Shantaram - Gregory David Roberts (2003)

Een van de beste boeken die ik de afgelopen jaren gelezen heb. Je kan niet anders dan er minstens 1 levensles aan overhouden.
De personages zijn geweldig - ik ben verliefd op Karla geworden, maar ik ben er niet van overtuigd dat zulke vrouwen echt bestaan.
Mooie filosofische van een maffiabaas, schitterende gedachten van de schrijver en de immense stad Bombay, die tot leven komt door de pen van Gregory David Roberts. Door zijn liefde voor India die je terugziet in de schrijfstijl, kun je de kleurrijke straatjes zo voor je zien en de specerijen ruiken.

Bijna een jaar geleden dat ik dit boek las, en af en toe denk ik er met veel genoegen aan terug. Een mooie reis van bijna duizend pagina's. Ik wacht geduldig af op een nieuw deel..

Een echte hedendaagse saga, een episch waar gebeurd verhaal wat zich kan meten met de Odyssee van Homerus. Ik weet het, dat lijkt een vrij bizarre verglijking want wie zou er tegenwoordig nog in staat zijn om zo'n groots meesterwerk te produceren? En hoe ongelooflijk is het dat iemand deze reis echt heeft meegemaakt, in tegenstelling tot het hersenspinsel van Homerus. Ongelooflijk maar waar dus, en Gregory David Roberts heeft het gedaan.
Na zijn ontsnapping uit een gevangenis in Australie weet hij te vluchten naar India waar het echte avontuur nog moet beginnen. Van ghetto-dokter tot mafialid en van Bollywood acteur tot mujaheddin vechter. Zijn leven als voorvluchtige dwingt hem om keuzes te maken die ver buiten de gebaande paden liggen. Door zijn sprankelende beschrijvingen van de bevolking en India zelf word je meegezogen, en zijn filosofische verhandelingen trekken je de diepte in. Dit boek is magistraal. Geen ander woord voor.

Hoewel het gebaseerd is op ware gebeurtenissen, is niet het hele verhaal waargebeurd en zijn de meeste karakters fictief. Check www.shantaram.com, daar kan je hier meer over lezen.

Maar wel één van mijn favoriete boeken, echt geweldig!

Mijn gids in Zuid-Afrika was 'm aan het lezen en hij stond er op 'm mij van harte aan te bevelen. Het toeval wou dat mijn vrouw 'm ook net aan het lezen was en zij is er ook helemaal weg van.
Hij staat dus op mijn lijst (samen met nog zo'n 20 anderen, dus het kan nog even duren, maar het blijft een mooi vooruitzicht

nee, hier had ik me meer van voorgesteld...

Ik vind dat de hoofdpersoon te veel extremen vertoont op het ene moment vertelt hij trots hoe hij iemand zijn oogballen eruit drukt en op het andere moment is hij in een filosofisch-astronomisch debat verwikkeld. Zomaar een voorbeeldje, maar het voegt weinig toe aan de geloofwaardigheid

Enige tijd geleden zat ik op een reis in India aan de lunch in een simpel eettentje toen de ober zonder iets te zeggen een beduimeld en stukgelezen boek op mijn tafel legde en meteen weer wegliep. Verbaasd pakte ik het boek, bladerde erdoorheen en begon de eerste pagina te lezen.
De tekst pakte me onmiddellijk. Een man komt aan op Bombay airport, hij is ontsnapt uit een Australische gevangenis en duikt de enorme chaotische stad in en wordt er meteen verliefd op.
Ik vroeg de ober een paar keer wat de bedoeling was. De man knikte maar bleek geen Engels te spreken. De kassier van het restaurant wel. Maar die gaf alleen als commentaar dat het een interessant boek was. Ik liet het boek daar achter en nam me voor het te kopen als ik het in een boekhandel tegenkwam. Achteraf vermoed ik dat de ober mij het boek wilde verkopen.
Op mijn laatste dag in India vond ik het in een boekwinkel op Connaught Place in Delhi.

