Gewassen Vlees - Thomas Rosenboom (1994)

Absurd, ongemakkelijk, smerig maar ook wel eens hilarisch boek over een jonge man zonder enige ruggegraat, met een voorliefde voor de klisteerspuit. Heb me er over het algemeen mee vermaakt, al vond ik het middendeel tamelijk saai en veel te lang duren. Keer op keer brengt Willem Augustijn zichzelf in de bizarste ongemakkelijke situaties en laat hij zich van zijn slapste kant zien. Op een gegeven moment weet je het wel. Maar het verhaal gaat weer leven in het derde deel van het boek, als hij aan zijn reis richting Hulst begint.

Wie wel van wat ranzigheid houdt zal zich er zeker mee vermaken. Voor mij 3*

ik ben het met Ingrid eens. heb het deze vakantie gelezen, grotendeels 's avonds in de tent. De latere boeken van Roosenboom kende ik al.
Daarmee vergeleken vind ik Gewassen Vlees minder dan bijvoorbeeld Publieke Werken of De Nieuwe man. Het verhaal wordt te traag verteld en de uitweidingen over de internationale politiek van die tijd en de financiele capriolen van Bergsma interesseren me niet zo en houden erg op.
Er zijn echter ook goed geslaagde stukken aan te wijzen. Grappig soms,hilarisch, prachtig geschreven. Bovendien wordt de tijd waarin het speelt, halverwege de 18e eeuw, schitterend inleefbaar gemaakt.
Het taalgebruik is authentiek. Al overdrijft Roosenboom ook af en toe door zelf bedachte pseudo ouderwetse woorden er doorheen te gooien.
Ik zou zeggen"lees dit boek alleen als je erg veel geduld en tijd hebt. Het is lonend. Maar het had 200 bladzijden korter gekund zonder het verhaal te hoeven inkorten. En dat vind ik altijd wat bedenkelijk.

Ik heb zelden zoveel strijd geleverd met een roman. Paar keer overwogen het weg te leggen, maar dan was er toch weer steeds iets dat mij triggerde door te lezen. Dat waren briljante zinnen, hilarische en smerige scenes en (toch wel) de vraag naar hoe dit alles moest eindigen.
De uitweidingen over de Internationale politiek en financiën van de achttiende eeuw zijn behoorlijk taai. Eerstgenoemde kon ik beter hebben, maar daar was ik ook iets beter van op de hoogte. Bij het tweede heb ik me verbaasd over de (voor mij) nieuwe woorden. Woorden die, als je ze invoert bij Google, maar één vondst opleveren: een verwijzing naar een artikel over "Gewassen Vlees".
Desondanks een ontluisterend psychologisch portret van een (Rosenboomiaanse) slappeling. Met zoveel lef en kunde geschreven, dat ik me toch door die 730 pagina's wilde worstelen.

Mocht je nog nooit iets van Rosenboom hebben gelezen, begin dan niet met dit boek!