menu

Fado Alexandrino - António Lobo Antunes (1983)

mijn stem
4,25 (4)
4 stemmen

Portugees
Oorlog / Psychologisch

694 pagina's
Eerste druk: Dom Quixote, Lissabon (Portugal)

Tien jaar na hun terugkeer in Portugal ontmoeten vier soldaten, die samen tijdens de koloniale oorlog in Mozambique hebben gevochten, elkaar in een restaurant in Lissabon: een soldaat, een vaandrig, een luitenant en een luitenant-kolonel. En dan is er nog een vijfde persoon, die door de andere vier wordt aangesproken als kapitein. Hij is hun vroegere bevelhebber, maar, zo lijkt het, ook de regisseur van deze met veel drank overgoten avond die in de vroege ochtend op dramatische wijze eindigt. De personages brengen verslag uit van de afgelopen tien jaren, met als scharnierpunt de Anjerrevolutie van 25 april 1974.

zoeken in:
avatar van eRCee
3,0
Dit is een heel knap boek, waarmee echter het probleem dat in dit topic is aangekaart sterk speelt. Een veel negatievere roman ben ik nog niet tegengekomen; elke vorm van idealisme of schoonheid wordt met de grond gelijk gemaakt. Menselijk contact behoort als je Fado Alexandrino moet geloven tot het smerigste wat er is. Het gaat overigens niet alleen om de inhoudelijke toonzetting van de roman. Lobo Antunes vuurt zijn beeldspraak en adjectieven, steevast negatief van aard, in een staccato tempo gedurende 600 pagina's op de al snel lamgeslagen lezer af.

Goed, dan even terug naar de kwaliteiten van het boek. De opzet doet het meest denken aan wat Vargas Llosa ook vaak doet. Door wisselende perspectieven en verteltijden, die in elk hoofdstuk door elkaar heen lopen, krijg je pas geleidelijk door hoe het precies zit met de personages. Het gaat om een groep Portugese militairen die hebben gevochten in de oorlog in Mozambique, en die elkaar op een soort reünie nu vertellen hoe het hun sindsdien is vergaan. Dit gebeurt tijdens een dag en nacht flink doorhalen in Lissabon. Lobo Antunes gebruikt veel bijzinnen en een complexe interpunctie met weinig punten, wat het geheel extra ingewikkeld maakt.

Op sommige momenten vond ik dit procedé sensationeel goed werken. Met name hoofdstuk 11 en 12 uit het eerste deel zijn grootse literatuur. Maar over de gehele lengte is het me teveel, te repetitief en dus ook te zwartgallig. Vooral de tweede helft van de roman werd het echt doorworstelen. Zou het boek gecomprimeerd zou zijn tot een derde van de huidige lengte, met behoud van de twee genoemde hoofdstukken (ook het voorlaatste hoofdstuk is overigens erg sterk), dan was dit vermoedelijk een meesterwerk geweest.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:50 uur

geplaatst: vandaag om 10:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.