Deadhouse Gates - Steven Erikson (2000)

Nou, nou bepaald indrukwekkend, en nog een stuk beter als het eerste deel wat mij betreft.

Je moet het maar doen: met o. a. Whiskeyjack, snelle Ben en Anomander Rake je beste personages thuislaten (deze komen pas terug aan bod in het volgende boek), de actie verplaatsen naar een ander continent (Zevenstad ipv Genabackis), en toch op de proppen komen met een verhaal dat geen seconde verveelt en je bij momenten gewoon doet duizelen. Hier is duidelijk een goede (fantasy)schrijver aan het werk, en dit wordt (of is) een klassieke serie - is mij reeds duidelijk na 2 delen.

Met bv. Kalam, Strijker en Crokus wordt de link met het eerste deel netjes behouden, waarbij hun karakters verder worden uitgediept. Daarnaast komen er een paar ronduit fantastische personages bij (Coltaine! Icarium!). Rond verschillende (hoofd)personages krijgen we een viertal verhaallijnen die elkaar regelmatig raken. Alle subplots gaan met een razende vaart vooruit (soms gebeurt er zelfs mss teveel) en het boek staat werkelijk bol van de actie en interessante nevenpersonages. Ook is de toon tov het eerste boek bepaald grimmiger (bv. eerste gebeurtenissen rond Felisin), en het wordt meer en meer duidelijk waarom de Engelstalige titel 'Tale of the Malazan Book of the Fallen' is (ipv het wat makke Spel der goden in het Nederlands) - zeker bij de verhaallijn over Denker en Coltaine's hondenketen, haast om kippenvel van te krijgen.

Je kan je opnieuw afvragen of er geen overkill aan personages en gebeurtenissen is, maar dat kan absoluut geen kwaad. Grote klasse!

Goed verhaal, spannend, wel een boek, net als deel 1, dat je moet uit lezen. Maar, toch niet helemaal mijn stijl. Onnodig bloedig, gruwelijk en wreed.
Mijn voorkeur gaat uit naar dezelfde magie, fantasie, maar zonder de wreedheid.
Voor mij genoeg om deel 3 en 4 maar te laten voor wat t is.

Hmm als je dit te bloederig vond (wat ik wel kan begrijpen trouwens, gaat er hard aan toe), zou ik inderdaad niet aan deel 3 beginnen. Dit gaat zelfs immers richting 'gore'/horror bij momenten.

Bij veel fantasy wordt nogal licht gegaan over de vele doden en de smeerlapperij die oorlog is, Erikson heeft dit probleem idd zeker niet

Wat wilde ik toch graag dat Coltaine dit allemaal zou overleven. En Bult. En List. Sormo. En de 7th army. En alle Wickans. De pelgrimstocht van Coltaine's Chain of Dogs was groots en meeslepend en voor de lezer zowel fysiek als emotioneel slopend. Duiker's passages waren ontzettend pijnlijk, treurig en inderdaad smeerlapperij die oorlog en dan vooral Drjhna's rebellie en fanatiekelingen van Sha'ik's Whirlwind. Je weet dat de tocht hopeloos is, maar wanneer de poorten van Aren opengaan voel je nog een sprankje hoop, om dat dan zo pijnlijk weg te voelen ebben, bah. Ook zo hard wanneer je je weer realiseert dat één van de ''helden/protagonisten'' - Kalam Mekhbar - de Whirlwind eigenlijk veroorzaakt. En niet alleen omdat het hem dichter bij de Unta zou brengen, maar ook uit persoonlijke overtuigingen...

Simpelweg magnifiek geschreven. Met de eeuwenlange vriendschap tussen de Trell Mappo en de Jhag Icarium als emotioneel hoogtepunt. Diepere banden zijn er zowat niet.