Mythos: The Greek Myths Retold - Stephen Fry (2017)

En zal het Adriaan van Dis dit jaar lukken om Dhr. Fry aan zijn tafel te krijgen bij "Hier is Adriaan van Dis"?
Het zou wel een goede boost kunnen zijn voor de verkoop van dit boek tijdens de boekenweek.

Op de wishlist geplaatst.

t' Is gelukt.

Aardig. Ik moet er wel meteen bij vertellen dat ik de blunder begaan heb dit te kopen in Nederlandse vertaling. Je staat daar dan in de Bijenkorf te drentelen terwijl je vrouw elders… enfin…

De leukste verhalen zijn die waar je heel goed de verkneukelende stem van Frye voelt die het allemaal zo amusant vindt. En het ís ook amusant. Want die Olympische goden zijn natuurlijk het zuiverste soapmateriaal dat er te vinden is. Continu opflakkerende lusten, de jaloezie en wraaklust die daarmee gepaard gaat… vreemdgaan op je eigen bruiloft…

Maar uiteindelijk is het ook een wirwar en overvloed en niet alles is even boeiend. DE aandacht durft dan wel eens wegebben. Soms is het maar een beetje opsommerig en de prehistorie van de Olympische goden is ook niet echt het boeiendste leesvoer. Bovendien blijkt dat een stevige hoofdmoot in mijn geheugen ( Heracles, Koning Minos en de Minotaurus et caetera ) blijkbaar uit een soort Grieks Nieuwe Testament stamt… een later mythologisch tijdperk. Ik blijf dus een beetje op mijn honger zitten.

Tja… ik zie het wel komen.

Op de flap staat dat Fry een geboren verteller is en dat maakt hij hier ook wel waar. Vooral de eerste honderd pagina's zijn erg amusant. Daarna wordt het wat wisselvalliger. Niet elk verhaal is even leuk en richting het einde is het, zoals stefan dias al zei, een onontwarbaar kluwen van personages en avontuurtjes. Al met al toch een fijne introductie tot de Griekse mythologie.

Als oud-student Latijn-Grieks in het college van Oostende, heel lang geleden, was mijn interesse natuurlijk gewekt in zowel Mythos als Heroes (die klaar ligt) en ik ken auteur Stephen Fry maar al te goed van A Bit of Fry and Laurie, Blackadder en de quiz QI. Hij is een belezen man maar met een enorme woordenschat en het hart op de goede plaats om het luchtige aspect in dit boek te behouden.

Tot aan het hoofdstuk The Toys of Zeus Part One (pagina 113) vond ik het soms iets van het goede te veel qua aantal personages, maar hey, ofwel doe je het goed ofwel doe je het niet. Vaak sloeg ik wel de voetnoten over omdat ik die als haast storend ervoer in de flow van het boek maar dat is gewoon het erudiete van Stephen Fry.

Positieve leeservaring met een auteur die zelf van een goed verhaal houdt maar ook een verhaal goed kan vertellen. Ik heb hem in het Engels gelezen, omdat ik mijn diverse talen goed ken, maar vooral omdat een vertaling vaak achterop hinkt op de originele taal met zijn nuances, zeker het Engels.

Kort samengevat draait het altijd om de horizontale sport, geld of macht, of je nu onsterfelijk bent of lid bent van het mensdom. Er is nog één iets goed aan de huidige situatie in de wereld met dat C-virus, niets op tv, mijn stamcafé gesloten dus duiken in een boek en efkes alles achter je laten.

γνῶθι σεαυτόν!

Het eerste deel is erg sterk. Fry's humor komt dan ook het best naar voren, waarschijnlijk ook omdat dat deel van de Griekse mythologie zich erg goed leent voor ridicuul. De verhalen en ontwikkelingen kunnen behoorlijk bizar zijn. Hoe meer focus er komt te liggen op de mensheid, des te minder interessant ik het vond worden. Toch, al met al goed vermaakt.

Krijg uit vele mythen toch het idee dat 'wees tevreden met wat je hebt' de hoofdboodschap is. Elke wens of zege, heeft zijn keerzijde.