Kishidancho Goroshi 2 - Haruki Murakami (2017)
Alternatieve titels: De Moord op Commendatore: Deel 2: Metaforen Verschuiven | 騎士団長殺し
Japans
Psychologisch
512 pagina's
Eerste druk: Shinchoska,
Tokio (Japan)
Een zesendertigjarige pas gescheiden portretschilder neemt zijn intrek in een oud atelier in de bergachtige omgeving ten zuidwesten van Tokio. Behalve door liefdesperikelen wordt hij geplaagd door een painter’s block, een onvermogen om te schilderen. Hij hoopt in het afgelegen atelier tot rust te komen, en zijn inspiratie terug te vinden, maar het zal anders gaan. Een mysterieus schilderij op de zolder van zijn verblijf lijkt tot leven te komen, vanuit een heuvel in het bos achter het huis klinkt ’s nachts het geluid van een bel. Een meisje verdwijnt, en de hoofdpersoon gaat haar zoeken – een zoektocht die hem afvoert naar de wereld der metaforen, waar hij met zijn diepste angsten wordt geconfronteerd.
Vooropgesteld: de man heeft een prettige schrijfstijl. Deel 1 las vrij soepel weg en deel 2 viel weliswaar in mijn vakantie, maar toch, >500 pagina's in een dag of vijf, dan heb je als schrijver iets goed gedaan. Het boek noopt af en toe even tot een stukje Wikipedia'en (hoe zat het ook weer met dat stukje geschiedenis?), ook niks mis mee. Dat het in Japan speelt, is verder geen erg dominant gegeven, op de weinig Westerse namen en een paar keer de rol van een Japanse letter(greep) in een naam na. (en het love hotel is vast geen uniek Japans verschijnsel, maar dat het een aparte naam heeft...?)
Alle ingrediënten voor minstens vier sterren zijn dus aanwezig... totdat de Idea verschijnt. Ik zie mensen hier het woord 'surrealistisch' gebruiken, maar ik kom zelf niet zo veel verder dan 'sprookjesflauwekul'. En waar ik met Commendatore nog enigszins in het reine kan komen (als iets tussen geweten en intuïtie in), wordt het vanaf de doodsteek van Commendatore en de reis door de onderwereld echt flinterdun. En ja, ik ken mijn klassieken (de grotvergelijking, de veerboot van Charon), maar hier kan ik dus niks mee.
Als de verdwijning van Marie een enigszins complementair verloop gehad had, was dat alles wellicht nog tot daar aan toe geweest, maar het is nu dermate prozaïsch (heeft zichzelf verstopt in het huis van Menshiki en kan weer ontsnappen als de schoonmaakploeg komt), dat het ook daar de mist in gaat (de dappere poging van ...stilte... om de twee zaken te linken ten spijt, wat mij betreft). Ten slotte: dat een meisje van 13 en een volwassen man met wie ze in korte tijd een vertrouwensband heeft opgebouwd 3-4 dagen gelijktijdig weg kunnen zijn, zonder dat moeder of politie daar iets achter zoekt, helpt de geloofwaardigheid ook niet mee.
Al met al blijf ik onbevredigd achter: een schrijver met een groot verhaal in zich, die zich tot fantasy-achtige flauwekul moet verlagen om het rond te krijgen. Als dat 'surrealistische' kennelijk een handelsmerk van Murakami is, is het wellicht toch mijn schrijver niet.