The Lord of the Rings: The Two Towers - J.R.R. Tolkien (1954)

Ben ik hier de eerste? Gôh! Ik zou denken dat deze pagina al volstond, daar The Lord Of The Rings nog steeds zo populair is!

Nou ja, hier kwam de vaart er wel een beetje in, maar Tolkiens manier van zijn wereld inkleuren blijft een hortend en stotend proces; had hij daarin iets minder detail gebruikt, íets maar, dan was het voor mij gemakkelijker om sneller te kunnen lezen.

Het detail is voor mij juist waar het geniale in zit; dat is wat het boek zo geloofwaardig maakt, alsof het een oude geschiedenis betreft, in plaats van wat bedenksels van een oude man

Ja ja, dat snap ik ook wel . Alleen is het soms allemaal íets teveel.

The two towers is wat The Empire Strikes back was voor star wars, het was minder blij, duisterder, groter, met meer symboliek naar de menselijk oorlogsmachines, en de destructieve aard van mensen om alles wat anders is af te maken om je macht te behouden. De nieuwe characters zijn minstens zo interessant als in deel 1. Jammer dat in de verfilming Shelob naar deel 3 werd getild, na de open veldslag bij Helms Deep (die overginds lang niet zo uitgebreid werd beschreven als later verfilmd) vond ik dit juist een schitterend beklemend einde en een cliffhanger naar deel 3

De redens dat Shelob naar film 3 verhuisd is, is dat het chronologischer beter is, als je in de verte kijkt zie je de battle of Pelenor Fields, en niet de battle of Helms Deep. (daar had Peter Jackson het over, in deel 2 of 3 van de extended versie).

Vanwaar nou de zgn 'droppels'? Of kwamen deze alleen in mijn versie van de boeken voor?

Prachtig boek, net zoals het vorige deel.

Op en top 5*

Vindt dit het minst goede deel van het boek maar is daarom ook niet slecht! Ik mis er gewoon een aantal dingen in waarvan ik zelf niet weet welke dingen het precies zijn. 4*

leuk boek, hou van zulk soort boeken

Dit is niet zomaar een boek dat eve snel is geschreven. Je voelt gewoon als je dit leest dat hier zo lang en diep over is nagedacht. Tolkien is zelfs zover gegaan in het uitwerken van zijn wereld dat er zelfs een boek is over het scheppingsverhaal enz.

top

verdiend niet minder dan 5 sterren

Zo weinig reacties? Schandalig! Dit is één van de beste en mooiste boeken ooit! (De trilogie dan) Alleen je moet we deel 1 hebben gelezen anders kom je hier absoluut niet in. Deel 1 valt los te lezen en deel 3 met veel moeite ook maar hier zit je midden in het verhaal en kan dat bijna niet. Tolkien wou oorspronkelijk zijn boeken in één keer uitgeven maar de uitgever heeft het in 3 delen gesplitst en zo moesten er 3 namen verzonnen worden, respectievelijk de namen die we kennen. Je moet wel de hele trilogie in 1 keer lezen vind ik, dan snap je het verhaal goed! Maar als je deel 1 gelezen hebt is dit deel prachtig om te lezen, want je zit lekker in het verhaal, weet waar het over gaat, en weet ook dat er nog een laatste deel op je zit te wachten!


***5.0***

je kan ook de hele triologie in een boek kopen hoor. En dat heeft het gewoon zijn oorspronkelijke titel weer genaamd: THE LORD OF THE RINGS!
wil dit boek eigenlijk graag hebben. Ik heb nu de 3 boeken thuis liggen met de voorkant van de films, dus de nieuwere uitgaven, uiteraard is er in de boeken niks veranderd.

Net zoals het vorige deel weer prachtig geschreven en zeer sterk uitgewerkt. Ik vond het eerste deel over Aragorn, Legolas en co wel interessanter dan het tweede deel over Frodo. Er gebeurde meer en las hierdoor veel vlotter. Op het einde van het tweede deel was het dan wel weer ongelooflijk spannend, wanneer ze Sheloh ontmoeten.
Fantastisch, 5*

Waar ik bij de verfilming van Peter Jackson deel 2 minder vind worden in vergelijking met deel 1 is het bij het boek voor mij eigenlijk precies andersom.
Weer fijn geschreven, groots en meeslepend. Door het gehele verhaal (dus over alle drie de boeken bekeken) worden er ook behoorlijk wat karakters aangevoerd door Tolkien trouwens. Dat was ik nog vergeten op te merken in mijn post in de topic over deel 1.

