De Walgvogel - Jan Wolkers (1974)

Meeslepend boek. Jaren terug gelezen.
Opvallend vind ik het eerste hoofdstuk, dat hakt er gelijk in en zet de toon van het boek. Een van Wolkers meest onderschatte boeken.

heb het boek sinds mid jaren zeventig verschillnede malen gelezen.
wat een passie, wat een humor.een van de beste Nederlandstalige boeken

Ongelofelijk mooi en grappig boek, heb hem zelfs 2 x in een jaar gelezen.
Aub lieve mensen ga dit meesterwerk lezen en als je het niet mooi vind krijg je van mij een euro.

Kom maar op met die euro!

Ik geloof je niet.

Ech wel.

Verdomme hoe kom ik hier nou weer onderuit.

Ja, bezint eer ge begint.

Laat 'm maar bewijzen dat-i het een slecht boek vond door zijn stem uit te brengen. Maak je geen zorgen, joh, hij leest bijna alleen maar spannende verhaaltjes

okee Peterw, laten we afspreken op centraal station Amsterdam, ik draag een hoed en een anjer in 't knoopsgat, tevens zal ik een opgerolde krant (Metro) onder mijn linker arm dragen.
Ik wil geen oogcontact maar ik zal de euro naar eer en geweten aan je overdragen, heb vanacht slecht geslapen want ik heb een hekel aan schulden, hoe eerder dit achter de rug is hoe beter.
En oja, kom alleen.

Nu wordt de remedie problematischer dan de ziekte. Weet je wat? Doneer 'm maar aan een goed doel, welk laat ik in het midden.

Het eerste hoofdstuk van het boek `Koloniale Waren` hakt er gelijk in. Wat een geniaal taalgebruik en wat een prachtige zinnen in maar een paar bladzijden. Briljant boek, beste werk van Wolkers.

Gekocht voor 1,50 bij de kringloopwinkel. Tjonge jonge nooit geweten dat die Wolkers ook nog maatschappijkritisch was. Jammer dat ik het uit heb. Was weer helemaal terug in de 5havo boekenlijst sfeer.

Wolkers is een zeer grote naam, bekend onder critici en vooral scholieren. Ook ik las een Wolkers, en vele met mij (al lazen de meeste Turks Fruit). De Walgvogel was echter een boek dat niet op de leeslijst stond, noch enige bekendheid genoot. Mijn vader noemde dit werk wel eens, en ook het gemiddelde op de site deed mij besluiten dit er bij te pakken. Er is maar één conclusie mogelijk: volledig onterecht dat dit werk zo weinig aandacht geniet.

We volgen de hoofdpersoon Griffioen door twee donkere perioden heen, de Tweede Wereldoorlog en de strijd in Indonesië. Door deze beide tijden te pakken komt Wolkers eigenlijk al met commentaar via de vergelijking. Daar is geen woord extra voor nodig (wat er soms wel is, maar soit). Wat Duitsland deed in Nederland doet datzelfde Nederland nog geen 5 jaar later in ‘haar’ Kolonie. En Wolkers dit alles zonder boorbehoud. Het neuken van jonge Indische meisjes, domme doden, geweld, de insecten. Wat dat betreft heeft het wel iets weg van de film Platoon, dat ook een rauw en vrij eerlijk beeld gaf. Ook steeds die verwijzing naar de Duitse slagzinnen uit de oorlog: Wer ein Volk retten will…, et cetera. Ook de hoofdstuktitels waren alleraardigst, en soms zelf misleidend. Denk aan een titel als ‘in actieve dienst’ wat wees op de opdruk op de envelop die Griffioen gebruikte

Maar het absoluut beste aspect van dit boek is de schrijfstijl van Wolkers. Rauw en ruig, vol alle harde klanken van het Nederlands, waarin woorden als lul en kut niet vulgair klinken. Weinig werken die zo mooi Nederlands tonen. Dat alles doorspekt met veel (soms inktzwarte) humor, vunzigheden van vuil en rottende lichamen, stank en daartussen altijd die gedachte aan Lien. Niet zo mooi beschreven als de liefde voor pakweg Olga, maar goed genoeg en meer dan geloofwaardig als hoofdleidraad door het boek heen. Dat laatste is sowieso het enige punt van kritiek. Wolkers wil soms niet te diep ingaan op misère, maar noemt het iets te zijdelings. De Hongerwinter wordt genoemd, en dat het erg is, maar nergens laat hij het voelen. Dan doet een Dostojevski dat in Misdaad en Stra net wat beter. Wel is dit boek met gemak het beste van Wolkers wat ik heb gelezen, en het nodigt zeker uit tot meer. Zeker als alles zo mooi beschreven is.

Pas 70 paginas gelezen, maar nu alweer dolenthousiast. Wat een prachtige zinnen en geweldige verhalen en personages.

Het dikste Wolkersboek wat ik tot nu toe las. En het kan mij wat Wolkers betreft niet dik genoeg zijn(alhoewel, ik zag vandaag op boekmeter dat A F Th maar liefst 1400nogwat paginas nodig heeft gehad, dat lijkt me dan weer erg veel, maar dat terzijde). Wederom een echt Wolkers boek met alle ingrediënten uit het Wolkers universum.

Vergelijken ga ik niet doen, De Walgvogel is een heel ander boek dan bijvoorbeeld De Perzik der Onsterfelijkheid. Een overeenkomst is er wel, het zijn beide geweldige boeken.

Levendig en afwisselend boek. Het begint als een soort van schelmenroman en gaat naadloos over in een liefdesverhaal. Als constante de oorlog in de achtergrond. Ook emotioneel is het een achtbaan met waarschijnlijkst de walgelijkste passages die ik ooit gelezen heb.