Boeklancering over hersentumor | Het Hele Westland - hethelewestland.nl
www.ikwilleven.nl
Tumor. Ik wil leven!
Een hersentumor. Ga er maar aanstaan als je deze diagnose krijgt. De impact is groot, aan werkelijk alle aspecten van het leven wordt geschud.
In de eerste plaats is het eigen bestaan in het geding, hiernaast is het van invloed op het leven van geliefde naasten, familie, vrienden, collega’s en kennissen. Mensen dichtbij en verder weg.
Het kan niet anders dan dat de diagnose gepaard gaat met rouwreacties. In dit geval verlies van gezondheid en alles wat daarmee samenhangt. Er moet hard gewerkt worden om te kunnen rouwen, dit wordt wel Rouwarbeid genoemd. Waarbij er vier taken zijn:
Erkennen (onder ogen zien van wat er aan de hand is, wat kan er wel of niet aan gedaan worden, wat zijn de consequenties)
Herkennen (van de basis emoties, angst, boosheid, verdriet en ook vreugde)
Verkennen (omdat alles wat eerst zo ‘gewoon’ was nu niet meer zo is. Het vraagt om nieuwe vaardigheden. Welke?)
Verbinden (deel uitmaken van dit leven, van deze maatschappij, deze wereld)
Nogmaals: Ga er maar aanstaan. Hoe kun je dat doen?
Het gevaar bij het noemen van vier taken is dat rouwen wordt gezien als het afvinken van een lijstje. Hoe vaak wordt niet gezegd: het-een-plekje-geven. Liever wordt gesproken over: met het verlies leren leven. Omdat gevolgen van de diagnose in meer of mindere mate blijvend aan de orde zijn. Omdat er een leven voor en na de diagnose is. Daniëlles leven zal nooit meer zijn zoals voor de diagnose. Ze zegt het zelf heel treffend: Dit is mijn tweede leven.
En om in dit tweede leven vooruit te kunnen varen, kun je het rouwen vergelijken met roeien in roeiboot. Er zijn twee peddels, de ene peddel geeft aandacht aan het verlies; de tweede peddel geeft aandacht aan het herstel. Wat gebeurt er als je met één peddel vaart? Beide peddels zijn noodzakelijk.
Schrijven heeft veel in zich, alles wat in onze gedachten en emoties zich verzamelt, kunnen we inzichtelijk maken door het letterlijk zwart op wit te zetten. Daar stáát het. Het is er. Dat hoeft helemaal niet in prachtige boekwerken. En al helemaal niet direct. De één schrijft enkele woorden, losse zinnen, het blijft daarbij; bij de andere vloeit het achter elkaar de pen uit.
Wat bij veel mensen gebeurt bleek ook voor Daniëlle van belang. Ze wil haar verhaal delen. Een verhaal dat als een steentje in het water gegooid kan worden, het water beweegt, steeds verder. Hoe mooi is het om met het verhaal ook in verbinding te zijn met de maatschappij. Er zullen ook onbekenden behoefte hebben aan informatie. Wat betekent het om de diagnose tumor te krijgen? Hoe kun je daar gaan aanstaan?
Daniëlle kon destijds zo’n boek niet vinden. Het is er nu wel.
De stijl is de schrijver zegt men wel eens. Bij het lezen van dit boekje is mij duidelijk dat Daniëlles pen vloeide. Met "Tumor. Ik wil leven! " heeft zij met een gezonde dosis humor een krachtig, inzichtelijk, ontroerend boek geschreven. Prettig en vlot leesbaar.
Kortom: Daniëlle in verbinding met zichzelf en de wereld om haar heen.