Het Stenen Bruidsbed - Harry Mulisch (1959)
mijn stem
3,22
(131)
131 stemmen
Nederlands
Sociaal
222 pagina's
Eerste druk: De Bezige Bij,
Amsterdam (Nederland)
De Amerikaan Norman Corinth gaat in de jaren vijftig naar een tandartsencongres in de door hem in de Tweede Wereldoorlog gebombardeerde stad Dresden. Het mismaakte gezicht van Corinth is een tastbare aanwijzing voor de verdierlijking van de mens. Het verleden in de vorm van de klassieke Oudheid en de Tweede Wereldoorlog speelt een dominerende rol in de verhouding die Corinth opbouwt met z'n gastvrouw Hella.
zoeken in:
0
geplaatst: 13 september 2006, 17:01 uur
Ik heb hem op de middelbare school gelezen. Wat ik me kan herinneren is dat ik het over het algemeen best een boeiend boek vond, maar wel erg taai en saai soms
0
geplaatst: 13 september 2006, 17:13 uur
Eigenlijk vind ik dit juist een heel intelligent en doordacht boek, dat je ontzettend aan het denken zet....
5*
5*
0
geplaatst: 6 december 2006, 13:57 uur
Ben er twee keer aan begonnen maar het wil niet lukken. Toch maar weer eens lenen in de bieb.
0
geplaatst: 22 december 2006, 18:47 uur
Een heel degelijke roman, net iets minder dan zijn meesterwerken
0
geplaatst: 23 december 2006, 15:23 uur
Martin Visser schreef:
dank maar weer voor het doorwrochte commentaar
dank maar weer voor het doorwrochte commentaar
Ja, lastig, persoonlijke voorkeuren en een deels verplichte literatuurlijst.
Daar stond dit boek ook op, en heb ik dus moeten lezen. Ik kwam er nauwelijks doorheen, ik vond het uitermate doelbewust warrig geschreven, het heeft geen ziel, 't is dood. Door iemand geschreven die niet kom meeleven. Ik kon er h-e-l-e-m-a-a-l niks mee.
Zo is het op mij overgekomen, en voor die vreselijke kwelling van destijds heb ik een van mijn zeldzame 0,5* over.
0
geplaatst: 4 januari 2007, 14:58 uur
FisherKing schreef:
Ja, lastig, persoonlijke voorkeuren en een deels verplichte literatuurlijst.
Daar stond dit boek ook op, en heb ik dus moeten lezen. Ik kwam er nauwelijks doorheen, ik vond het uitermate doelbewust warrig geschreven, het heeft geen ziel, 't is dood. Door iemand geschreven die niet kom meeleven. Ik kon er h-e-l-e-m-a-a-l niks mee.
Zo is het op mij overgekomen, en voor die vreselijke kwelling van destijds heb ik een van mijn zeldzame 0,5* over.
(quote)
Ja, lastig, persoonlijke voorkeuren en een deels verplichte literatuurlijst.
Daar stond dit boek ook op, en heb ik dus moeten lezen. Ik kwam er nauwelijks doorheen, ik vond het uitermate doelbewust warrig geschreven, het heeft geen ziel, 't is dood. Door iemand geschreven die niet kom meeleven. Ik kon er h-e-l-e-m-a-a-l niks mee.
Zo is het op mij overgekomen, en voor die vreselijke kwelling van destijds heb ik een van mijn zeldzame 0,5* over.
'k snap het
Mulisch schrijft inderdaad nogal geconstrueerd. geldt eigenlijk wel voor al zijn boeken. het gaat meer om de constructie en de ideeën dan om de personages.
0
geplaatst: 17 mei 2007, 15:49 uur
Gruwelijk saai boek. Echt, nooit zoveel moeite gehad om me door een boek te worstelen.
1.5*
1.5*
0
geplaatst: 1 juli 2007, 20:27 uur
Ik hou helemaal niet van Mulisch of dit boek, er is namelijk geen doorkomen aan de schrijfstijl van Mulisch.
Maar ik zie evengoed de soms geniale Mulisch in en daarom 3*.
Maar ik zie evengoed de soms geniale Mulisch in en daarom 3*.
0
geplaatst: 17 februari 2008, 14:40 uur
'Het stenen bruidsbed' is voor mij het beste boek wat ik tot nu toe van Mulisch gelezen heb. Het verhaal wist me te boeien, ondanks de zo overdreven geconstrueerde schrijfstijl van Mulisch en het feit dat het boek redelijk gedateerd is. Dat het boek gedateerd is, komt vooral ten uiting in de anti-Duitse houding en meningen die in het boek aan de orde komen, zoals deze vlak na de oorlog in Nederland leefden.
