menu

Tumor. Ik Wil Leven! - Daniëlle van Steekelenburg-Boeters en Ellen Nass (2017)

mijn stem
4,00 (3)
3 stemmen

Nederlands
Autobiografisch

91 pagina's
Eerste druk: Upscore, Poeldijk (Nederland)

Daniëlle van Steekelenburg beschrijft haar leven nadat bij haar een hersentumor is geconstateerd. Alles verandert drastisch. Voor Daniëlle betekent dit haar tweede leven. "Tumor. Ik wil leven!" laat zien wat zich afspeelt tijdens het behandeltraject. Wat betekent het voor Daniëlles omgeving? Hoe is het voor Daniëlle om haar onbezorgdheid kwijt te raken? Stap voor stap gaat ze het proces door. Iedere fase gaat gepaard met onzekerheden, emoties en angsten. Maar ook met mooie initiatieven, acties en gebeurtenissen. Alles met een lach en een traan. Daniëlles verhaal wordt afgewisseld met gedichten van haar zus Ellen Nass.

zoeken in:
avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
Boeklancering over hersentumor | Het Hele Westland - hethelewestland.nl

www.ikwilleven.nl


Tumor. Ik wil leven!


Een hersentumor. Ga er maar aanstaan als je deze diagnose krijgt. De impact is groot, aan werkelijk alle aspecten van het leven wordt geschud.
In de eerste plaats is het eigen bestaan in het geding, hiernaast is het van invloed op het leven van geliefde naasten, familie, vrienden, collega’s en kennissen. Mensen dichtbij en verder weg.
Het kan niet anders dan dat de diagnose gepaard gaat met rouwreacties. In dit geval verlies van gezondheid en alles wat daarmee samenhangt. Er moet hard gewerkt worden om te kunnen rouwen, dit wordt wel Rouwarbeid genoemd. Waarbij er vier taken zijn:
Erkennen (onder ogen zien van wat er aan de hand is, wat kan er wel of niet aan gedaan worden, wat zijn de consequenties)
Herkennen (van de basis emoties, angst, boosheid, verdriet en ook vreugde)
Verkennen (omdat alles wat eerst zo ‘gewoon’ was nu niet meer zo is. Het vraagt om nieuwe vaardigheden. Welke?)
Verbinden (deel uitmaken van dit leven, van deze maatschappij, deze wereld)

Nogmaals: Ga er maar aanstaan. Hoe kun je dat doen?

Het gevaar bij het noemen van vier taken is dat rouwen wordt gezien als het afvinken van een lijstje. Hoe vaak wordt niet gezegd: het-een-plekje-geven. Liever wordt gesproken over: met het verlies leren leven. Omdat gevolgen van de diagnose in meer of mindere mate blijvend aan de orde zijn. Omdat er een leven voor en na de diagnose is. Daniëlles leven zal nooit meer zijn zoals voor de diagnose. Ze zegt het zelf heel treffend: Dit is mijn tweede leven.
En om in dit tweede leven vooruit te kunnen varen, kun je het rouwen vergelijken met roeien in roeiboot. Er zijn twee peddels, de ene peddel geeft aandacht aan het verlies; de tweede peddel geeft aandacht aan het herstel. Wat gebeurt er als je met één peddel vaart? Beide peddels zijn noodzakelijk.
Schrijven heeft veel in zich, alles wat in onze gedachten en emoties zich verzamelt, kunnen we inzichtelijk maken door het letterlijk zwart op wit te zetten. Daar stáát het. Het is er. Dat hoeft helemaal niet in prachtige boekwerken. En al helemaal niet direct. De één schrijft enkele woorden, losse zinnen, het blijft daarbij; bij de andere vloeit het achter elkaar de pen uit.

Wat bij veel mensen gebeurt bleek ook voor Daniëlle van belang. Ze wil haar verhaal delen. Een verhaal dat als een steentje in het water gegooid kan worden, het water beweegt, steeds verder. Hoe mooi is het om met het verhaal ook in verbinding te zijn met de maatschappij. Er zullen ook onbekenden behoefte hebben aan informatie. Wat betekent het om de diagnose tumor te krijgen? Hoe kun je daar gaan aanstaan?
Daniëlle kon destijds zo’n boek niet vinden. Het is er nu wel.

De stijl is de schrijver zegt men wel eens. Bij het lezen van dit boekje is mij duidelijk dat Daniëlles pen vloeide. Met "Tumor. Ik wil leven! " heeft zij met een gezonde dosis humor een krachtig, inzichtelijk, ontroerend boek geschreven. Prettig en vlot leesbaar.
Kortom: Daniëlle in verbinding met zichzelf en de wereld om haar heen.

avatar van Lalage
Veel mensen krijgen met kanker te maken en ik denk dat dit boekje veel herkenning zal oproepen voor wie in dezelfde situatie terechtkomt. Het is erg toegankelijk en ik lees het zo uit.

In dit boek kom ik helaas een aantal taalfouten, herhalingen, onduidelijkheden en inconsequenties tegen die voorkomen hadden kunnen worden. Het wonderlijke is dat ik me niet erger. Ja, mijn handen jeuken om de tekst nog wat bij te schaven, maar het verhaal leest als een trein.

Tumor. Ik wil leven! | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

avatar van liv2
5,0
Er zijn zo van die boeken die ertoe doen, dit is er zo één.

