Tumor. Ik Wil Leven! - Daniëlle van Steekelenburg-Boeters en Ellen Nass (2017)

Veel mensen krijgen met kanker te maken en ik denk dat dit boekje veel herkenning zal oproepen voor wie in dezelfde situatie terechtkomt. Het is erg toegankelijk en ik lees het zo uit.

In dit boek kom ik helaas een aantal taalfouten, herhalingen, onduidelijkheden en inconsequenties tegen die voorkomen hadden kunnen worden. Het wonderlijke is dat ik me niet erger. Ja, mijn handen jeuken om de tekst nog wat bij te schaven, maar het verhaal leest als een trein.

Tumor. Ik wil leven! | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

Er zijn zo van die boeken die ertoe doen, dit is er zo één.

'Tumor' is een zeer intens maar ook aandoenlijk verslag van het gevecht dat een jonge vrouw en moeder levert nadat de hemel op haar kop is gevallen bij een onverbiddelijke terminale diagnose.

Geen geweeklaag, geen 'waarom ik'. Wat dan wel?

Danielle laat ons kennis maken met de 'geneesfabriek', met de nadruk op 'fabriek' en hoe specialisten het verschil kunnen maken. Eenzelfde boodschap, hoe hard ook, is beter te dragen wanneer een arts betrokkenheid toont maar vooral als er op een rustige manier duidelijkheid wordt gegeven. In een onbekende ziekenhuiswereld zijn de gesprekken met specialisten over je aandoening zeer zwaar. Niet alleen door de steeds weerkerende confrontatie met je ziekte maar omdat je als patiënt in een heel kort tijdsbestek duizenden vragen hebt die je niet kan stellen en die niet beantwoord worden. Gevolg, thuis komen en denken, ik wou nog zoveel vragen, wachten op de volgende consultatie dus en ook daar buiten komen met evenveel onbeantwoorde vragen....

Is het correct van mij om het woord 'aandoenlijk' te gebruiken? Wat is aandoenlijk bij dit gegeven?

Ik bedoel met 'aandoenlijk' vooral de passage waarin ze het niet heeft over het verlies van haar hoofdhaar, maar wel over het verlies van haar wenkbrauwen, deze passage trof me echt diep:

Ik kijk naar alle wenkbrauwen om me heen. Naar de kleur, de vorm en hoe ze zijn bijgewerkt. Ik ben bijna jaloers op ieders wenkbrauwen. Mooie wenkbrauwen tekenen toch je gezicht

Kijk, deze kleine bedenkingen, in een omvang die niemand kan inschatten, maken voor mij dat dit boek goed is, heel goed zelfs.

Ik beoordeel dit boek niet op literaire wijze, ik beoordeel dit boek naar wat het met me deed, en dat is echt heel wat.

5*

In alle eerlijkheid belanden de meeste lotgenoten- of ervaringsverhalen bij mij in een hoek van de kamer; hoe verschrikkelijk naar de herinneringen ook zijn van de mens die ze met de wereld wenst te delen. Schrijven - écht schrijven - is zoveel meer dan je therapeutische zielenroerselen op papier zetten en die toevertrouwen aan volslagen onbekenden. Het is niet alleen een kwestie van ongegeneerd eerlijk zijn over jouw eigen werkelijkheid, maar tevens het besef hebben dat de geschreven tekst in een bredere traditie staat en dat jouw individuele stem- hoe belangrijk jij jezelf ook vindt - niet meer (of minder!) is dan een radertje in dat grotere geheel van de wereldliteratuur.

Daniëlle van Steekelenburg-Boeters en Ellen Nass hebben mijn mening hierover niet veranderd, maar net als Liv2 kan ik beamen dat hun gezamenlijke inspanningen in ieder geval een aandoenlijk boekwerkje hebben opgeleverd. Het oogt, voelt en ruikt zelfs fris - met een mooie cover, smaakvolle foto's bij de tekst en leuke designkeuzes in lay-out en verschillende lettertypes (let wel: dit is uitgegeven in eigen beheer, anders was dat voor mij niet per se een criterium!) Hun intieme relaas wordt nooit tot geweeklaag of oeverloos gejeremieer, maar ik heb ze tussen de regels door 'leren kennen' als leuke mensen die het beste doen met de gegeven situatie. Fijn om te lezen dat Daniëlle van Steekelenburg zoveel steun en medeleven heeft weten te vinden bij de personen uit haar directe omgeving. Dat lijkt me zo belangrijk als er zoiets heftigs in je leven komt!