Het verhaal gaat over een piloot die in de tweede wereldoorlog Dresden heeft gebombardeerd die er 10 jaar later terugkomt op een communistisch tandartsen congres. Door paralellen te trekken met de omgang met een vrouw en met de klassieke oudheid wordt het verwerkingsproces van deze man beschreven.
Het verhaal gaat over een piloot die in de tweede wereldoorlog Dresden heeft gebombardeerd die er 10 jaar later terugkomt op een communistisch tandartsen congres. Door paralellen te trekken met de omgang met een vrouw en met de klassieke oudheid wordt het verwerkingsproces van deze man beschreven.
0
geplaatst: 5 april 2008, 15:31 uur
Het heeft aan de ene kant iets prachtigs, een bijzonder gevoel van melancholie, maar moeilijk is het wel. Wel een geweldig mooi schrijfstijl trouwens. Dat en de wel degelijk aanwezige humor tillen dit toch nog op naar 3,5.
0
geplaatst: 29 november 2009, 20:37 uur
Tsja, ergens zie ik wel dat Mulisch geprobeerd heeft iets briljants in elkaar te zetten. En dat raamwerk is er ook wel, en ziet er prima uit. Een verhaal als een griekse tragedie; in 5 bedrijven en drie zangstukken tussendoor. Een vergelijking met de vroegere vernietiging van Troje. De vergelijking met Hella en Dresden, samen goed in het verhaal verweven, als verwerkingsproces voor de hoofdpersoon. Ook enkele filosofische gedeelten, de ornamenten en versierselen van het bouwwerk, zijn er wel. Maar de rest van de tempel is leeg, kil, koud. En ondanks die leegte (of misschien daardoor), was het boek in delen werkelijk niet om doorheen te komen. Normaal heb ik dat niet bij Mulisch, maar eens moet de eerste keer zijn dan maar. De Ontdekking van de Hemel was zoveel makkelijker en prettiger door heen te komen. En dan gaat, ondanks alle goede wil, het leesplezier en het cijfer daarmee, diep weg, de gaten der Aarde in.
Een mooi voorbeeld is het éénnalaatste hoofdstuk, vanuit Hella, met die stream of consciousness. Er zit veel pretentie in, ergens is het nog best mooi beschreven, en helder, maar toch raakt het je totaal niet.
2.5*
Een mooi voorbeeld is het éénnalaatste hoofdstuk, vanuit Hella, met die stream of consciousness. Er zit veel pretentie in, ergens is het nog best mooi beschreven, en helder, maar toch raakt het je totaal niet.
2.5*
0
dhgveldhuizen
geplaatst: 2 maart 2010, 17:38 uur
Inderdaad, geen doorkomen aan. Je merkt als lezer wel dat Mulisch een vakkundige schrijver is, maar hier doet hij iets té hard zijn best. Met name de verhaallijn is gewoon niet erg sterk.
0
geplaatst: 17 maart 2010, 17:28 uur
Voornamelijk het taalgebruik en het op het eerste gezicht zwakke verhaal zorgen ervoor dat Het Stenen Bruidsbed een erg ontoegankelijk boek is. Echter, uit alles blijkt dat Mulisch goed heeft nagedacht over zijn roman; het probleem is alleen dat hij van zijn lezer verwacht dat deze er evenveel over wilt nadenken. Het gegeven dat juist de Amerikaan Corinth de oorlogsmisdadiger is, en niet de Duitsers om hem heen, is bijvoorbeeld bijzonder sterk en genuanceerd. De verhaallijn met Schneiderhahn - die hij uiteindelijk in elkaar slaat, omdat deze géén kampbeul bleek te zijn: de jood die de Amerikaan pakt omdat hij zijn volk niets heeft aangedaan - is om deze reden dan ook veruit het interessantst.
0
geplaatst: 19 maart 2010, 23:46 uur
Echt niet doorheen te komen (verplichte schoolliteratuur ongeveer 3 jaar geleden). Zit boordevol verwijzingen, Homerische vergelijkingen en andere stijlfiguren (die helemaal nergens op slaan als ze in het Nederlands worden gebruikt, denk aan chiasmen e.d.) en dit gaat ten koste van enig leesplezier
0
geplaatst: 14 juni 2010, 20:43 uur
Ik vind het geen slecht boek, maar toch ook niet geweldig.
Op zich heb ik niets tegen boeken die moeilijk zijn, maar zelfs met mijn culturele bagage begreep ik er vaak niet zo veel van en boeken waarvoor je vanalles moet gaan opzoeken om ze te begrijpen, gaan voor mij toch wat ver.
