Ik lijk de series van Masterton constant in omgekeerde volgorde te lezen, en zo heb ik Beatrice Scarlet #2 eerst gelezen, i.p.v. #1. Maakt verder niet uit, de verhalen staan op zichzelf, en de dingen die je niet wist worden vluchtig even vermeld zodat je toch weet waarop gedoeld werd. De veelzijdigheid van Graham Masterton blijkt weer uit dit boek. Vooral bekend van de vele griezelverhalen is hij de laatste tijd veel actief in detectiveverhalen, ondermeer met de Katie Maguire-serie. Beatrice Scarlet is ook een detective-serie (tot op heden twee), maar dan in een historische setting. We spreken over het Londen van de achttiende eeuw, en Masterton beschrijft de stad als iets waar je werkelijk niet zou willen zijn. Je kunt je door zijn beschrijvingen een bijna visueel beeld vormen van de smerige straten, het louche volk dat er rondloopt en de smerige praktijken die er in het geniep uitgevoerd worden.
De hoofdpersoon is Beatrice Scarlet, ook wel de weduwe Scarlet genoemd, die, nadat ze met haar echtgenoot naar Amerika was geëmigreerd, weer terugkeerde naar Londen, om daar in een opvanghuis voor gevallen vrouwen te gaan werken als begeleidster en apotheker. Ze gelooft in God en de duivel, maar aangezien ze een wetenschapper is, weet ze het kaf van het koren te scheiden, en als er meisjes uit een tabaksfabriek verdwijnen en de schuld bij de duivel gelegd wordt, laat ze zich niet het bos in sturen, en probeert ze te achterhalen wat er werkelijk gebeurd is. Dit tot groot ongenoegen van een aantal personen, die dan ook geen middel onbenut laten om te voorkomen dat ze de waarheid zal achterhalen.
Een aantal zaken heeft de lezer sneller door dan zij, en bepaalde dingen kwamen dan ook niet als een verrassing, maar dat mag de pret niet drukken. Zeer goed leesbaar, met de nodige spanning en, Masterton zou Masterton niet zijn, een aantal gruwelijke scènes. De einde is naar mijn mening een beetje afgerafeld, en zo blijven er wat losse eindjes liggen. Op zich niet zo heel erg, maar ik maak de dingen nou eenmaal graag af.