Birdman - Mo Hayder (1999)
Alternatieve titels: Vogelman | Jack Caffery #1
Engels
Thriller
363 pagina's
Eerste druk: Doubleday,
New York (Verenigde Staten)
In Greenwich, Zuidoost-Londen, doet de CID een gruwelijke ontdekking: vijf jonge vrouwen zijn allen ritueel vermoord en gedumpt op een braakliggend terrein. Postmortaal onderzoek wijst uit dat een vreemd en weerzinwekkend detail de slachtoffers verbindt. Ondertussen wordt rechercheur Jack Caffery gekweld door een moord uit het verleden die hij wellicht had kunnen voorkomen. Nu is hij vastbesloten elk wapen in te zetten in de strijd tegen de sadistische moordenaar.
Dit boek heeft er voor gezorgd dat ik ook de rest van Hayders werk heb gelezen (enkel "Duivelswerk" nog niet). Een aanrader met andere woorden.
**** 4 sterren ****
Yepp!! Dit boek laat me niet meer los, een 4.
Maar goed ik ga niet verder uitwijden, dat hoort niet bij dít boek
Maar nu ik het volgende lees:
[/quote]
problemen met z'n buurman
[quote]
Ga ik me ernstig afvragen of ik dit boek niet gewoon vergeten ben. Even controleren: De zonderlinge buurman blijkt de moordenaar te zijn dit is tevens de ontknoping
Als dit waar is ben ik ernstig verward, of is er nog een boek met een soortgelijk einde?
Af en toe worden de losse eindjes wat al te makkelijk aan elkaar geknoopt, maar Mayder zet je ook een paar keer enigszins op het verkeerde been.
Jammer dat ze het allemaal zo akelig en creepy wil maken, het is een beetje té soms. En intussen, misschien juist wel daardoor, is het allemaal weinig akelig en eng over het algemeen. Het verhaal zit ook nog eens vol ongeloofwaardige gebeurtenissen en teveel toevallige details. Joni heeft bijvoorbeeld wel heel veel vertrouwen in Malcom Bliss, een vent die er echt overdreven akelig en gestoord uitziet nota bene. Ze mag hem niet eens maar laat zich toch helemaal dronken door haar voeren (ok, schaamteloos profiteren of graag drinken, daar kan ik nog een beetje in meegaan) en dan steeds weer bij hem blijven slapen? Het toppunt is wel hoe ze van het ene op het andere moment zo'n beetje met hem meegaat zeg maar die laatste keer, als hij haar thuis wat aandoet. Hayder neemt eigenlijk niet eens de moeite om te beschrijven hoe ze wordt overgehaald. Een beetje armoedig hoor.
Al met al nog altijd zeer vermakelijk, maar De Behandeling vind ik toch echt een klasse beter. 3* vind ik nog net wat te laag voor dit boek, dus daarom maar een heel krappe 3.5*.
Tópklasse thriller met meerdere gezichten.
maar heb mij zeer goed vermaakt met het verhaal.
Het boek start vrij traag. Hayder zet verschillende personages neer waarvan Jack Caffery de centrale is. Hij is een vrij stereotiep, maar sympathiek personage. Gaandeweg het verhaal laat Hayder meer en meer los over de "Vogelman", wiens daden vrij uitgebreid beschreven zijn, soms zelfs op het ranzige af. Hierin weet Hayder zich wel te onderscheiden van de vele clichés die in de eerste helft van het verhaal toch wel vrij talrijk aanwezig zijn. In de tweede deel van het verhaal gooit Hayder er meer een eigen sausje overheen en gaat het allemaal een tandje sneller. Ondanks dat er hier en daar nog wel wat clichés te bespeuren zijn, wist Hayder me toch aardig op het verkeerde been te zetten.
De twee prominente subplots zijn bovendien ook nog vrij interessant en sterk verwerkt in de echte lijn van het verhaal. Hierdoor is het boek nog aardig gevarieerd voor het genre. De verschillende perspectieven die Hayder gebruikt helpen daar ook bij.
Het boek sluit in stijl af. Hayder slaat in ieder geval niet door, zoals ze in enkele beschrijvingen van de moorden wel deed.
Over het algemeen levert is Vogelman dus een prima debuut. Alleen de vertelstijl valt hier en daar wat tegen. Soms springt Hayder nogal van de hak op de tak. De sfeer in Londen kwam ook niet helemaal lekker op me over en hier en daar voelde het geheel toch wel iets te langdradig aan.