Op zich heb ik niets tegen boeken die moeilijk zijn, maar zelfs met mijn culturele bagage begreep ik er vaak niet zo veel van en boeken waarvoor je vanalles moet gaan opzoeken om ze te begrijpen, gaan voor mij toch wat ver.
0
geplaatst: 29 juli 2010, 14:17 uur
Eerste boek van Mulisch dat me tegenviel. Het boek Verzuipt in zijn moeilijke taalgebruik. Jammer aangezien ik de verhaallijn van het boek nog niet eens zo slecht vind. Corinth(verwijzing naar corinthe?) gaat, voor een tandartsenconferentie, naar de door hem eerder gebombardeerde stad: Dresden. Hier raakt hij er steeds meer van overtuigd dat niet de Duitse inwoners, maar hijzelf een oorlogsmisdadiger is. Een leuk pluspunt van het boek is de "relatie" tussen Corinthe en Hella(duidelijke verwijzing naar hellena), die gelinkt wordt aan de vernietiging van Troje.
0
geplaatst: 30 juli 2010, 18:37 uur
Zo moeilijk is zijn taalgebruik toch niet? Ik geef toe, gedurende de zangen slaat Mulisch de plank flink mis, maar voor het overige vond ik het boek prima te volgen.
0
geplaatst: 31 juli 2010, 19:23 uur
Op zich niet, nee. Maar, het,met name voor Mulisch, simpele plot wordt vol gehangen met allerlei grote vergelijkingen met o.a de klassieke oudheid. Als dit iets aan het verhaal zou toevoegen, zou je me niet horen klagen. Het moeilijke(grote vergelijkingen,metaforen,zinsconstructie's) taalgebruik leid me echter van het verhaal af. Met andere woorden: "Het boek verzuipt in zijn moeilijke taalgebruik"
0
geplaatst: 7 oktober 2014, 13:14 uur
Ben geen fan van het werk van Mulisch maar dit boek heeft mij toch kunnen bekoren. Weliswaar is het uiteraard een uiterst ambitieus boek zoals we van de man gewend zijn, met verborgen metaforen en thematiek maar het verhaal gaat hier niet aan ten onder.
0
geplaatst: 23 november 2017, 14:22 uur
Ingenieus boek over een man die probeert het verleden te verwerken maar daar niet in slaagt. Jammer genoeg heb ik, zelfs na het uitlezen informatie opgezocht te hebben, lang niet alles begrepen. Geen schande overigens, Dautzenberg publiceerde zelfs een boek over het boek.
4
geplaatst: 29 november 2017, 11:36 uur
“Het Stenen Bruidsbed” was een boek waar ik als jonge man hoog mee opliep. Met hoge verwachtingen begon ik het nu (vele jaren later) opnieuw te lezen. Het werd toch wel een zware ontgoocheling. Dat artistieke literaire gedoe, die opzettelijkheid, dat moeilijk doen, die aanstellerij… Ofwel is mijn literaire smaak danig geëvolueerd, ofwel is het boek door de tijd erg achterhaald. Of beide natuurlijk.
0
geplaatst: 6 november 2019, 01:24 uur
Warrig, stuurloos verhaal met een onuitstaanbare hoofdpersoon. Qua stijl verliest Mulisch zich vaak in geforceerd originele poëtische beelden die niet echt werken. De romantiek tussen Hella en de hoofdpersoon kon ik ook niet volgen.
Ik vond die 'zangen' dan wel weer wat hebben; daarin kan Mulisch wat de plot betreft weinig fout doen, en het Homerische taaltje maakt die passages lekker droogkomisch-cynisch.
Verder is dit boek vooral de moeite waard door het melancholische beeld van een verwoeste stad en door de morele ambiguïteit van het in het boek beschreven bombardement van Dresden.
Ik vond die 'zangen' dan wel weer wat hebben; daarin kan Mulisch wat de plot betreft weinig fout doen, en het Homerische taaltje maakt die passages lekker droogkomisch-cynisch.
Verder is dit boek vooral de moeite waard door het melancholische beeld van een verwoeste stad en door de morele ambiguïteit van het in het boek beschreven bombardement van Dresden.
0
geplaatst: 23 oktober 2020, 17:07 uur
Heerlijk komisch en surrealistisch tot nu toe, leest hartstikke snel weg!
0
geplaatst: 17 juni 2021, 17:52 uur
Van tevoren verwachtte ik best wat van dit boek. Het idee van een Amerikaan die na de oorlog terugkeert naar Dresden (een stad die hij tijdens de oorlog heeft gebombardeerd) en beseft dat hij een oorlogsmisdaad heeft gepleegd, heeft potentie. En ook de verwijzingen naar mythologie, filosofie en alchemie zouden goed in mijn straatje moeten passen. Maar de uitwerking van het boek viel me tegen.
