Don't Skip Out on Me - Willy Vlautin (2018)

DWDD boek van de maand januari?

Op de omslag las ik een citaat van Jeroen Vullings. Hij schrijft dat Vlautin "zich concentreert op dat wat nog licht geeft in het duister". Daar slaat hij de spijker mee op zijn kop. In alle boeken die ik van Vlautin las worden ongelukkig, eerlijk, naïeve, hardwerkende hoofdpersonen geteisterd door een oneerlijke, brute buitenwereld. Maar er is altijd hoop, er is altijd een droom, er is altijd die mogelijkheid dat alles nog goed komt. Als je maar volhoudt, als je maar doorzet. Hoe Amerikaans wil je het hebben?

In deze roman heeft Horace Hopper de rol van Vlautinistische hoofdpersoon. Hij droomt ervan om profbokser te worden. Hij incasseert, werkt hard om zijn doel te bereiken en treft op die genadeloos reis richting de top de meedogenloze buitenwereld. In het verhaal speelt ook Mr. Reese een belangrijke rol. Hij en zijn vrouw hebben hem jaren geleden onder de hoede genomen. Mr. Reese heeft zijn eigen ranche en moet die misschien wel opgeven vanwege zijn hoge leeftijd en zijn zwakker wordende gezondheid. Hij hoopt dat Horace blijft, dat hij zijn ranche uiteindelijk overneemt. Maar Horace wil profbokser worden en kan daarom niet blijven. Er ontvouwd zich een prachtig verhaal waarbij beide mannen worden gevolgd in hun strijd tegen alles wat hun dromen in de weg staat.

Laat Me Niet Vallen is het vijfde boek wat ik van Vlautin lees. Ergens vond ik het jammer dat het boek Boek van de Maand werd bij DWDD. Ik wilde Vlautin nog wel even voor mezelf houden, als een goed bewaard geheim, verborgen voor de massa. Hoe dan ook, opnieuw wist een boek van Vlautin me bij de lurven te grijpen en opnieuw laat het boek me niet los. Zijn stijl is eenvoudig. Hij gebruikt simpele zinnen, zoals ook de hoofdpersonen vaak weinig gecompliceerde (lees: eerlijke en naïeve) mensen zijn. Je voelt als lezer een soort mededogen met ze omdat je bijna niet kunt geloven dat ze niet afgestraft worden voor hun sympathieke onschuld. En o, wat lijkt het makkelijk, de manier waarop Vlautin schrijft, te makkelijk soms. Maar vergis je niet. Vlautin moet precies weten wat hij niet opschrijft, houdt alleen het belangrijkste over en blijft ontzettend dicht bij de mensen waarover hij wil schrijven. En wat ga je als lezer meeleven met die heerlijke hoofdpersonages, van begin tot het briljante einde aan toe.

En dan moet ik terugkomen op wat Vullings schreef, over datgene dat nog licht geeft in de duisternis. Want is het niet zo dat dat licht, dat licht dat omgeven wordt door het diepe donker, vaak veel helderder schijnt? In het geval van Horace en Mr. Reese is dat in ieder geval wel zo. Ze zullen nog wel even bij me blijven. En daarmee weet ik dat Vlautin het weer geflikt heeft.

Eenvoud is meervoud. John Steinbeck en John Williams echoën inderdaad door. Helemaal een genot om te lezen met zijn bandje Richmond Fontaine fluisterend op de achtergrond. Een parel.

Ik las over Willy Vlautin en zijn boeken in een recensie over zijn band the Delines. Die ook een plaat vol bad luck & trouble hebben gemaakt. Wat ik las over zijn boeken sprak me wel aan en dus een boek bij de biep geleend.

Ik moest er even in komen, het tempo lag niet hoog en aanvankelijk gebeurde er niet veel. Tot ik er in zat en er toch wel veel bleek te gebeuren. De eenzaamheid, de struggle, de klappen, de tegenslagen, die Horace te verduren krijgt doen je afvragen of het goed gaat komen met dat aardige jong. De laatste 120 paginas heb ik (vannacht) in één ruk uitgelezen. Mooi boek.