Un Régicide - Alain Robbe-Grillet (1978)
Alternatieve titel: Een Regicide
Frans
Politiek / Thriller
176 pagina's
Eerste druk: Minuit,
Parijs (Frankrijk)
Na de overwinning van de Kerkpartij bij de landelijke verkiezingen besluit fabrieksarbeider Boris de koning te vermoorden, een misdaad die van de voorbereidingen tot de uitvoering wordt beschreven, maar die misschien nooit heeft plaatsgevonden buiten de geest van de hoofdpersoon. Terwijl 'Een regicide' met malicieuze spot twijfel zaait over de gebeurtenissen die het beschrijft, wordt er voortdurend overgeschakeld naar een parallelle verhaallijn over een ver weg gelegen, mistig eiland, waarin een rondzwervende verteller nadenkt over zijn afschrikwekkende omgeving en zijn droomachtige ontmoetingen met een zeemeermin.
Alain Robbe-Grillet is geboren in Brest (Bretagne) en je voelt dat hij verbonden is met het landschap, want de schilderingen van de kust met zijn kliffen zijn prachtig... En er is geen schrijver die zo mooi beeldend de mist kan beschrijven als hij:
Dit klimaat put onze krachten uit, dit weer wordt op den duur onze dood. We bewonen een eiland dat zo ontzettend mistig is dat je maar een paar dagen per jaar de hemel kunt zien. Een echte plensregen komt hier niet voor, de mist verzadigt de atmosfeer in plaats van gewoon neer te dalen; zijn minuscule druppeltjes omhullen ons met hun grijs weefsel waarvan de inslag soms zo strak is dat het ons blind maakt en verstikt; de wind, die op onze kusten nooit erg sterk is, drijft onophoudelijk sluiers voor zich uit, als doodshemden waarvan de plooien gladgestreken zijn.
En de volgende passage beschrijft een beeld dat ik gewoon niet meer uit mijn hoofd kan krijgen. Het roept bij mij een sterk verlangen naar een dergelijke ervaring op:
Het is bij ons ook erg donker, omdat we alle openingen hebben dichtgestopt, maar de kleine olielamp die dag en nacht in zijn hoekje brandt biedt weinig soelaas. Uiteraard kun je niet beweren dat hij echt licht geeft: als je er niet vlakbij bent zie je amper meer dan wanneer hij er helemaal niet zou zijn; maar als we een hand vlak achter de vlam houden schijnt hij er zo tegen dat we de vormen ervan herkenen; in de nacht waarin we leven is het erg nuttig dat we onze handen zo kunnen zien. Het gebeurt meer dan eens dat ik urenlang naar een van mijn handen zit te kijken.
Voor wie zich verveelt in de lockdown kan altijd nog naar zijn handen kijken...