True crime heeft vaak de vervelende eigenschap een chronologische reeks van feiten en gebeurtenissen te zijn. The Evidence of Things Not Seen is uiteraard geen true crime, maar een essay, maar wat mij betreft zouden alle true crime-boeken op deze manier geschreven moeten zijn. Want Baldwin ziet het grotere plaatje en maakt ons bewust van de dingen die we niet zien: de betrekkingen tussen wit en zwart in Noord-Amerika (de blanke overheersing met name), segregatie (volgens Baldwin is de getto een bron van winst voor speculanten en financiers), tot de Tweede Wereldoorlog toe, waarover Baldwin onder andere zegt: Het westen trok uit zelfverdediging en om geen andere reden ten strijde tegen het monster dat het westen had gecreëerd. Baldwins beschouwingen zijn af en toe complex en ik geef eerlijk toe dat ik niet soms niet begrijp wat hij bedoelt. Maar in grote lijnen - hoop ik - wel.
Al meteen in het voorwoord verplaatst Baldwin zich in het kind. Een kind in Atlanta vertelde hem dat hij bang is dat hij op weg naar huis gevolgd zal worden door een auto en dat hij dan in de achterbak gegooid zal worden en dat hij dan nooit meer gevonden zal worden. Baldwin probeerde zich de holle stilte van de achterbank van een auto voor te stellen, de duisternis, de snelle vaart, de bochtige weg. Een arm kind is ook een heel eenzaam kind. Dat zinnetje heb ik even tot mij door laten dringen, want zo heb ik er nooit over nagedacht, en ik moet tot mijn spijt vaststellen dat Baldwin gelijk heeft. Arm en Zwart in een land zo Rijk en Wit, wat heb je te verliezen en waarom zou je niet in die auto stappen als het je zo vriendelijk wordt gevraagd?, zo beredeneert Baldwin. Armoede speelt inderdaad vaak een rol in seriemoordzaken. Jack the Ripper is de eerste die mij te binnen schiet, die dood en verderf zaaide in een van de allerarmste wijken in die tijd en wiens slachtoffers ongetwijfeld ook niets te verliezen hadden.
De zaak rammelde aan alle kanten. Het vezelonderzoek was een belangrijke bewijsvoering in het proces; er werden groene vezels gevonden op de lichamen en Williams' ouders zouden in 1968 een groen tapijt hebben aangeschaft, maar later dook een foto op van de huiskamer en blijkt dat tapijt helemaal niet groen te zijn, maar bruin. Vingerafdrukken van Williams zijn er nooit gevonden. Ook het patroon in de moorden, als er al een patroon valt te ontdekken - behalve dan dat alle slachtoffers zwart waren - is uiterst twijfelachtig. De doodsoorzaken lopen sterk uiteen: van schotwonden tot wurging, hoofdwonden, messteken, verstikking en doodsoorzaak onbekend.
Wayne Williams kreeg in 1982 levenslang voor het vermoorden van twee volwassen mannen. De politie hield hem ook nog verantwoordelijk voor de moord op 23 van de in totaal 29 kinderen, maar daarvoor is hij nooit berecht. Williams had eenvoudig de domme pech op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn. In mei 1981 stond de politie te surveilleren bij een brug waar meerdere lichamen van slachtoffers waren gevonden, toen zij opeens een 'grote luide plons' hoorde, alsof er iemand van de brug iets in het water gooide. De eerste auto die na het horen van die luide plons de brug af kwam rijden was die van Williams. Dit doet mij sterk denken aan de Puttense moordzaak, waar ook de verdachten werden opgepakt omdat zij gezien waren in de buurt van de villa.