On Chesil Beach - Ian McEwan (2007)

Wat een prachtig boek. Het is het eerste boek van Ian McEwan dat ik heb gelezen. Al eerder begonnen aan Enduring Love, maar daar kwam ik niet echt door heen.
Maar dat ga ik nu zeker nogmaals proberen.

Vanaf de eerste bladzijde houdt dit verhaal je vast en je leest hem bijna in één adem uit.

Ik vind deze cover echter beter passen bij het verhaal, vooral tegen het einde, wanneer je de eenzaamheid van Florence door het boek heen voelt.

Een verhaal over handelingen die we hebben gedaan, of juist niet hebben gedaan, wat we hadden moeten doen of juist niet hadden moeten doen.

Dit boek geeft stof tot nadenken. Hoe je kiest voor je eigen leven.

Als ik de talrijke recensenten mag geloven, is McEwan's grootste troef die van de fantastische beschrijvingen. Voor 'Aan Chesil Beach' gaat dat in elk geval op: de rake typeringen en observaties (van mens en landschap) maken van het boek een sfeervol relaas, met realistische personages in een uiterst tragisch gegeven. Bovendien bouwt McEwan schitterend op tot een spannende climax, zonder zich te vergrijpen aan voorspelbare wendingen of geforceerde herenigingen (op het einde).
Uitstekende, gepuurde vertelkunst. Ik ben benieuwd naar een langere McEwan...
3,75*

Ik heb net Saturday uit, ben ik na dit boek aan begonnen, zeer aan te raden. Ben eigenlijk nooit een grote fan geweest van Ian McEwan, maar na deze twee boeken ben ik om.

Hier hetzelfde.

Aan Chesil Beach heeft een meeslepend verhaal, is goed bedacht en mooi verteld. Aan de andere kant wordt het nooit meer dan een literaire proeve van bekwaamheid. Iets meer lengte kan daarvoor misschien wél zorgen. Ik ben dus nog niet klaar met McEwan. 3,5*

Het boek viel me een beetje tegen t.o.v. het fenomenale Saturday. Volgens de achterflap zou de seksuele moraal van de jaren zestig debet zijn aan hoe de relatie tussen de twee hoofdpersonen niet tot wasdom komt, maar, buiten het verplicht moeten trouwen, zie ik niet hoe deze moraal echt van invloed is op bepaalde beslissingen. Hoe anders was dat bij Saturday, dat wel een levendig document was van onze tijd en hoe de onderlinge relaties daarin passen. Ik had ook vaak het gevoel dat sommige zijlijnen alleen maar afleiden van het daadwerkelijke verhaal, zo blijven de ontmoetingen tussen de geliefden en hun ouders een tikkeltje oppervlakkig. Waarom moest de moeder van Edward gemankeerd zijn met een hersenaandoening? Zulke metaforen werken te geforceerd om de thematiek kracht bij te kunnen zetten. Waar deze roman wel in excelleert, is in hoe McEwan van bijna niks - twee jonge mensen die zich niet aan elkaar durven te geven - toch een immense spanning in weet te bouwen. Het eerste hoofdstuk is razend spannend zonder dat er wezenlijk iets in gebeurt. De schrijver staat bij mij nog steeds in hoog aanzien, maar deze roman is beslist geen huzarenstukje van zijn kant.

Mooi verhaal, dat me met name op het einde ontzettend wist te raken - iets wat boeken zelden voor elkaar krijgen. Goed uitgewerkte karakters bovendien, al vind ik de vertellerige wijze waarop McEwan het aanpakt soms niet helemaal werken: als hij becommentarieert hoe de tijd iets bepaald zegt over hun gedrag, had ik dat liever iets implicieter gezien, evenals enkele overtuigingen die ten grondslag lagen aan hun gedrag; vandaar slechts een (ruime) 3,5*, met de toevoeging dat het me wel echt wist te raken.

Erg genoten van deze McEwan. Zo mooi om in de hoofden van de hoofdpersonages de worsteling te ervaren. Een worsteling die voor een groot deel ligt in de angst om jezelf en je verlangens en kwetsbaarheid aan de ander te durven laten zien.

Tegenvallend boek van McEwan. Een relatief korte roman waar één scène, de huwelijksnacht van Edward en Florence, de rode draad in het boek is. Tussendoor komt de lezer langzaam meer over de geschiedenis van de hoofdpersonages te weten. De beschrijvingen zijn soms prachtig, de vertelkunde van McEwan is bij vlagen geweldig. Maar toch, het viel me dus tegen. Waardoor dat nou precies komt vraag ik me af. Wellicht zijn het de vele flashbacks. Misschien is het omdat de schrijfstijl de emoties begraaft. Op een of andere manier voel ik niet met de hoofdpersonages mee. Zaterdag vond ik mooi. Deze roman komt daarbij niet in de buurt.

Is dit Macabre? Is dit dezelfde schrijver die Comfort of strangers en The Innocent schreef? Je moet wel de knop in je hoofd omzetten, maar dan heb je ook wat. McEwan beschrijft de truttige jaren 60 en zoals ik het me herinner – ik was toen heel jong – doet hij dat uitstekend. Tegenwoordig heeft men het vaak over de revolutionaire jaren 60. Het is waar, de Beatles veroorzaakten een soort vloedgolf, maar de beschrijving van McEwan beantwoordt meer aan zoals ik het me herinner. De jaren 70, toen kwam de welvaart en veranderde Nederland. Wat Edward en Florence betreft, hij had meer geduld moeten hebben. Florence erkende hij later, was toch de liefde van zijn leven.

Schitterend geschreven verhaal dat je raakt of je nu man bent of vrouw. Hoe mensen elkaar in een relatie klem kunnen zetten... Het draait om keuzes maken en daar weinig tijd voor hebben of nemen. In het laatste hoofdstuk wordt een flinke sprong in de tijd gemaakt. Wat mij persoonlijk betreft had McEwan dit niet zo kort hoeven houden en hier een langer boek van gemaakt.

Wat een pijnlijk mooi einde.