'Tumor' is een zeer intens maar ook aandoenlijk verslag van het gevecht dat een jonge vrouw en moeder levert nadat de hemel op haar kop is gevallen bij een onverbiddelijke terminale diagnose.

Geen geweeklaag, geen 'waarom ik'. Wat dan wel?

Danielle laat ons kennis maken met de 'geneesfabriek', met de nadruk op 'fabriek' en hoe specialisten het verschil kunnen maken. Eenzelfde boodschap, hoe hard ook, is beter te dragen wanneer een arts betrokkenheid toont maar vooral als er op een rustige manier duidelijkheid wordt gegeven. In een onbekende ziekenhuiswereld zijn de gesprekken met specialisten over je aandoening zeer zwaar. Niet alleen door de steeds weerkerende confrontatie met je ziekte maar omdat je als patiënt in een heel kort tijdsbestek duizenden vragen hebt die je niet kan stellen en die niet beantwoord worden. Gevolg, thuis komen en denken, ik wou nog zoveel vragen, wachten op de volgende consultatie dus en ook daar buiten komen met evenveel onbeantwoorde vragen....

Is het correct van mij om het woord 'aandoenlijk' te gebruiken? Wat is aandoenlijk bij dit gegeven?

Ik bedoel met 'aandoenlijk' vooral de passage waarin ze het niet heeft over het verlies van haar hoofdhaar, maar wel over het verlies van haar wenkbrauwen, deze passage trof me echt diep:

Ik kijk naar alle wenkbrauwen om me heen. Naar de kleur, de vorm en hoe ze zijn bijgewerkt. Ik ben bijna jaloers op ieders wenkbrauwen. Mooie wenkbrauwen tekenen toch je gezicht

Kijk, deze kleine bedenkingen, in een omvang die niemand kan inschatten, maken voor mij dat dit boek goed is, heel goed zelfs.

Ik beoordeel dit boek niet op literaire wijze, ik beoordeel dit boek naar wat het met me deed, en dat is echt heel wat.

5*

avatar van Donkerwoud
3,0
In alle eerlijkheid belanden de meeste lotgenoten- of ervaringsverhalen bij mij in een hoek van de kamer; hoe verschrikkelijk naar de herinneringen ook zijn van de mens die ze met de wereld wenst te delen. Schrijven - écht schrijven - is zoveel meer dan je therapeutische zielenroerselen op papier zetten en die toevertrouwen aan volslagen onbekenden. Het is niet alleen een kwestie van ongegeneerd eerlijk zijn over jouw eigen werkelijkheid, maar tevens het besef hebben dat de geschreven tekst in een bredere traditie staat en dat jouw individuele stem- hoe belangrijk jij jezelf ook vindt - niet meer (of minder!) is dan een radertje in dat grotere geheel van de wereldliteratuur.

Daniëlle van Steekelenburg-Boeters en Ellen Nass hebben mijn mening hierover niet veranderd, maar net als Liv2 kan ik beamen dat hun gezamenlijke inspanningen in ieder geval een aandoenlijk boekwerkje hebben opgeleverd. Het oogt, voelt en ruikt zelfs fris - met een mooie cover, smaakvolle foto's bij de tekst en leuke designkeuzes in lay-out en verschillende lettertypes (let wel: dit is uitgegeven in eigen beheer, anders was dat voor mij niet per se een criterium!) Hun intieme relaas wordt nooit tot geweeklaag of oeverloos gejeremieer, maar ik heb ze tussen de regels door 'leren kennen' als leuke mensen die het beste doen met de gegeven situatie. Fijn om te lezen dat Daniëlle van Steekelenburg zoveel steun en medeleven heeft weten te vinden bij de personen uit haar directe omgeving. Dat lijkt me zo belangrijk als er zoiets heftigs in je leven komt!

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
Ik heb er nog eens over nagedacht, hoe het voor auteur Daniëlle van Steekelenburg moet zijn geweest, om fris en fruitig als debutant in de context waarin ze verkeert een boek te schrijven.
Daarbij, ja, de lay-out vind ik prachtig wat het lezen veraangenaamt, maar daar gaat het (hoewel belangrijk) wat mij betreft uiteindelijk niet om. En nee, ik zag geen fouten. Zegt misschien meer over mij. Maar bovenal, hoe knap vind ik dit, met gezonde afstand schrijven; je hoofd erbij houden, wat neerkomt op: wat wil ik vertellen, op míjn manier, ongecensureerd en waar mogelijk een ander iets aan heeft (los van mijzelf want ik heb er ook iets aan). Daar is Daniëlle van Steekelenburg met ondersteuning van haar zus m.i. echt in geslaagd. En dat terwijl een tumor in haar hoofd dat schrijven/schrijfproces bemoeilijkt....
Retemoeilijk. Petje af.

avatar van Donkerwoud
3,0
Echt ontzettend knap, inderdaad.

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
Dit weekend, op WOS televisie, google: dit was oktober - wos.nl
een praatprogramma waar Rob Veenman o.a. Daniëlle van Steekelenburg interviewt.

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
Vandaag ontving ik het bericht dat Daniëlle afgelopen woensdag op 7 oktober is overleden, ze is slechts 49 jaar geworden.
Dag mooie sterke vrouw. Dag lief mens.

avatar van Donkerwoud
3,0
Ach nee, jeetje. Sterkte, psyche.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:48 uur

geplaatst: vandaag om 21:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.