Dit is denk ik mijn favoriet van Lynn Austin. Christelijke fictie is niet mijn favoriete genre, vooral omdat bijna alles uit Amerika komt en dat ook duidelijk te merken is. Ik als nuchtere Nederlander kan me nog wel eens ergeren aan de vele overdrijvingen en het gebrek aan subtiliteit. In dit opzicht valt Lynn Austin nog mee, zij schrijft namelijk verhalen die zo boeiend zijn dat je bereid bent haar heel wat te vergeven. Bovendien is zij, vooral in dit boek, minder scheutig met cursieve zinnen die moeten aangeven wat de hoofdpersoon denkt (Wat is er toch met hem? Houdt hij niet meer van me?) dan veel van haar collega's en dat is mijns inziens een goede zaak.
Lynn Austin staat bij mij vooral bekend als iemand die ervan houdt om verhalen in verhalen te vertellen, en zij doet dat dan ook zeer bedreven. In dit boek krijg je niet alleen het verhaal in het heden van Eliza Wyatt te horen, maar bijvoorbeeld ook het verhaal van haar ouders, het verhaal van haar man en schoonouders en zelfs de geschiedenis van de gestoorde tante van haar man. Die verhalen samen blijken heel bepalend te zijn voor het heden van de personages, en Austin verweeft ze zo dat je dit onmiddellijk aanneemt. Eigenlijk is het een soort familiekroniek die je voorgeschoteld krijgt. Het mooiste en ook meest trieste deel is wanneer Eliza vertelt over haar overleden man, die zoveel van haar hield terwijl zij die liefde nooit volledig heeft kunnen beantwoorden, en die door de koppigheid van zijn vader uiteindelijk een afschuwelijke dood sterft. Arme kerel. Hij is in heel het verhaal misschien wel het grootste slachtoffer.
Een thema dat de schrijfster wel vaker gebruikt, is het principe van voor de schuld van de ouders laat ik de kinderen boeten, en ook het derde geslacht en het vierde, wanneer ze mij haten uit de Tien Geboden. Hier is het het harde en liefdeloze gedrag van Eliza's schoonvader Frank Wyatt dat doorwerkt in de komende generaties. Echter, het moet uiteindelijk natuurlijk ook weer goedkomen en daar speelt het Christelijk geloof een grote rol in.
In deze roman slaagt Austin erin haar personages tot leven te brengen en te laten groeien op een geloofwaardige manier. Het verhaal is mooi, soms ook vermakelijk en leest goed weg. Ik heb het nu minstens drie keer gelezen en hoewel je dan bepaalde minpunten steeds beter opvallen, blijf ik het verhaal erg mooi vinden. Voor mij is dat voldoende om een boek een goed boek te noemen.