Briljant boek, alleen vind ik het persoonlijk iets minder dan deel een en deel drie. Vooral het stuk met Merijn vond ik niet echt opschieten. Eigenlijk zou ik het een 4.9 willen geven, maar omdat het voor mij duidelijk is dat de andere beter beter zijn ben ik toch voor de 4.5 gegaan.
Toch is het een briljant boek, met vooral een plot dat je niet echt verbaasd, maar toch goed werkt. Ook de stukken met Gollum en Smeagol zijn heel erg goed uitwerkt. Het is een soort historisch verhaal maar dan in Midden -Aarde. Topper!

Hoe kunnen hier nou zo weinig reactie's staan?

Een ijzersterk vervolg op het eerste deel! Het eerste deel blijft mijn favoriet, maar van dit deel heb ik ook weer genoten! Natuurlijk, als (toen) 14-jarige snap je niet alles van de boeken, maar heb genoten van dit deel.

*5.0

ik vondt het eerte deel een stukje beter omdat daar alle personages enz. werden geintroduceerd en dat vondt ik erg mooi aan het eerste boek. maar dit boek blijft ook een pareltje van Tolkien.

4*

Gisteren dit boek voor de eerste keer uitgelezen. Helaas heb ik de films vooraf al een aantal keren bekeken wat je eigen beeld toch beïnvloed.

Toch vond ik het een erg vermakelijk boek en vond ik het beter dan de films. Waar ik het bij de films wat langdradig vond worden, vond ik het in de boeken net genoeg. Daarnaast gaat het boek verder in op momenten die bijna wegvallen in de film dat naar mijn gevoel toch belangrijk is voor het verhaal. Het heeft allemaal toch wat meer diepgang.

De Two Towers bevat twee delen: Boek 3 en 4. Boek 3 vond ik erg leuk om te lezen. Ik kwam er ook erg snel doorheen. Het las ook makkelijker weg dan de fellowship.. Vooral het hoofdstuk met Saruman vond ik erg spannend.

Boek 4, het deel met Frodo en Sam vond ik langdradiger dan boek 3. Op internet heb ik wat rond zitten lezen en dan lees je toch reacties van mensen die juist op dat moment met de reeks afhaken. Ondanks dat het wat saaier was, ben ik toch verder gegaan met lezen. De laatste twee hoofdstukken waren wel erg spannend.

Nu maar snel verder met Return of the King

Boek 3: 5*
Boek 4: 3*
-----------------
Gemiddeld: 4*

(weer een reply van mij, wat ik ook bij Fellowship of the Ring deed )

Inderdaad was het wel iets makkelijker, maar zoals ik bij Fellowship of the Ring ook zei had ik er nog wel een beetje moeite mee.

Grappig genoeg kwam ik bij boek 4 heel makkelijk er doorheen! Ik ben nog niet helemaal klaar, ben bij laatste hoofdstuk.
Ik snap wel wat je bedoelt met te langdradig, dat had ik ook af en toe. Maar dat vind ik sowieso bij deze boeken (wat ik niet als een nadeel zie, maar als een mooie stijl/sfeer!) Vaak begrijp je al dingen wat Tolkien heeft geschreven na 1 zin, terwijl hij het in 3 of 4 zinnen verteld.
Maar goed, ik ga deze dus vanavond uitlezen, en dan pas breng ik mijn stem uit

Boek 3: 5.0*
Boek 4: 4.0*

Van alle drie de delen vind ik deze ietwat de mindere. In het eerste deel werd ik meegetrokken in een wereld die ongekend was met sterke hoofdfiguren en ik kon als het ware de omgeving voor mij zien en het gras ruiken.
Het tweede deel lijkt zich soms wat voort te slepen, zoals eigenlijk ook in de verfilming het tweede deel ook wat voort sleept. Maar blijft nog voldoende om van te genieten en ook in die gedaante, is het nog steeds een heel sterk boek. Misschien heeft het voor mij ook een beetje te maken, dat de fellowship uit elkaar werd gerukt en het verhaal daardoor meer fragmentarisch werd, door te schakelen van de ene personage naar de andere.

