Auto - Natsuo Kirino (1997)

Sterk, soms erg duister, misselijkmakend, trapt direct op de ziel van het Japanse leven. En sterk boek van Kirino, dat mij heeft geboeid van begin tot eind. Goed geschreven. Alles klopt maar je moet goed blijven denken hoe echt in elkaar steekt. Een aanrader.

Ga deze binnenkort ook lezen omdat ik helemaal weg ben van "Grotesk" van deze schrijver/schrijfster.

Ik kende de schijfster niet en heb het boek voor 2.50 een keer bij de V&D meegenomen. Een van de beste koopjes ooit!

De manier waarop de Japanse maatschappij wordt beschreven is echt meesterlijk, deed me een beetje denken aan Mo Hayder's Tokio. Hoewel dit boek zeker beter is. Verder een erg goed verhaal waar je wel je gedachten bij moet houden. Ik kon dit gewoon niet wegleggen, het moest meteen uitgelezen worden...en dat gebeurt me maar zelden.

Grotesk deed me ook in grote mate denken aan Hayder's "Tokio" inderdaad, en vond ik ook beter dan.

Beide boeken van Kirino liggen overigens voor nog geen 8 euro in alle boekenhandels als pocketuitgave. Met de fraaie covers en de paar knaken die ze kosten, zullen de fans van meneer of mevrouw Kirino langzamerhand wel toenemen.

Terecht!

In een paar dagen uitgelezen en ben nu helemaal groot fan van Natsuo Kirino.

Nog nooit een schrijfstijl gezien waarin karakters zo diep worden uitgeschetst en de omgeving van de karakters zo gedetailleerd en realistisch wordt weergeven.

Uitermate spannend en geweldig verhaal met dito ontknoping.

Ben keihard fan en kijk al uit naar het volgende werk van deze geweldenaar. Ik buig diep!

Ik sluit me helemaal aan bij bovenstaande lovende reacties. Geweldig boek in alle opzichten. Ook ik ga snel op zoek naar meer van Kirino.

Geeft een onthutsend beeld van de Japanse maatschappij. Geloofwaardige personages en leest zeer vlot. Zal graag nog een boek van haar lezen.

Ik las dit boek terwijl ik door Japan reisde. Japan voegde extra sfeer aan het boek toe, zoals het boek extra sfeer aan mijn reis door Japan toevoegde. Het juiste boek op het juiste moment. Een schaduwkant van Japan sterk weergegeven in een even zo sterk verhaal. Top.

Een duister verhaal vol Japanse gekte en gruwel.
Het originele van deze literaire thriller is dat het niet vanuit het oogpunt van een paar coole speurneuzen verteld wordt maar vanuit het oogpunt van de daders, een viertal gedesillusioneerde vrouwen met geldgebrek. De politie komt er ook aan te pas, maar er zijn meer personen die hun pad kruisen. Het verhaal krijgt zo wat zijwegen en die leiden weg van het originele probleem en komen uit bij een geheel nieuw probleem.

Goed boek? Jazeker! De kwetsbare positie van de Japanse vrouw, hun armoede, hun wanhoop, hun achtergronden in combinatie met een gruwelijk moordverhaal en de bizarre nasleep zorgt voor een verhaal wat alle clichés ontloopt. Typisch Japanse gekte van een paar gewone Japanse vrouwen die het lijk van de man van een collegaatje in stukken snijden. En hoe zou zoiets nou van een leien dakje kunnen gaan?

Geleend bij de bieb.

Ik hoop voor jullie dat het iets is anders zijn jullie nog niet jarig...

Sterk verhaal, boeiende karakters, gedetailleerde gore, realistische en meeslepende schrijfstijl topper!

Ben eigenlijk óók wel een beetje fan; pagina's lang beschrijvingen van hoe een clubje vrouwen een mannelijk lijk aan stukken aan het snijden is. Of dat het thema 'vrouw' niet voorbehouden is aan muffe salonfeministen, maar dat het uitstekend zijn weg kan vinden naar dit soort genrepareltjes. (wordt vervolgd...)

Is dat echt een onderwerp waarbij genderrollen belangrijk zijn?

Absoluut!

Patriarchaat gefileerd

Vlijmscherpe maatschappijkritiek op hoe openlijk seksisme en patriarchale structuren in verschillende aspecten van de Japanse samenleving voorkomen. Ik heb ergens de term 'feminist noir' gelezen als label voor het werk van Natsuo Kirino; een genre van duistere pulp waarin, vanuit overwegend vrouwelijk perspectief, het patriarchaat wordt ontleed met stijlmiddelen, soortgelijke personages en duistere verteltoon van de klassieke film noir.

Hier schetst Kirino vier vrouwelijke protagonisten die gedwongen worden om geld bij elkaar te schrapen met hun geestdodende parttime jobs als lopende band medewerksters. Waarmee zij overigens geen financiële onafhankelijkheid kunnen verwerven ten opzichte van hun echtgenoten, want de tijdelijke contracten en lage lonen leveren niet genoeg op om zelfstandig van te bestaan. Ook niet als partners weg komen te vallen.

