menu

Kırmızı Saçlı Kadın - Orhan Pamuk (2016)

Alternatieve titel: De Vrouw met het Rode Haar

mijn stem
3,00 (3)
3 stemmen

Turks
Psychologisch

272 pagina's
Eerste druk: Yapi Kredi, Istanbul (Turkije)

Een puttengraver en zijn jonge leerling hebben de opdracht gekregen om water te vinden op een droge vlakte in de buurt van Istanbul. Terwijl ze afzien in de zomerse hitte ontstaat er een hechte band tussen de oudere man en de jongen, wiens vader verdween nadat hij gearresteerd werd voor politiek-subversieve activiteiten. De twee leren op elkaar te vertrouwen en vertellen verhalen om de tijd te doden. Maar dan stuit de jongen op een avond in een nabijgelegen dorpje waar ze proviand kopen op een afleiding die hij niet kan weerstaan: een roodharige vrouw, lid van een rondreizend theatergezelschap. De fascinatie lijkt wederzijds en zijn wildste dromen worden bewaarheid, maar tijdens zijn afwezigheid wordt de oude puttengraver getroffen door een tragische gebeurtenis.

zoeken in:
avatar van liv2
De Nederlandse vertaling wordt al een maand na de Engelse ( 22 augustus) verwacht.

avatar van Raspoetin
Orhan Pamuk in gesprek met Abdelkader Benali - SPUI25

22 september 2017 in de Westerkerk in Amsterdam

Bij het tienjarige bestaan van SPUI25 en het verschijnen van zijn nieuwe roman ‘De vrouw met het rode haar’, brengt Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk een bezoek aan Nederland. Hij wordt geïnterviewd door auteur Abdelkader Benali.

Ter afsluiting van de jubileumweek met het thema ‘New Frontiers’, zal Pamuk in de Amsterdamse Westerkerk aan de hand van beelden vertellen over de grenzen die hij in zijn leven en werk is tegengekomen en al dan niet is overgegaan.

Abdelkader Benali gaat daarna uitgebreid in gesprek met de Nobelprijswinnaar in de literatuur Pamuk over zijn oeuvre, engagement, én zijn nieuwste boek De vrouw met het rode haar. Daarna is er mogelijkheid tot signeren.


TomWaitz
Ik heb alles van Pamuk gelezen. Wat voor Het zwarte boek werd gepubliceerd, vind ik kwalitatief minder goed, maar nog altijd goed. Vanaf dan heeft hij echter meesterwerk na meesterwerk geschreven. Recensenten en lezers verschillen weliswaar van mening over wat nu zijn beste boek is. Maar alle romans, ook zijn laatste en dunner boek dan we van Pamuk gewoon zijn, is een pareltje. De stijl is adembenemend, de verhaallijn interessant. Het tweede deel is minder verhalend en theoretischer. Herhaalt Pamuk zich? Ja. Mag dat? Ja, zoiets noemen we nog altijd bouwen aan een oeuvre.
Gewoon lezen, deze roman. Niet zeuren over eventuele kleine gebreken.


...stilte...
De aanleiding om deze roman van Pamuk te lezen was de film The Wild Pear Tree van de Turkse cineast Nuri Bilge Ceylan. Daarin is namelijk ook sprake van een puttengraver, een vader en een zoon, en die zoon wil evenals de zoon in de roman van Pamuk schrijver worden. Tel daarbij op mijn interesse voor boeken waar een put in voor komt en het zoeken naar water...dit boek moest ik gewoon lezen!
Helaas is deze roman van Pamuk niet zo sterk als de film van Ceylan. Ik heb er wel van genoten en vooral het Oedipus verhaal dat erin verwerkt is vond ik interessant. Het is ook een spannend boek, deel een en twee eindigen met een heuse cliffhanger (de put variant). Maar ik vond de literaire uitdaging niet zo groot. Het is allemaal een beetje voorspelbaar en het is ook jammer dat alles als een mozaïek in elkaar past en er daarom niet veel te raden overblijft voor de lezer.

Het was wel mijn eerste van Pamuk en ga nu zeker meer van hem lezen.

avatar van eRCee
2,5
Met voorsprong de slechtste roman van Orhan Pamuk in twintig jaar.

...stilte...
Het viel mij ook een beetje tegen, maar dat belooft in ieder geval wat voor zijn andere romans.

avatar van eRCee
2,5
Op acht stemmen sta ik inmiddels bij Pamuk, en eigenlijk heb ik daarmee al z'n romans vanaf de jaren '90 gelezen (plus nog een goed stuk van Istanbul, maar dat vond ik niet om door te komen). Vanaf Ik heet Karmozijn vind ik al z'n vertaalde literaire fictie goed tot zeer goed. Tot een paar dagen geleden, toen ik De vrouw met het rode haar uitlas.

Op mij komt het boek over als het resultaat van routine en haast. Geen spoor van de schitterende en strakke compositie die in het beste werk van Pamuk aanwezig is. Nee integendeel, het verhaal is een rommeltje, met herhaling, een veel te expliciete duiding en dan aan het eind nog eens een kunstgreep met betrekking tot het perspectief die absoluut niet overtuigt. De Oedipus-thematiek (plus z'n Oosterse tegenhanger) is veel te prominent aanwezig, ook in de verhaalontwikkeling zelf. Het meest aardige is eigenlijk nog het procedé van het puttengraven, waarmee Pamuk net als bij Dat vreemde in mijn hoofd weer een inmiddels obsoleet beroep gebruikt om het veranderde Turkije te beschrijven en duiden. Als de roman zich alleen maar hierop had geconcentreerd en vervolgens de personages meer had uitgewerkt, dan had het weer een puik boek kunnen zijn.

Terugkijkend vormen de boeken rondom de eeuwwisseling wat mij betreft het hoogtepunt in Pamuks oeuvre. Bij een eventueel nieuwe publicatie van zijn hand ga ik kritisch kijken of ik daar nog wel aan moet beginnen, want volgens mij zit de sleet er stevig op.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:20 uur

geplaatst: vandaag om 02:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.