Nu heb ik het uit. Ik moet zeggen dat de indruk van die eerste paar pagina's geen moment onjuist is gebleken. Vanaf het eerste begin greep dit boek me vast en sleurde me mee en dat bleef het doen tot de laatste pagina. Het laat me zelfs daarna nog niet los.
Een geweldige leeservaring. het is een echte avonturenroman, voor een belangrijk deel gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen in het leven van de schrijver.
Bovendien beschikt Roberts over voldoende literaire kwaliteiten om me te laten genieten van de schrijfstijl, de beschrijvingen, de beeldspraken en de prachtig uitgewerkte personages.
De wat vage filosofische gesprekjes neem ik op de koop toe. Het is India tenslotte. Een ander minpuntje: Het personage Karla en de mafiabaas Kaderbhai hebben een zweem van onwaarschijnlijkheid die waarschijnlijk te wijten is aan de idolaatheid die de hoofdpersoon voor beiden heeft, hoewel aan die verering tenslotte een einde komt. Maar dan heeft vooral Karla bij mij al aardig wat irritatie-jeuk opgeroepen.
Alle andere personages zijn echter zo levensecht dat je ze haast echt ziet en hoort. Hierbij moet ik zeggen dat ik de oorspronkelijke engelstalige versie heb gelezen. Het vaak komische gebruik van de Engelse taal van de indiërs en het slang van de mafioso is daarin een extra attractie van het boek. Ik heb een klein stukje van de Nederlandse vertaling gelezen en dat effect gaat daarin vrijwel verloren. Het taalgebruik van de Indiérs krijgt iets kleuter-achtigs in het nederlands.
Dus voor wie het ziet zitten: lees Shantaram vooral in het engels.

Post ik mijn verhaal, schrap ik het per ongeluk en nu kan ik opnieuw beginnen. Ik lijk wel GD Roberst himself!

Ik ben beginnen lezen en gelukkig leest het als een trein. Een geweldig verteld verhaal, dat spannend en boeiend is om te volgen.

Gaandeweg begon het wel veel van zijn charme te verliezen.

Ten eerst is daar Roberts zelf. Dit is één grote egotrip. Zelfs de titel van het boek verwijst naar zichzelf en van bescheidenheid heeft de man alvast geen last. De 'Great man of peace' laat zichzelf ontelbare keren bewieroken door zus of zo die hem vertelt dat zo of zus hem echt wel geweldig vindt.
Dat die personen die hem zo geweldig vinden afpersers, oplichters en moordenaars zijn die geen terreur zaaien maar 'de vrede bewaren', ook nog eens 'mannen van eer' zijn, maakt het allemaal hoe langer hoe bonter. Op het einde van het boek vond ik het werkelijk zum kotsen.

Ook zijn parcours van freelance dokter en gelegenheidshustler tot zware gangster strekt hem niet bepaald tot eer. Alle pseudowijsheid die hij terloops rondstrooit ten spijt.

maar deze man verwoordt het allemaal nog iets beter.

Ik moest spontaan denken aan andere schrijvers die hun eigen belevenissen aan het papier toevertrouwd hebben. Celine en Bukowski met name. Geen van beide (laat ik even Celine erbij halen) hengelt naar een greintje sympathie wat boeken als 'Voyage au bout de la nuit' of 'mort à crédit' vele malen waarachtiger maakt. Wereldliteratuur is 'Shantaram' allerminst. En dan is er natuurlijk nog zoiets als stijl.

Roberst hanteert een soms potsierlijk barokke stijl. "Haar ogen hadden de kleur van een door de zon beschenen zandduin om vijf uur 's middags" en dergelijke, nog veel omslachtiger fratsen. Telkens Karla ten tonele verscheen was het tijd voor tenenkrommende, lachwekkende poëzie.
"Im Beschrenkung zeigt sich der Meister;" een motto waar Roberts duidelijk geen boodschap aan heeft.

