Recent ben ik samen met een neef een kleinschalige leesclub begonnen. Het eerste boek dat op de shortlist kwam, was "Björnstad" van Fredrik Backman. De achterkant sprak me erg aan (de voorkant trouwens ook) en ik had het boek vrij snel uit.
Backman heeft werk van zijn boek gemaakt. Zo sprak hij talloze ijshockey-historici en -ingewijden om de dialogen zo geloofwaardig mogelijk te maken. In de eerste hoofdstukken zet hij de karakters één voor één rustig uiteen. Pas na 140 pagina's wordt de eerste ijshockeywedstrijd gespeeld. Het kost de lezer wel de nodige aandacht om alle hoofdpersonen op een rij te krijgen. Omdat ik het boek 'in opdracht' lees, had ik gelukkig pen en papier bij de hand.
Zowel de sfeer als de schrijfstijl vind ik aantrekkelijk, ik kwam snel in het verhaal. Eigenlijk gaat het pas mis na 'de-verschrikkelijke-gebeurtenis', ongeveer halverwege het boek. Hierna ontvouwt "Björnstad" in een soap die mij lang niet altijd kan bekoren. Backman lijkt geïnspireerd te zijn door Stephen King. De paragrafen worden steeds korter en er lopen voortdurend meerdere verhaallijnen door elkaar. Dit maakt het steeds lastiger om met de karakters mee te leven. Dat is jammer; zeker omdat het eerste deel van het boek gemakkelijk 4* verdient.
Fredrik Backman levert een interessant boek af dat helaas wat lijdt onder té grote ambities van de schrijver. Tegen het einde van het boek lopen veel verhaallijnen enigszins onbevredigend af. Waarom begint de juf van het jongensteam een vechtclub? Waarom komt er opeens een teamlid uit de kast? Is het echt nodig om tegen het einde een meidenteam een heldenrol te geven? Wellicht is Backman net iets te jong om grote thema's op een subtiele wijze in zijn verhaal te verwerken. "Björnstadt" is een prettig leesbaar boek met geloofwaardige karakters, dat helaas wel de nodige tekortkomingen kent.
3.5*