Vind het eerste deel van dit boek heel sterk openen, met spannende veldslagen en leuke figuren en een hoog tempo, maar het tweede deel drukt alles en is veel trager. Sowieso vind ik Frodo en Sam heel wat minder interessant dan de andere reisgenoten. Desalniettemin opnieuw een heel erg sterk boek uiteraard.

Tegenwoordig lukt dat snel lezen van dit boek me wél. Ik had 'm voor mijn doen heel snel uit.

Ondanks dat ik Tolkiens werk al bijna negen jaar heel erg waardeer, ben ik er onlangs pas achtergekomen wat The Lord of the Rings nu eigenlijk is. Een heldendicht, net als bijvoorbeeld Beowulf -een inspiratiebron van de auteur. Alleen is de narratief wat moderner, het plechtstatig taalgebruik is echter wel gebleven. Maar dat maakt het nou ook juist zo mooi.

Ergens is de wijze waarop Tolkien het boek heeft opgedeeld heel irritant; je wilt namelijk al veel eerder weten hoe het Frodo en Sam afgaat tijdens hun reis, maar dit lees je pas in Book Four (tweede boek van dit deel). Ik heb ooit gelezen dat Tolkien in bewerkingen deze volgorde het liefst aangehouden zou zien. Geen enkele bewerking heeft hier echter gehoor aan gegeven tot nog toe.

Het boek heeft voor mij als centraal thema hoop. Nu the Fellowship uit elkaar gevallen is wordt hun taak des te moeilijker. Toch slagen ze erin nieuwe bondgenoten te vinden en een heel leger van de verrader Saruman te verslaan. Daarom eindigt het eerste boek (Book Three dus) min of meer in een status quo; zowel the Free Peoples als de krachten van Mordor likken hun wonden en voor beide zijden is er nog hoop. Maar er wordt een ander licht op de zaak geschenen door de lotgevallen van Frodo en Sam. Hoop bestaat onder hen nog steeds nauwelijks, ook niet voor de lezer. Vanaf het begin weet je dat Sméagol niet te vertrouwen is maar ook dat ze zonder hem nooit de weg zullen vinden. Ook Frodo en Sam slagen erin onderweg naast Gollum andere bondgenoten te vinden, in de vorm van de manschappen die worden aangevoerd door Faramir. Ik vind het erg goed dat Jackson en zijn mensen diens karakter hebben veranderd voor de filmversie, want zoals hij in het boek staat zou hij niet hebben gewerkt op het witte doek.

Het einde van Book Four is echter drastisch verschillend van toon in vergelijking met dat van Book Three. Frodo is gevangen genomen en hoe dat afloopt lees je pas in Book Six! Ik ben nu net aan Book Five begonnen. Als je spreekt over een cliffhanger!

Ik verlies mezelf in dit boek. Duizend pagina's is nog te kort! Het presenteert grootste thema's zonder sentimenteel te worden. Wel melancholisch; je merkt goed dat de Gloriedagen van veel volkeren voorbij zijn.

Tolkien komt in een hoger blaadje te staan bij mij. Ik heb Middle-earth altijd al fascinerend gevonden, maar ik krijg er steeds meer ontzag voor. Nadat ik The Return of the King heb uitgelezen ga ik bezig aan The Silmarillion. Misschien maak ik een tussenstopje met Jonathan Strange & Mr. Norrell van Melissa Clarke, maar de ontstaansgeschiedenis van Middle-earth heeft wel een hoge prioriteit!

Mogelijk zal je grote ogen trekken van dat tussenstopje .

Ik had inderdaad reeds gezien dat jij die hoog waardeert, Cortez ! Maar nee, ik ga waarschijnlijk eerst The Silmarillion lezen hierna. Maar goed, dat hangt ook compleet af van waar ik dan zin in heb, natuurlijk.

't Is toch The Silmarillion geworden .

