Psychocandy schreef:
Ben ik hier de eerste? Gôh! Ik zou denken dat deze pagina al volstond, daar
The Lord Of The Rings nog steeds zo populair is!
Nou ja, hier kwam de vaart er wel een beetje in, maar Tolkiens manier van zijn wereld inkleuren blijft een hortend en stotend proces; had hij daarin iets minder detail gebruikt, íets maar, dan was het voor mij gemakkelijker om sneller te kunnen lezen.
Tegenwoordig lukt dat snel lezen van dit boek me wél. Ik had 'm voor mijn doen heel snel uit.
Ondanks dat ik Tolkiens werk al bijna negen jaar heel erg waardeer, ben ik er onlangs pas achtergekomen wat
The Lord of the Rings nu eigenlijk is. Een heldendicht, net als bijvoorbeeld
Beowulf -een inspiratiebron van de auteur. Alleen is de narratief wat moderner, het plechtstatig taalgebruik is echter wel gebleven. Maar dat maakt het nou ook juist zo mooi.
Ergens is de wijze waarop Tolkien het boek heeft opgedeeld heel irritant; je wilt namelijk al veel eerder weten hoe het Frodo en Sam afgaat tijdens hun reis, maar dit lees je pas in Book Four (tweede boek van dit deel). Ik heb ooit gelezen dat Tolkien in bewerkingen deze volgorde het liefst aangehouden zou zien. Geen enkele bewerking heeft hier echter gehoor aan gegeven tot nog toe.
Het boek heeft voor mij als centraal thema
hoop. Nu the Fellowship uit elkaar gevallen is wordt hun taak des te moeilijker. Toch
slagen ze erin nieuwe bondgenoten te vinden en een heel leger van de verrader Saruman te verslaan. Daarom eindigt het eerste boek (Book Three dus) min of meer in een
status quo; zowel the Free Peoples als de krachten van Mordor likken hun wonden en voor beide zijden is er nog hoop. Maar er wordt een ander licht op de zaak geschenen door de
lotgevallen van Frodo en Sam. Hoop bestaat onder hen nog steeds nauwelijks, ook niet voor de lezer. Vanaf het begin weet je dat Sméagol niet te vertrouwen is maar ook dat ze zonder hem nooit de weg zullen vinden. Ook Frodo en Sam slagen erin onderweg naast
Gollum andere bondgenoten te vinden, in de vorm van de manschappen die worden aangevoerd door Faramir. Ik vind het erg goed dat Jackson en zijn mensen diens karakter hebben veranderd voor de filmversie, want zoals hij in het boek staat zou hij niet hebben gewerkt op het witte doek.
Het einde van Book Four is echter drastisch verschillend van toon in vergelijking met dat van Book Three.
Frodo is gevangen genomen en hoe dat afloopt lees je pas in Book Six! Ik ben nu net aan Book Five begonnen. Als je spreekt over een cliffhanger!
Ik verlies mezelf in dit boek. Duizend pagina's is nog te kort! Het presenteert grootste thema's zonder sentimenteel te worden. Wel melancholisch; je merkt goed dat de Gloriedagen van veel volkeren voorbij zijn.
Tolkien komt in een hoger blaadje te staan bij mij. Ik heb Middle-earth altijd al fascinerend gevonden, maar ik krijg er steeds meer ontzag voor. Nadat ik
The Return of the King heb uitgelezen ga ik bezig aan
The Silmarillion. Misschien maak ik een tussenstopje met
Jonathan Strange & Mr. Norrell van Melissa Clarke, maar de ontstaansgeschiedenis van Middle-earth heeft wel een hoge prioriteit!