat dit niet vervlochten is. Dat kan wel. Het speelt ongeveer tegelijk af, het verhaal duurt langer voor je het uit hebt, waardoor het epische, de lengte meer naar voren komt. Het komt nu nogal simpeltjes en vlug over soms. Iets dat ik in The fellowship ook al had. Beide verhalen zijn daarnaast verschillend en liggen dan mooi naast elkaar. Een mooie afwisseling. En als je wilt, gebruik je cliffhangers, dat laat je ook doorlezen. Maar het belangrijkste, Frodo en Sam zijn geen heel interessante personages. Of ja, dat zijn ze wel, maar Tolkien is geen beste schrijver en weet ze nooit zo interessant te maken. Maar dan nog, Gimli, Aragorn, Merry en Peppin zijn gewoonweg leuker om te volgen. En die zijn in deel 1 al aan bod gekomen. Wat betreft heeft Jackson dat beter aangepakt.

Het taalgebruik is dan wel weer aardig, vooral in dialoog. Maar echt in de personages kruipen, dat doet Tolkien niet. Tuurlijk, het is eerder een geschiedenis dan een roman, en zo leesr het soms ook. Dat moet je Tolkien nageven, hij heeft wel een wereld gecreëerd die je ook direct gelooft. Veel detail, met geschiedenis erin verwerkt zonder dat dit geforceerd overkomt. De wereld met elfen, dwergen en een historie leeft gewoonweg. Dat zijn wel de grootste pluspunten. Wel benieuwd naar deel 3, wat ongetwijfeld niet als zodanig echt gesplitst is. Maar deze een allerkleinste voldoende, 2,5*.

avatar van metalfist
4,0
Het is altijd fijn wanneer een boek zijn herinnering eer kan aandoen. Het moest ongeveer een kleine 15 jaar geleden zijn dat ik me überhaupt nog eens aan de Lord of the Rings trilogie had gewaagd, maar afgelopen maand voelde The Fellowship of the Ring aan als thuiskomen. Een paar van de oude ergernissen kwamen weliswaar weer bovendrijven (Tom Bombadil...), maar J.R.R. Tolkien leverde een heerlijk begin van de saga af. In mijn herinnering was The Two Towers nog net iets beter, dus de verwachtingen waren hoog gespannen.

En dit tweede deel is inderdaad misschien nog net iets beter, maar Tolkien maakt hier naar mijn gevoel een fout met de structuur van het boek. Dat het verhaal op zich in twee delen is onderverdeeld, daar heb ik geen problemen mee, maar wat is het jammer dat hij ervoor kiest om het verhaal van Aragorn, Legolas, Gimli en de rest te splitsen ten opzichte van dat van Frodo en Sam. Het had beter geweest mocht hij gewoon per hoofdstuk hebben afgewisseld tussen beide verhalen. Structureel foutje dus en toch is het maar een kleine smet omdat beide verhalen wel goed overeind blijven staan. De zoektocht naar Merijn en Pepijn is misschien nog net iets beter/spannender/pakkender (wat blijft het toch een geweldig moment wanneer onze helden na een lange reis bij Isengard aankomen en worden begroet door de twee Hobbits) dan de verhaallijn van Frodo en Sam. Al is dan vermoed ik meer een persoonlijke voorkeur naar het groepsgevoel dat van het eerste stuk afstraalt. Toch ook wel even vermelden dat dat stuk met Shelob dan wel weer Tolkien op zijn best is.

Had eerlijk gezegd verwacht hier een 4.5* aan te kunnen geven, maar dat is uiteindelijk net iets anders uitgedraaid. Deze keer weinig intermezzo's (lees: lange poëzie) en het eerste deel van dit boek is misschien wel het beste uit heel de trilogie te noemen. Halverwege moet je echter opnieuw in het verhaal inkomen en dat duurde bij Frodo en Sam langer dan me lief was. Benieuwd wat deel 3 gaat geven!

Dikke 4*

5,0
Deel 2 in de trilogie en voor mij in tegenstelling tot de film het beste deel van de trilogie. De veldslag, de verdere reis van de afzonderlijke reisgenoten en waarheen, Gollem met Frodo en Sam, aankomst in mordor, de slag in Isengard en vooral tempo van dit boek maken voor mij dit het beste deel van de serie. Zeer genoten van dit deel!!

Gast
geplaatst: vandaag om 03:03 uur

geplaatst: vandaag om 03:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.