Het plot van dit boek is een dikke spoiler voor 't eerste deel

Ik denk dat de meeste mensen die in The Lord of the Rings beginnen al wel weten wat er gaat gebeuren

Een waardig vervolg dat in mijn ogen sterker is dan het voorgaande deel.

Het grote voordeel was dat ik de vertelstijl van J.R.R. Tolkien aan het begin van dit verhaal al gewend was en dat ik dus met volle teugen kon genieten van de magistrale uitspraken en beschrijvingen. Wat wel wennen was, is het feit dat het verhaal van Frodo en Sam pas in het 'boek vier' worden verteld. Ik was al aan het wachten wanneer ze hun intrede maakten, maar toen ik al een tijd in het verhaal aan het lezen was had door dat ik eerst 'boek drie' moest uitlezen.

Beide verhalen zijn zeer goed, maar het beste blijft ongetwijfeld het verhaal met Aragorn, Gimli en de rest. Er zijn personages die heengingen en terugkomen. Ook zijn er nieuwkomers die zeker niet onderdoen aan de hoofdpersonages.

Wat dit boek sterker maakt als zijn voorganger zijn de veldslagen. Waar het andere boek het meer moest hebben van de mooie gelukkige sfeer, zit je hier in het midden van de strijd en maak je de conclusie dat de grote oorlog begonnen is. Het deel met Frodo en Sam was ook om te snoepen. Die vreselijke Gollem is een prachtig personage en op het einde werd het allemaal zeer spannend.

4.5*

Als ik hierboven kijk wat mijn voorgangers zo allemaal hebben geschreven, zie ik eigenlijk alleen maar bewonderende berichten. Niet zo gek ook trouwens, als je De Reisgenoten niets aan vindt ga je De Twee Torens waarschijnlijk ook niet lezen. Om vervolgens een fantastisch boek te missen! Waar deel één van de trilogie best vermakelijk was maar toch vooral kan bestaan bij de gratie van het geheel, sleurt dit deel je met hoge snelheid Midden-Aarde in.

Nu het Reisgezelschap dan eindelijk uiteengevallen is (een gebeurtenis waar ik al heel lang naar uit zat te kijken) wordt het pas echt spannend. Wat het spannend maakt maar wat tevens irritant is, is dat je steeds de belevenissen van de verschillende personages apart voorgeschoteld krijgt. Ben je eindelijk weer op de hoogte van het wel en wee van Merijn en Pepijn, gaat het verhaal ineens verder met Aragorn en metgezellen. Het duurt echter niet lang voor je weer helemaal in dat gedeelte van het verhaal zit, om dan vervolgens, als de spanning echt goed is opgebouwd, verder te gaan met Sam en Frodo. Toen ik met boek vier begon baalde ik echt dat het verhaal over Rohan tijdelijk ophield, en ik kon ook niet wachten tot ik boek vier uit had. Echter, hoewel ik boek vier minder vond dan boek drie, is het toch spannend genoeg om mijn aandacht erbij te houden. Gollem is onuitstaanbaar maar toch interessant, Frodo gaat duidelijk steeds meer onder zijn last gebukt en Sam is gewoon een vreselijk lieve, sullige jongen. Bovendien wordt in dit deel Faramir geïntroduceerd en ook over hem lees ik graag. Als het boek dan ook nog eens eindigt met een enorme cliffhanger, dan is het toch wel weer frustrerend dat je weer even moet wachten voordat je mag lezen hoe het verder gaat. Ik zat in de stralende zon buiten en later in een overvolle trein maar het gedeelte over Cirith Ungol, het verraad van Gollem en natuurlijk de angstaanjagende Shelob was zo spannend dat ik mijn omgeving volledig vergat - zoals dat hoort bij een goed boek.