De mistroostige uitzichtloosheid van lopende band werk wordt tot in de fijnste details uiteengezet als een lijdensweg. Zo schokkend als latere passages worden - vol seksueel misbruik en ranzige beschrijvingen van lijken aan stukken snijden- zo doet de marginalisering op de werkvloer weinig onder aan intensiteit. Continu opgefokt worden om te blijven presteren binnen de opgelegde normen. Rigide hygiëneregels en gedwongen kledingkeuze. Weinig respect van mannelijke leidingsgevers, die openlijk seksistisch zijn in hun bejegening naar hun vrouwelijke ondergeschikten. Dan zijn er nog kwade krachten die rond het slecht verlichte terrein rondspoken en af en toe hun seksuele verlangens opdringen aan de werkneemsters.

Invoelend weet Kirino pagina's lang het gevoel van ervaren onrecht, consequente miskenning en onmacht tot verandering te beschrijven in een kille atmosfeer van openlijke en subtiele vormen van vrouwenonderdrukking. En dan is er nog niet eens iemand vermoord! Te midden van deze schrijnende werkomstandigheden sluiten de vier vrouwelijke hoofdpersonages een soort van vriendschap. Meer gebaseerd op noodzaak dan dat de dames oprechte affectie naar elkaar voelen, want uiteindelijk zijn ze snoeihard over elkaars uiterlijkheden, negatieve karaktertrekken en imperfecties.

Toch weet hoofdpersonage Masako twee van haar vriendinnen dezelfde kant op te krijgen als de knappe Yayoi haar man heeft vermoord. Mogelijkheid tot financieel gewin van verzekeringsgeld plus oppervlakkige solidariteit zijn voldoende motivatie. Wat volgt is een beeldend beschreven passage van hoe de betrokken dames het lijk aan stukken snijden in de badkamer van een doorsnee woning. Voor mij is deze passage verreweg het beste deel van de roman: ongegeneerd ranzige exploitation, tot in de absurdste details wordt beschreven hoe Masako, als extreem rationele ex-zakenvrouw, besluit om het lichaam zoveel mogelijk uit te vlakken.

Het is een welkome afwisseling op platgetreden genre-clichés over daders en slachtoffers. Waar dit soort groteske horrorwerken vol zitten met de objectiverende blik van (meestal mannelijke) seriemoordenaars en serieverkrachters, hier wordt het gruwelijke handelen nu eens beschreven vanuit andere genderrollen. Vrouwen zijn moreel gelaagde 'subjecten' met psychologische motieven, terwijl zij zich ontdoen van een mannelijk 'slachtoffersobject'. Daarbij komt hun moreel verwerpelijke handelen eens niet voort uit seksuele driften of machtswellust, maar het is een welhaast geperverteerde emancipatie tegenover een maatschappij die vrouwen de facto klein houdt in het maatschappelijke leven.

Eigenlijk was ik lyrisch over deze roman tot aan de laatste honderd bladzijdes. In een vreemde slotpassage wordt Masako bruut verkracht, gemarteld en vernederd door een absolute psychopaat. Op zich meesterlijk gecomponeerd in hoe perverse verlangens van dader overlopen in het stockholmsyndroom van slachtoffer. Maar het seksualiseren van verkrachting, zelfs als het een hyperbool betreft voor het geflipte zelfbeeld dat vrouwen opgelegd wordt, heeft iets onkies. Het lijkt zelfs alsof seksueel misbruik en vrouwenhaat hiermee enigszins 'vergoelijkt' worden. Het einde laat een bittere smaak na. Misschien zo bedoeld om de inhoud kracht bij te zetten, maar voor mij gaat het een grens over die in mijn ogen niet overgegaan had hoeven worden.

Erg goeie thriller die naast de enorme spanning tegelijkertijd bol staat van de maatschappijkritiek. Ieder karakter is door allerlei omstandigheden ontzettend ver van zichzelf verwijderd geraakt en blijkt zo in staat tot de meest vreselijke handelingen. Ik vond iedereen even verschrikkelijk (oké, een paar personages zijn net een tikkeltje vreselijker dan anderen), maar toch was ik tegelijkertijd begaan met het lot van (vooral) de vrouwen en wilde ik maar door blijven lezen. Vooral het gedeelte waarin steeds meer mensen op onderzoek uitgaan en erachter komen hoe de vork in de steel zit vond ik enorm spannend (wel vraag ik me ontzettend af waarom de rechercheur die Yayoi verdenkt en zelf op onderzoek uitgaat opeens uit beeld verdwijnt. Daarnaast vond ik hoe alle hoofdkarakters langzaam vervallen en verworden tot de slechtste versie van zichzelf echt heel goed. Het is allemaal nogal bruut, expliciet, smerig en naar, maar het voelde nergens als een vorm van effectbejag, maar veel eerder als onderdeel van de kritiek op de Japanse samenleving. Dikke 4* voor dit boek, maar wie weet verhoog ik na verloop van tijd nog wel.

Uitstekende thriller!