Kishidancho Goroshi 1 - Haruki Murakami (2017)

The Book Design of Haruki Murakami’s “Killing Commendatore” | Spoon & Tamago - spoon-tamago.com


Bij de Nederlandse vertaling zie het er als volgt uit:

KLIK

Klinkt veelbelovend...en dat het over een schilder gaat geeft het voor mij al helemaal een meerwaarde.

****

Volkskrant recensie

*****


NRC recensie

Er staan weer van die prachtige zinnen in:

De stilte wekte me. Dat kan je overkomen. Soms word je gewekt door een plotseling geluid dat een aanhoudende stilte afbreekt, en soms word je gewekt door een plotselinge stilte die een aanhoudend geluid afbreekt.

Om het niet te snel achter elkaar uit te lezen probeer ik het dan weer even weg te leggen, want als ik iets goed vind wil ik er zo lang mogelijk "in wonen". Maar het is gewoon een magneet dit boek...alsof je het zelf allemaal beleeft.
(En het grappige is dat de hoofdpersoon het tegenovergestelde meemaakt. Hij probeert een boek te lezen maar kan zich er niet op concentreren, omdat de gebeurtenissen hem teveel bezighouden)

Ik vond dit niet bepaald Murakami's sterkste boek. Komt misschien ook omdat dit alweer een boek is over een eenzame man die veel nadenkt. Er wordt veel beschreven en er gebeurt (mij te) weinig in de dik 500 pagina's die het boek telt. Met name de eerste 100 pagina's vond ik te veel naar mijn mening saaie stukken bevatten.

Een slecht boek vind ik het ook niet, dat wordt voorkomen door de typische Murakami geschiedenissen van zijn personages en de weirde gebeurtenissen die voor enig mysterie zorgen. Maar toch, ik las dit allemaal al vaker, beter en boeiender van Murakami. Wat dat betreft blij dat het in twee delen uitgegeven wordt, want dit in één ruk van 1.000 pagina's was mij te veel geweest. Dus ben ik blij met de adempauze, te veel 'dull moments' wat mij betreft en daar had ik bij de 1q84 trilogie (die ik wel in één ruk las) of bij de Opwindvogelkronieken en Kafka op het Strand (ook aardige dikkerds) nooit last van.

Nav de Opwindvogelkronieken schreef ik ooit:


Dat is waar ik vaak naar verlangde tijdens het lezen van De Idea Verschijnt.

Ik vond de avonturen van de naamloze hoofdpersoon in dit boek wat teveel van hetzelfde, ik weet dat dat soort types de lievelingspersonages van Murakami zijn, maar het verveelde me deze keer bij vlagen zelfs een beetje. Ik had liever weer eens iets totaal anders gelezen dan weer een nadenkende eenzame man die klassieke muziek luistert, mijmert en iets weirds tegenkomt.
Ik ben blij dat ik nu niet halverwege het boek ben, maar dat het boek uit is en dat ik eerst wat anders kan gaan lezen. Zien we straks wel wanneer ik deel 2 ga lezen, ik kan niet zeggen dat ik niet kan wachten. Helaas...

Tot nu toe vind ik het prachtig!

Het is wat rustiger van toon en ook is het niet meer zo chaotisch.
Ik denk dat Murakami bij het schrijven van dit boek net zo te werk is gegaan als de portretschilder in het verhaal. Eerst maakt hij een houtskooltekening en later voegt hij er met verf de kleuren aan toe...weloverwogen, met aandacht voor details en ruimte voor intuïtie.

Te vroeg nog voor een beoordeling, want ik heb de indruk dat het gewoon één geheel is deze roman. Het is dus nog even (ongeduldig) wachten op deel twee...en in de tussentijd luister ik wat naar "Rosamunde" van Schubert om in de sfeer te blijven.

Mijn eerste kennismaking met Murakami. De hoge verwachtingen zijn niet ingelost. Het leest als een trein, maar terugkijkend kan ik niet anders dan concluderen dat het verhaal tot nu toe weinig om het lijf heeft. Hopelijk wordt dat gecompenseerd door deel twee. Eerst even tijd voor iets anders though.

Klassieke Murakami, hoewel het surrealistische wel lang op de achtergrond blijft, terwijl hij toch redelijk apart opent in het eerste hoofdstuk. Goede beschrijvingen van de eenzaamheid van de hoofdpersoon en de ontmoetingen die hij heeft in zijn nieuwe omgeving. Wel veel meer nadruk op seks, of ligt dat aan mij?

De vraag die continu door mijn hoofd spookt is: is Menshiki de gezichtloze man?

Murakami hanteert een knappe en intrigerende schrijfstijl, die echter vaak nergens toe leidt. Integendeel, de opgebouwde spanning zakt regelmatig als een pudding in elkaar. Kan dat de bedoeling zijn? Bij de twee andere boeken die ik van hem las, Opwindvogelkronieken en Dans, dans, dans, had ik ook soms gemengde gevoelens bij de opbouw, maar zeker in Opwindvogelkronieken vond ik het minder storend dan nu. Murakami teert naar mijn gevoel misschien een beetje op zijn succes. Ook de herhaaldelijke sterk seksueel getinte passages (zie ook de reactie van Wickerman) en de filosofische verwijzingen vond ik vaak nogal doorzichtig en goedkoop.
Maar Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het tweede deel van deze roman nog niet heb gelezen. Een aanrader?

Je bent nog maar op de helft.

Ik vond deel 1 ook niet zo bijzonder, deel 2 vond ik beter. Maar behoort uiteindelijk ook niet tot mijn favoriete Murakami boeken.