Echter, zoals ik al zei, het derde boek was beter dan het vierde. In De Reisgenoten waren de bijpersonages nogal eens overbodig of zelfs irritant, hier voegen de nieuwe karakters echter veel toe aan het boek. Toen ik begon met de trilogie keek ik al uit naar het hoofdstuk De Koning van de Gouden Burcht, een van m’n favoriete gedeelten, dat overigens ook fantastisch is verfilmd. Éomer, Theoden maar vooral Éowyn mag ik allemaal erg graag en voegen heel wat drama en spanning toe aan het verhaal. Wat ik zo knap vind aan de stijl van Tolkien, is dat hij vreselijk wijdlopig kan zijn over het ene en het andere juist met één zin heel treffend kan weergeven. Zo beschrijft het zojuist door mij genoemde hoofdstuk de ‘herrijzenis’ van Koning Theoden en zijn besluit om ten oorlog te trekken, waarna beschreven wordt hoe hij de strijd tegemoet gaat. Allemaal heel spannend en groots natuurlijk, maar het mooiste vind ik dat Tolkien dit hoofdstuk beëindigt met de zin: Ver over de vlakte zag Éowyn het glinsteren van hun speren, terwijl zij, alleen, voor de deuren van het stille huis stond. Ik vind dat zo’n mooi slot, enerzijds omdat het de aandacht vestigt op het feit dat zij daar heel alleen achterblijft, wat je in de gespannen verwachting van grootse daden half vergeten zou zijn als het niet vermeld werd, anderzijds omdat het zo weinig vermeld maar tevens zoveel zegt over Éowyn. Zij heeft in dit boek niet zo’n heel grote rol maar voor mij wordt hier al heel duidelijk wat we in De Terugkeer van de Koning nog terug zullen zien: dat de situatie waarin zij zich bevindt voor Éowyn onhoudbaar is en dat zij er zich niet bij neer zal leggen. Een beetje een vage formulering maar wat ik bedoel te zeggen is dat je al aanvoelt dat zij nog een grotere rol zal gaan spelen.

Dit boek is trouwens vol van gespannen verwachtingen. Deel één was soms nog rustig aan en vredig en soms zelfs slaapverwekkend, dit deel is echter meeslepend en véél moeilijker weg te leggen. De slag om Helmsdiep vind ik fantastisch (hoewel ik wel moeite heb met de omschrijvingen van de omgeving en de architectuur en zo, dat had ik in andere delen ook. Het is maar goed dat er in ieder geval een kaart bij mijn boek zit) en schreeuwt absoluut om een verfilming. Gelukkig is die er ook (vanzelfsprekend…) en naar mijn mening is die veldslag de beste die ik tot nog toe in films heb gezien. En dan is er natuurlijk nog de bestorming van Isengard door de Enten, ook een fantastische scène en absoluut filmwaardig. Overbodig om hier te vermelden dat ik tevens groot fan ben van de films, denk ik. Als je dan ook nog eens de spannende stukken uit het boek leest met de fenomenale soundtrack van de films op de achtergrond, dan lijkt de Echte Wereld nog verder weg en Midden-Aarde nog dichterbij.

Hoe dan ook, dit boek is ongelooflijk spannend en eindigt op zo’n manier dat je wel meteen door moet met deel drie. Op zichzelf staand is het zeker beter dan deel één, maar ik ben van mening dat het eigenlijk gaat om één boek, The Lord of the Rings, dat je ook gewoon in één ruk uit moet lezen (hoewel, dat moet hier in brede zin worden opgevat, denk ik, gezien het aantal pagina’s). inmiddels ben ik alweer een eindje in deel drie en het is onverminderd spannend. Ik heb zo goed als geen ervaring met fantasy buiten Tolkien om, maar dit verhaal sleurt je zo onvermijdelijk mee naar niet-bestaande landen dat het me helemaal niets kan schelen dat er weinig inzit dat je ook op deze aardbol zou kunnen tegenkomen. Toch is dat ook niet helemaal waar, want hoewel de hoofdpersonen voor een groot deel niet eens officieel mens zijn, zijn zij toch menselijk en ondanks hun vreemde eigenschappen en niet bepaald alledaags taalgebruik zijn ze me dierbaar.

Enerzijds om de uitgebreide en vaak levendige beschrijvingen van een wereld zo anders dan die van ons, en anderzijds door de beschrijvingen van de personages en de lotgevallen die zij meemaken, ver van ons afstaand maar toch intrigerend, is The Lord of the Rings één van de weinige boeken die zich met recht ‘episch’ mag noemen. Maar mijn verhaal is erg lang geworden, dus zal ik hier niet verder over uitweiden. Eerst maar eens lezen hoe de Koning Terugkeert.