Zoals hierboven al meermaals aangegeven, voelt het taalgebruik geconstrueerd. Ik krijg het gevoel dat Mulisch bewust 'moeilijk' wilde schrijven, maar zijn stijl vloeit niet, ze mist speelsheid (op de Zang-passages na). Ik kwam daardoor moeilijk in het verhaal. Ook kwamen de personages voor mij niet tot leven, waardoor ik niet echt begaan was met hun belevenissen. Tegen het einde toe kwam het boek wel wat meer op gang, en hier en daar brengt Mulisch interessante ideeën ter sprake. Maar als geheel wist Het Stenen Bruidsbed me niet te pakken.
Zoals hierboven al meermaals aangegeven, voelt het taalgebruik geconstrueerd. Ik krijg het gevoel dat Mulisch bewust 'moeilijk' wilde schrijven, maar zijn stijl vloeit niet, ze mist speelsheid (op de Zang-passages na). Ik kwam daardoor moeilijk in het verhaal. Ook kwamen de personages voor mij niet tot leven, waardoor ik niet echt begaan was met hun belevenissen. Tegen het einde toe kwam het boek wel wat meer op gang, en hier en daar brengt Mulisch interessante ideeën ter sprake. Maar als geheel wist Het Stenen Bruidsbed me niet te pakken.
0
geplaatst: 26 juli 2021, 18:16 uur
Corinth heeft littekens op z’n gezicht; Dresden ligt in puin. Dertien jaar na het bombardement ligt de Oost-Duitse stad er nog steeds desolaat bij. Tijdens de Koude Oorlog heerst er een duidelijke ideologie, maar de verwarring van de Tweede Wereldoorlog blijft voelbaar. Van het oorlogsverleden van sommige personages krijgen we twee verschillende versies te horen, één leugen en één waarheid.
De Amerikaanse protagonist worstelt met z’n geweten na de confrontatie met ruïnes en overlevende getuigen. Het bombardement van februari 1945 was een onnodige wraakactie van de geallieerden dat veel burgers en kunstschatten trof. Hij probeert dat weg te relativeren. Filosofisch concludeert hij dat hier, zelf en verleden illusies zijn.
De titel is een metafoor. Corinth ziet Dresden als een bruid, en de bommenwerper als de bruidegom die op haar neerdaalt. Het bombardement krijgt iets poëtisch, z’n seksuele betrekking met Hella iets agressiefs. Z’n herinneringen aan dertien jaar geleden verwerkt hij als homerische gezangen. Daarin gebruikt hij epitheta ornantia, zoals de blauwogige Corinth en de kaartenlistige Harry.
Mulisch hield van beeldspraak. Hitler noemt hij de Grote Kakkerlak. Hij hanteert een eigenzinnige stijl met verrassende vergelijkingen, filosofische uitweidingen en verwijzingen naar de Griekse Oudheid. Een mijmering van Hella is een bewustzijnsstroom in de vorm van één lange zin. Voor woorden met een k-klank week hij soms af van de voorkeurspelling: kommunisme, kongres. Afleidingen van eigennamen schreef hij altijd zonder hoofdletter: duits, amerikanen. Deze roman is het hoogtepunt van z’n vroege periode.
De Amerikaanse protagonist worstelt met z’n geweten na de confrontatie met ruïnes en overlevende getuigen. Het bombardement van februari 1945 was een onnodige wraakactie van de geallieerden dat veel burgers en kunstschatten trof. Hij probeert dat weg te relativeren. Filosofisch concludeert hij dat hier, zelf en verleden illusies zijn.
De titel is een metafoor. Corinth ziet Dresden als een bruid, en de bommenwerper als de bruidegom die op haar neerdaalt. Het bombardement krijgt iets poëtisch, z’n seksuele betrekking met Hella iets agressiefs. Z’n herinneringen aan dertien jaar geleden verwerkt hij als homerische gezangen. Daarin gebruikt hij epitheta ornantia, zoals de blauwogige Corinth en de kaartenlistige Harry.
Mulisch hield van beeldspraak. Hitler noemt hij de Grote Kakkerlak. Hij hanteert een eigenzinnige stijl met verrassende vergelijkingen, filosofische uitweidingen en verwijzingen naar de Griekse Oudheid. Een mijmering van Hella is een bewustzijnsstroom in de vorm van één lange zin. Voor woorden met een k-klank week hij soms af van de voorkeurspelling: kommunisme, kongres. Afleidingen van eigennamen schreef hij altijd zonder hoofdletter: duits, amerikanen. Deze roman is het hoogtepunt van z’n vroege periode.
* denotes required fields.
* denotes required fields.