Het is duidelijk één geheel deze roman en na deel1 ben je nog maar halverwege.

In een interview met Murakami las ik dat hij eerst een snelle versie schrijft en het dan gaat herschrijven en aanvullen met details. Mijn gevoel daarbij is dat hij de roman als een elastiek uitgerekt heeft en daardoor is het alsof je naar een heel trage film zit te kijken. Dat is voor mij geen probleem, want ik ben een liefhebber van zulke films waar je een persoon langzaam het beeld in en aan de andere kant er weer uit ziet lopen. Spanning hoeft voor mij dus niet perse aanwezig te zijn in een roman. Het kan me eigenlijk niet saai genoeg zijn.
Filosofische verwijzingen heb ik naast het ontlenen aan Plato er niet in kunnen ontdekken tenzij het aanwezige Boeddhisme daar ook onder valt. Ik vraag me wel af wat ThomasVV doorzichtig en goedkoop vond.
Met de sex vind ik het overigens wel meevallen en bij Murakami is het gelukkig nooit vies om te lezen (zoals bv bij Houellebecq).

Vijf sterren is wel een hoge beoordeling voor deze Murakami, maar waarom er iets van af doen wanneer ik zo van iedere zin heb genoten.

Het elastiek-procedé dat je beschrijft, ...stilte..., wordt naar mijn gevoel vaak nogal willekeurig gehanteerd door Murakami. Het levert voor mij een nogal gemakkelijke boekvulling op. Dat is wat ik bedoel met "doorzichtig en goedkoop", want ook de seks-passages horen daar volgens mij bij. En de Platoonse idee (pun intended ) vind ik echt wat achterhaald, en dan bedoel ik niet Plato zelf, maar de manier waarop Murakami ermee omgaat. Maar dat ligt in Japan misschien anders...

Ik weet niet of ze anders met Plato omgaan in Japan...wel met de seks in ieder geval

Murakami's zijn altijd goed, maar deze miste net dat beetje extra's wat veel van zijn andere boeken wel hebben.
Vooral het begin was wat rustig, vanaf het moment dat het schilderij wordt gevonden begint het allemaal wel wat leuker te worden.

Al met al kijk ik toch wel uit naar deel 2 van het boek.

'De moord op Commendatore' is zo dik dat het in Nederland als twee boeken is uitgegeven, maar het is één doorlopend verhaal. Door de uitgebreide beschrijvingen van Haruki Murakami en de diverse verhaallijnen inclusief flashbacks verloopt het begin tergend langzaam. Als het mijn eerste Murakami was, dan zou ik zijn afgehaakt. Ik weet echter dat veel puzzelstukjes uiteindelijk kunstig op hun plek zullen vallen, terwijl sommige mysterieuze zaken onopgehelderd zullen blijven. Het is niet mijn favoriete boek van deze schrijver, maar ik kan er toch van genieten.

De moord op Commendatore – Haruki Murakami | Lalagè leest - lalageleest.nl

Bij liefhebbers van opera doet deze titel onmiddellijk een belletje rinkelen. De commendatore werd gedood door Don Giovanni. Typisch Murakami is de vermenging van westerse en oosterse elementen. Hij heeft het over Mozart, The Beatles en Hitler, maar ook over boeddhistische meditatie en nihonga-schilderkunst. Zorgeloos springt hij van het ene naar het andere zonder dat het een potpourri wordt.

Het begint met normale gebeurtenissen, maar geleidelijk aan dringen er surrealistische elementen binnen. Deze zijn beïnvloed door Freud en Plato. De verborgen holte symboliseert het onderbewustzijn. Het Griekse woord idea is een geval van platonisch dualisme. Plato schreef dat de ziel onsterfelijk is en behoort tot de ideeënwereld, terwijl het lichaam slechts een tijdelijk, materieel omhulsel is.

De naamloze protagonist is een voormalig broodschilder die zich terugtrekt om een spirituele dimensie aan z’n schilderkunst toe te voegen. Menshiki inspireert hem, maar heeft ook wat van een manipulator en een voyeur. Marie vult de leegte op die het overleden zusje achterliet. De commendatore heeft het nonsensicale van een figuur uit een Nerostrip. De twee delen samen zijn een hele kluif, maar dankzij de speelse stijl, de gekke vergelijkingen en de verrassende beeldspraak kun je erdoor opgeslorpt raken.

Na vier hoofdstukken weg gelegd. Rommelig geschreven (onnodige herhaling, soms echt (vertaal?)foutjes en niet helpende sprongetjes in de tijd) maar vooral weer lelijkheid op relationeel gebied. Alleen maar vreemdgaan en vreemdgaan en vreemdgaan. Ik begon hoopvol aan mijn tweede Murakami na het teleurstellende Norwegian Wood (een vriend van me gaf aan dat andere boeken van de beste man meer te bieden hadden dan seks en zelfmoord), maar terwijl ik dit las, wist ik weer waarom ik Norwegian Wood zo teleurstellend vond. Ik kan maar weinig sympathie voor de hoofdpersoon ontwikkelen en dat maakt het toch wel lastig om geboeid te blijven. Ik zal tzt de Opwindvogelkronieken nog wel eens proberen denk ik, maar hoge verwachtingen heb ik niet meer.

Norwegian Wood en Commendatore 1 zijn ook precies de twee mindere Murakami ‘s wat mij betreft.
Kafka op het strand, de Opwindvogelkronieken en de 1q84 trilogie zijn van de dikke Murakami’s wel mijn favorieten.

Je kunt ook een dunner boek proberen: Spoetnikliefde - Haruki Murakami (1999)

Allemaal vreemdgaan...