Iets minder dan het eerste deel. De meeste rijmpjes zijn weg, evenals die vervelende Tom Bombadil (oid). Dat is prettig. Maar dan, dit boek los beoordelen. Het zijn gewoonweg twee boeken in een. Zo jammer dat dit niet vervlochten is. Dat kan wel. Het speelt ongeveer tegelijk af, het verhaal duurt langer voor je het uit hebt, waardoor het epische, de lengte meer naar voren komt. Het komt nu nogal simpeltjes en vlug over soms. Iets dat ik in The fellowship ook al had. Beide verhalen zijn daarnaast verschillend en liggen dan mooi naast elkaar. Een mooie afwisseling. En als je wilt, gebruik je cliffhangers, dat laat je ook doorlezen. Maar het belangrijkste, Frodo en Sam zijn geen heel interessante personages. Of ja, dat zijn ze wel, maar Tolkien is geen beste schrijver en weet ze nooit zo interessant te maken. Maar dan nog, Gimli, Aragorn, Merry en Peppin zijn gewoonweg leuker om te volgen. En die zijn in deel 1 al aan bod gekomen. Wat betreft heeft Jackson dat beter aangepakt.

Het taalgebruik is dan wel weer aardig, vooral in dialoog. Maar echt in de personages kruipen, dat doet Tolkien niet. Tuurlijk, het is eerder een geschiedenis dan een roman, en zo leesr het soms ook. Dat moet je Tolkien nageven, hij heeft wel een wereld gecreëerd die je ook direct gelooft. Veel detail, met geschiedenis erin verwerkt zonder dat dit geforceerd overkomt. De wereld met elfen, dwergen en een historie leeft gewoonweg. Dat zijn wel de grootste pluspunten. Wel benieuwd naar deel 3, wat ongetwijfeld niet als zodanig echt gesplitst is. Maar deze een allerkleinste voldoende, 2,5*.

Gewoonweg fantastisch. Meer kan en wil ik er niet over zeggen. Op naar het 3e deel.

Het is altijd fijn wanneer een boek zijn herinnering eer kan aandoen. Het moest ongeveer een kleine 15 jaar geleden zijn dat ik me überhaupt nog eens aan de Lord of the Rings trilogie had gewaagd, maar afgelopen maand voelde The Fellowship of the Ring aan als thuiskomen. Een paar van de oude ergernissen kwamen weliswaar weer bovendrijven (Tom Bombadil...), maar J.R.R. Tolkien leverde een heerlijk begin van de saga af. In mijn herinnering was The Two Towers nog net iets beter, dus de verwachtingen waren hoog gespannen.

En dit tweede deel is inderdaad misschien nog net iets beter, maar Tolkien maakt hier naar mijn gevoel een fout met de structuur van het boek. Dat het verhaal op zich in twee delen is onderverdeeld, daar heb ik geen problemen mee, maar wat is het jammer dat hij ervoor kiest om het verhaal van Aragorn, Legolas, Gimli en de rest te splitsen ten opzichte van dat van Frodo en Sam. Het had beter geweest mocht hij gewoon per hoofdstuk hebben afgewisseld tussen beide verhalen. Structureel foutje dus en toch is het maar een kleine smet omdat beide verhalen wel goed overeind blijven staan. De zoektocht naar Merijn en Pepijn is misschien nog net iets beter/spannender/pakkender (wat blijft het toch een geweldig moment wanneer onze helden na een lange reis bij Isengard aankomen en worden begroet door de twee Hobbits) dan de verhaallijn van Frodo en Sam. Al is dan vermoed ik meer een persoonlijke voorkeur naar het groepsgevoel dat van het eerste stuk afstraalt. Toch ook wel even vermelden dat dat stuk met Shelob dan wel weer Tolkien op zijn best is.

Had eerlijk gezegd verwacht hier een 4.5* aan te kunnen geven, maar dat is uiteindelijk net iets anders uitgedraaid. Deze keer weinig intermezzo's (lees: lange poëzie) en het eerste deel van dit boek is misschien wel het beste uit heel de trilogie te noemen. Halverwege moet je echter opnieuw in het verhaal inkomen en dat duurde bij Frodo en Sam langer dan me lief was. Benieuwd wat deel 3 gaat geven!

Dikke 4*