Eerlijk is eerlijk: ik heb leesplezier beleefd aan dit boek ( het is leuk alle gebeurtenissen van dichtbij mee te maken, maar het is enkel wàt er gebeurt dat boeit, niet de manier waarop het verwoord is) maar de nasmaak vergalt het aanzienlijk.

Indrukwekkend boek, grotendeels autobiografisch, over de bizarre lotgevallen van een uit de gevangenis ontsnapte ex-verslaafde australiër, die in Bombay probeert een nieuw leven op te bouwen in de sloppenwijken. Ongelooflijk levendig geschreven; Bombay komt op de pagina's in detail tot leven. Niet overal even meeslepend, wat niet verwonderlijk is gezien de lengte van het geheel (ruim 900 pagina's!), en de schrijfstijl had soms wel wat subtieler gekund, maar al met al zeer de moeite waard. Roberts heeft er dertien jaar over gedaan om het boek te schrijven en is inmiddels ook bijna klaar met het vervolg, The Mountain Shadow.

Ik denk met plezier terug aan het lezen van dit boek, autobiografisch en volgens de cover 'gebaseerd op waargebeurde belevenissen'. Ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten in hoeverre het fictie dan wel non-fictie is... Maar deze vraag is waarschijnlijk ook net één van de redenen waarom het boek me zo heeft meegesleept.

Dit boek stond al zo'n vijf jaar op mijn te-lezen-lijst, maar nooit kwam ik het toevallig tegen, tot vandaag. De verwachtingen zijn hooggespannen, gelukkig los het eerste hoofdstuk die alvast in. Maar de reden van deze post is deze: in oktober verschijnt er een sequel, The Mountain Shadow.

Bron: 'Shantaram' sequel coming in October from Gregory David Roberts | EW.com

Vanwege hoge verwachtingen en de status die de roman geniet, heb ik voor Shantaram mijn tijd genomen. Het vuistdikke boek, bijna 1000 pagina's in mijn uitgave, heeft zo'n vijf jaar hoog op mijn te-lezen-lijst gestaan, maar vreemd genoeg ben ik het nooit tegen gekomen, tot acht weken geleden. Ik heb er bewust mijn tijd voor genomen, door steeds kleine stukjes te lezen, en heb mij al die tijd ondergedompeld in deze magistrale roman, met fascinerende karakters en geweldige settings. Het boek blijft boeien vanwege de prachtige uiteenlopende verhalen, die wat mij betreft samen een even unieke als geslaagde mix vormen van genres als autobiografie, avontuur, ideeënliteratuur, misdaad, romantiek, psychologisch, oorlog, streek, reis en humoristisch. Shantaram is zonder twijfel een van de beste romans die ik ooit heb gelezen.

Dat is fijn om te lezen Bassievrucht, dit boek staat dankzij boekmeter ook op mijn lijst te lezen boeken en schuift nu wat op naar boven.

Ben ook helemaal benieuwd nu

Legendarisch boek! Geweldige personages en filosofische passages. Enige minpunt voor mij is de lengte: heb het idee dat het boek zo'n 200 pagina's teveel nodig heeft (dat hele stuk over Afghanistan was mij wat te veel)

Ligt nog steeds op de stapel en elke keer als ik denk aan die hoge waarderingen hier en het boek wil gaan lezen houdt dit me toch weer tegen:



En als er iets is waar ik een hekel aan heb...

Nou ja, ik ga d'r voor, zien we wel waar/of het schip strandt.

[quote]Abubakari schreef:


Sorry mate…
Het is wel een pageturner, dus vervelen ga je jezelf vast niet doen.

Nou, daar had ik dus veel van verwacht, maar ik heb nu twee hoofdstukken/75 pagina's gelezen en tot nu toe is het alleen maar pseudo filosofisch gezwets aan een tafel in een kroeg en gebeurt er niks.
Ik had verwacht dat er gelijk van alles zou gebeuren, van de ene bizarre situatie in de andere penibele situatie vallend.
Ga later wel weer verder, denk ik, maar ik ben nu eerst in een ander boek begonnen.