Suttree - Cormac McCarthy (1979)

Het mooiste vind ik de wisseling van de seizoenen...zo schitterend beschreven.
Belachelijk om een top 10 samen te stellen, maar ik zet hem er toch maar in!

Hoe is het mogelijk dat ik hier de enige ben, maar wel fijn zo'n plekje voor mezelf...

Een bij uitstek geschikt boek om in te wonen!

Je maakt me nieuwsgierig al durf ik jouw rust niet te verstoren. Gaat op mijn lijstje. Ik zal heel stil doen. Althans, dat proberen ...

Ooit in begonnen maar niet uitgelezen. Op één of andere manier heb ik vaak problemen met de stijl van Cormac Mccarthy.

Zo, de stilte is doorbroken.

's Morgens voer hij de rivier af om zijn lijnen in te halen. Een koele ochtend, de mist nog niet weg. Aan de overkant van de rivier het gekrijs van de varkens in de glijsleuven van het slachthuis, als lepralijders buiten de poorten. Hij zat achter in de boot en roeide langzaam richting brug. Toen hij eronder voer, hief hij zijn hoofd op en brulde naar boven, naar het hoge zwarte schip, en een waaier van duiven vouwde open uit de bogen en klapperde omhoog naar de zon.

Vertaald door Harrie Lemmens

Dit boek staat inderdaad vol fraaie sfeerschetsen. Als lezer loop je constant mee en waan je je in gedachten op een klein vissersbootje op de rivier, of in de schimmige kroeg waar (te)veel gedronken wordt wat uitloopt op geweld en dronkenschap. Rauw en somber boek, maar ik genoot van de vele mooi beschreven ontmoetingen tussen allerlei figuren op en over het randje van de samenleving in een grauwe stad en de nabije gelegen natuur.

Een heel bijzonder leesavontuur, na eerder al erg genoten te hebben van The Road (zelfs met een persoonlijke top 10 notering). Het werk van Cormack McCarthey blijkt me goed te liggen!

In Suttree beschrijft McCarthy het leven aan de onderkant van de samenleving. De personages overleven door hand- en spandiensten, ambachtelijkheden en kleine misdaad. We ontmoeten dan ook een veelvoud aan kleurrijke randfiguren. De impressionistische seizoen- en natuurbeschrijvingen zijn verder mooi, maar ook functioneel. Ze tonen dat de tijd onverbiddelijk voortschrijdt en dat de natuur menselijk verlangen negeert. Ze benadrukken verder dat een sociaal benarde positie in wezen een gevangenis is. De personages weten zich immers niet aan hun omstandigheden te onttrekken, hetgeen gaandeweg leidt tot demoralisatie en verval. De galgenhumor zorgt gelukkig voor luchtigheid. Dit levert veel leesplezier op. De schetsmatige structuur vind ik daarentegen minder geslaagd, aangezien de narratief hierdoor een spanningsboog mist. Het boek moet het daarom vooral van enkele memorabele scenes hebben. Zo wordt een kroeggevecht indringend beschreven, alsook bepaalde oneervolle handelingen met een watermeloen. Kortgezegd las ik Suttree met plezier, ofschoon ik andere werken van McCarthy beter waardeer.