Motel Songs - Auke Hulst (2017)

Motel songs gaat vergezeld van het gelijknamige album, dat Hulst onderweg schreef en opnam in motel- en hotelkamers.

Ver weg van de grond waar we ooit liepen, heb ik het gevoel dat ik hem eindelijk nader. En daarmee: mezelf.

Auke Hulst reist in verkiezingstijd van de oost- naar de westkust in een tot op het bot verdeeld Verenigde Staten, zoekend naar sporen, naar tekens van leven van overleden helden. Cobain, Prince, Fitzgerald, Hemingway. En steeds weer komt hij zichzelf tegen, zijn verleden vooral. Een getekende geschiedenis van een kind, klein, anoniem, aan zijn lot overgelaten in het vergeten land ergens in het noorden van Groningen.

Er komt een akelig en oud gevoel op dat ik probeer weg te drukken en dan maar toelaat. Uiteindelijk, besef ik, ligt mijn loyaliteit bij kinderen, die zo makkelijk over het hoofd worden gezien, altijd meebuigend omdat ze niet beter weten.

Het boek begint met de zoektocht naar sporen van zijn dode helden. We lezen over het leven van de helden waar hij mee op is gegroeid. Hij wijdt hierin ook een hoofdstuk aan zelfmoordenaars, een hoofdstuk dat me doet denken aan het werk van Joost Zwagerman. Hulst laat er in deze passages geen gras over groeien en laat de lezer ook angstig dichtbij komen, tot in de donkerste krochten van zijn gemoed, maar hij geeft aan niet in de wieg te zijn gelegd voor zelfmoord.

Mijn overlevingsinstinct maakte gedachte onklaar voor die tot wasdom zou kunnen komen. Elke vluchtige flirt ermee is koketterie.

Steeds, gedurende het gehele boek, is zijn familie, zijn afkomst dichtbij. Als hij zijn moeder prijst omdat ze haar kinderen geïmpregneerd heeft met het geloof n het onmogelijk, zodat hij altijd een uitweg ziet. Maar het meest schrijft hij over zijn vader. In Wyoming houdt hij een aantal dagen een dagboek bij. Het zijn de dagen van de sterfdag van zijn vader, vele jaren geleden, toen Hulst acht jaar was. Twee dagen later zou hij negen worden. Hulst mijmert over die keer dat hij dacht dat zijn vader hem had willen doden, over de dagen rond zijn sterven, over de laatste keer waarop hij hem gezien moet hebben. Het zijn indringende passages.

In het midden van het boek staan de songteksten van de liedjes die Hulst onderweg schrijft en opneemt. Het boek sluit af met vluchtige passages, notities, gedachtespinsels opgeschreven tijdens de reis. Het is tijdens het laatste hoofdstuk dat ik me realiseer dat het een slimme opbouw van het boek is. Het is thematisch en vooral qua vorm goed uit elkaar gehaald. Zo behoudt ieder gedeelte zijn kracht. Waar in het eerste gedeelte duidelijk de schrijvers en de artiesten centraal staan, zo ademt het laatste gedeelte vooral de reis zelf. De rode draad: Hulst komt zichzelf tegen, denkt na over zijn vader en over de dood. De tijdgeest, en vooral de opkomst van Trump, komt in het laatste hoofdstuk mooi naar voren.

(Het is) Trump gelukt een coalitie te smeden van achterblijvers: de weeskinderen van de dode industrie en religieuze plattelandsbewoners..

En verderop in het boek, als hij schrijft over de Rust Belt (Detroit en omstreken):

Wie leeft tussen de overblijfselen van een beter verleden, gelooft graag een charlatan die een terugkeer naar datzelfde verleden belooft.

Al lezende werd mijn verlangen aangewakkerd om ook door de VS te gaan reizen, een wens die ik al langere tijd heb. Af en toe had ik het gevoel een beetje met Hulst mee te reizen. Soms ook, kreeg ik het idee dat ook ik tijdens het lezen stukjes van mezelf vond, zoals Hulst zichzelf af en toe tegen kwam tijdens zijn reis. Motel Songs is een rijk, afwisselend boek van een schrijver waar ik meer van wil lezen.

Bij het hoofdstuk Vaderdagen een foto van Ton Hulst, hij tapt een pilsje en rookt een sigaret. Geniet volop van het goede leven, wat volgens zoon Auke vroegtijdig tot zijn dood leidde. Dit boek lezend kun je tot de conclusie komen dat Auke de dood van zijn vader, meer dan 30 jaar geleden, nog steeds niet goed heeft verwerkt. Zo beleeft hij aan verjaardagen geen plezier, totdat hij zijn 41e verjaardag in Jackson, ergens in de V.S. viert en een aardige Amerikaan Mark zijn rekening betaalt met de opmerking “Enjoy your birthday.” Tijdens zijn reis door Amerika krijg je het gevoel dat Auke Hulst, ergens diep in zijn binnenste nog altijd rouwend om zijn vader, verlaten door zijn vriendin, in motelkamers muziek opnemend, alleen en eenzaam is.

Dan de bedevaarten in de V.S. Met de 3 popsterren heb ik niks.Wel vond ik het jammer te lezen hoe Prince aan zijn einde kwam. Hij deed zijn uiterste best om zo gezond mogelijk te leven, maar oxycodon, verkregen op doktersrecept bleek een verslavende killer. Wat de schrijvers betreft Scott Fitzgerald is Auke’s favoriete schrijver, de essay die hij over hem schreef vond ik tegenvallend. Beter het verhaal van zijn bezoek aan Ketchum , Idaho, waar Hemingway ligt begraven. Hij bezocht daar ook woning van Hemingway en stond even alleen in de gang waar de zelfmoord plaats had gevonden. Het allermooiste verhaal schreef Auke toen hij terug was in Amsterdam over science fictionschrijver Philip K Dick. Het enthousiasme spat van de bladzijden af. Tot zijn verrassing ziet hij op het adres 145 Mesa Road, een vroegere woning van PKD een naamplaatje Anne Dick. Dat blijkt mevrouw Dick nummer 3 (PKD trouwde 5 maal) te zijn. Hij mag binnenkomen, krijgt zelfs een boek van Anne en heeft een leuk gesprek met haar. Een ander huis 707 Hacienda way krijgt hij van binnen niet te zien, de eigenaar laat hem niet binnen.