Met Vogelman heeft Mo Hayder mij weten te overtuigen. Het verhaal is enigszins langdradig en cliché bij vlagen, maar de (onderhuidse) spanning maakt erg veel goed. Met Caffery levert ze bovendien een leuk hoofdpersonage af. Ik denk dat ik het tweede deel met Caffery, De Behandeling, maar direct ga lezen.
* * * ½
Toch 3 * vanwege het lastige begin.
Af en toe en beetje morbide.
Terwijl ik dit boek lees, overlijdt de Poolse componist Krzysztof Penderecki. Mo Hayder leende zijn achternaam voor een bijzonder onsympathiek personage, de buurman van Jack Caffery. Mo Hayder leende ook een Nederlandse naam voor een ander onsympathiek personage. Er passeren nog meer vreemde types de revue. Lees bij de andere commentaren woorden als morbide, sinister, luguber. Wanneer je in het verhaal komt, kloppen deze beschrijvingen allemaal. Ook goed zoals Mo Hayder de verdwijning van Ewan beschrijft. Ergens voelt Jack zich schuldig, maar hij kon er niets aan doen. Het enige wat ik nog wil meedelen is dat deze mevrouw een spannend boek schreef. Ben van plan meer van haar te gaan lezen.
Mijn favoriete schrijfster, de Behandeling is ook geweldig, ook de enige die is verfilmd.
Vogelman is hier en daar behoorlijk morbide; in geuren en kleuren wordt beschreven hoe de moordenaar zijn slachtoffers toetakelt. Hayder heeft duidelijk het lak aan mensen met een zwakke maag. Toch wordt het naar mijn gevoel nergens echt supereng of zo, enerzijds omdat het wellicht te veel van het goede is allemaal, anderzijds omdat de slachtoffers net iets te karikaturaal zijn en niet goed worden uitgediept. Het einde was echt veel te veel Hollywood en vond ik ronduit zwak. Toch ontpopt het boek zich de laatste 100 pagina's tot een heuse pageturner.
In werkelijkheid zijn seriemoordenaars eigenlijk maar gewoon heel saai. Ze brengen iemand om het leven, doen er dingen mee (of andersom) en dumpen vervolgens het lijk. Ok, in een enkel geval houdt men het lijk bij zich en bakt men af en toe iets op (Dahmer) en er zijn ook wel moordenaars geweest die vage aanwijzingen achterlieten (Manson murders) of cryptische boodschappen per brief naar de politie stuurden (Zodiac killer), maar ook dat komt sporadisch voor. In films en boeken echter wordt er van allerlei gekkigheid bij verzonnen, om het spannend te houden of zich te onderscheiden, in dit geval de vogels. Gek genoeg had ik meer met die arme vogeltjes te doen dan met de vrouwelijke slachtoffers.
Wat me opviel trouwens is dat Hayder érg goed is in het beschrijven van de natuur, omgeving en dergelijke.. Het zijn telkens maar een paar zinnetjes en meestal aan het begin van een hoofdstuk of een nieuwe passage. Zoals dit fraaie stukje:
Het was een dag zoals je eerder in het begin van de herfst verwachtte dan aan het begin van de zomer. Er woei een frisse wind en de zon flitste als een stroboscoop tussen de takken van de overwoekerde bomen: Japanse esdoorns en een torenhoge ginkgo die de tuin met een sprankelend groengeel licht vulde.
Boeiend karakter, die Veronica, zowel lichamelijk als geestelijk is er het nodige met haar mis. En Penderecki die wel/niet een rol speelt in de verdwijning van Jack's broertje, jaren geleden, die had wel wat meer aandacht verdient. Begon nog wel enigszins grappig met al die pesterijtjes en zo, maar er is een moment dat het best ijzingwekkend uitpakt. Spijtig dat Hayder dit een beetje laat, eh, fladderen. Is er eens een speurneus met iets interessants in zijn privéleven, wordt er weinig mee gedaan. Met de Vogelman des te meer. Niet onaardig, hoor, ik heb me er in ieder geval niet mee verveeld.
Het enige dat me echt tegenstond was de rol van Inspecteur Diamond. Dat lag er te dik bovenop. Veel te dik. De ontknoping is ook wat vergezocht, maar soit. Geen klamme handen hier, maar Caffery is wel een coole kerel, dus wellicht kom ik nog eens bij hem op visite. Ik neem er een Glenmorangie op. Cheers, Jack!