Een kleine verbetering ten opzichte van debuutroman
Behind Closed Doors - B.A. Paris (2016), maar ook dit tweede boek kampt met de nodige hiaten. Het grootste euvel is voor mij de eeuwige herhaling. Het boek zou een goede honderd pagina's korter kunnen zijn, zonder enige afbreuk te doen aan het verhaal:
Wanneer we als lezer voor de vijftigste keer lezen dat Cass alleen thuis is en gebeld wordt door een zwijger, begint het langzaam de keel uit te hangen. .
Verder steekt het plot, voor mijn smaak, net iets vernuftiger in elkaar dan in het debuut van Paris, al wordt al vrij snel duidelijk
dat haar man duidelijk betrokken is bij wat er speelt..
Daarnaast valt op dat Paris graag gebruik maakt van een aantal overeenkomstige zaken in haar eerste twee boeken:
een nog niet al te lang getrouwd stel, problemen met het krijgen van kinderen, de man van de relatie is the bad guy, en de vrouwelijke hoofdpersoon heeft een aantal goede vrouwelijke vriendinnen die stuk voor stuk stereotypen zijn.
Het einde van het verhaal had van mij niet zo langdradig gehoeven
het is bekend gemaakt wie de schuldigen zijn en dan volgen er nog een aantal pagina's met gestuurde SMSjes die vol staan met wat zojuist reeds bekend is gemaakt; het is nogal een open deur en simpelweg redundant. Hetzelfde geldt voor de overdreven uitleg van de laatste vijf pagina's; Paris mag iets meer op de lezer vertrouwen dat dit wel gesnapt is.
Toch leest het verhaal zich erg gemakkelijk en weet Paris op de één of andere manier toch een zekere sympathie voor Cass over te brengen.
Alles behalve een hoogvlieger. 3*.