Don't Skip Out on Me - Willy Vlautin (2018)
Alternatieve titel: Laat Me Niet Vallen
Engels
Sociaal / Reis
304 pagina's
Eerste druk: Harper Perennial,
New York (Verenigde Staten)
Horace Hopper is een gevoelige jongen die op de Little Reese Ranch woont, kilometers van de bewoonde wereld. Als tiener werd hij in huis genomen door Mr. en Mrs. Reese, die nu in de zeventig zijn. De gezondheid van Mr. Reese gaat steeds verder achteruit en zijn wens is dat Horace de ranch overneemt. Maar Horace verlangt ernaar professioneel bokser te worden en weet dat hij de ranch moet verlaten om zijn droom waar te maken. We volgen Horace op een avontuurlijke reis door de ruige bergen van Nevada tot in de brute wereld van het Mexicaanse bokscircuit. Daar doet zijn naïviteit hem in moeilijkheden belanden – hij trekt louche figuren aan die gretig misbruik maken van zijn verlangens. Gaandeweg moet Horace leren zijn gevechten met moed en kracht te doorstaan – en niet alleen in de boksring.
In deze roman heeft Horace Hopper de rol van Vlautinistische hoofdpersoon. Hij droomt ervan om profbokser te worden. Hij incasseert, werkt hard om zijn doel te bereiken en treft op die genadeloos reis richting de top de meedogenloze buitenwereld. In het verhaal speelt ook Mr. Reese een belangrijke rol. Hij en zijn vrouw hebben hem jaren geleden onder de hoede genomen. Mr. Reese heeft zijn eigen ranche en moet die misschien wel opgeven vanwege zijn hoge leeftijd en zijn zwakker wordende gezondheid. Hij hoopt dat Horace blijft, dat hij zijn ranche uiteindelijk overneemt. Maar Horace wil profbokser worden en kan daarom niet blijven. Er ontvouwd zich een prachtig verhaal waarbij beide mannen worden gevolgd in hun strijd tegen alles wat hun dromen in de weg staat.
Laat Me Niet Vallen is het vijfde boek wat ik van Vlautin lees. Ergens vond ik het jammer dat het boek Boek van de Maand werd bij DWDD. Ik wilde Vlautin nog wel even voor mezelf houden, als een goed bewaard geheim, verborgen voor de massa. Hoe dan ook, opnieuw wist een boek van Vlautin me bij de lurven te grijpen en opnieuw laat het boek me niet los. Zijn stijl is eenvoudig. Hij gebruikt simpele zinnen, zoals ook de hoofdpersonen vaak weinig gecompliceerde (lees: eerlijke en naïeve) mensen zijn. Je voelt als lezer een soort mededogen met ze omdat je bijna niet kunt geloven dat ze niet afgestraft worden voor hun sympathieke onschuld. En o, wat lijkt het makkelijk, de manier waarop Vlautin schrijft, te makkelijk soms. Maar vergis je niet. Vlautin moet precies weten wat hij niet opschrijft, houdt alleen het belangrijkste over en blijft ontzettend dicht bij de mensen waarover hij wil schrijven. En wat ga je als lezer meeleven met die heerlijke hoofdpersonages, van begin tot het briljante einde aan toe.
En dan moet ik terugkomen op wat Vullings schreef, over datgene dat nog licht geeft in de duisternis. Want is het niet zo dat dat licht, dat licht dat omgeven wordt door het diepe donker, vaak veel helderder schijnt? In het geval van Horace en Mr. Reese is dat in ieder geval wel zo. Ze zullen nog wel even bij me blijven. En daarmee weet ik dat Vlautin het weer geflikt heeft.
