menu

The Road - Cormac McCarthy (2006)

Alternatieve titel: De Weg

mijn stem
3,87 (143)
143 stemmen

Engels
Sociaal / Toekomst

241 pagina's
Eerste druk: Alfred A. Knopf, New York (Verenigde Staten)

Een man en zijn zoontje doorkruisen een verzengd Amerikaans landschap, bedekt met de as van een vergane wereld. De man kan zich de tijd ervoor nog herinneren, het jongetje kent alleen dit dode landschap. Het enige wat hun rest is te overleven, en zich vast te houden aan de kostbare brokstukken van hun eigen menselijkheid.

zoeken in:
3,0
Vorige week naar de film geweest. Een stuk beter dan het boek, mijns inziens. Vooral de depressieve, donkere sfeer kwam een stuk beter naar voren. En het feit dat je niet het idee had dat er iets uit het boek miste, geeft eigenlijk al aan dat het boek ten opzichte van de film weinig meerwaarde heeft en meer op een filmscript lijkt...

Vlas
'Hij kwam overeind en stond wankel in dat koude autistische donker, (...)'

hmmm.. semi-literair? yep. Behalve dit soort rare beschrijvingen vond ik ook de afstand die de schrijver van de hoofdpersonen neemt en het niet noemen van namen storend.

avatar van chiel
4,5
Semi-literair? Zeg maar gewoon literair.

avatar van ikkie
5,0
Wat een afgrijselijk en aangrijpend boek wat me van begin tot het eind bij mijn kladden wist te pakken! Dit is literatuur van de bovenste boekenplank! McCarthy verstaat de kunst van schrijversschap en dwingt de lezer datgene in te vullen wat hij ongeschreven laat! Wil meer van deze man gaan lezen. Heeft iemand een goede tip voor mij?

4,5
Grens tussen goed en kwaad is flinterdun

Tussen mij en The road van Cormac McCarthy wilde het eerst niet zo vlotten. De roman uit 2006 werd me meermaals zeer warm aanbevolen, maar ik kon steeds niet wennen aan de vreemde en troosteloze sfeer die er in het boek hangt. Door eerst de verfilming ervan te kijken ben ik als het ware over de drempel geholpen en las ik het boek moeiteloos uit. En ademloos.

Want de kracht van de film is ook de kracht van het boek: de kleine, intieme dialogen tussen vader en zoon. En die werken op tekst nog beter dan op beeld. Maar nog even kort het verhaal. De wereld is getroffen door een niet nader omschreven catastrofe. Of het een natuurramp is of een nucleaire oorlog, dat blijft onduidelijk. Wel duidelijk is dat nagenoeg al het leven op aarde is vernietigd. Dieren leven niet meer en mensen zijn er nog amper,

In deze uitzichtloze situatie moeten een vader en zijn zoontje zien te overleven. Bijna nergens is meer eten te vinden en dus zijn ze onderwerg, hopend dat ze nog onontdekt voedsel op het spoor komen. Voor de spaarzame mensen die ze onderweg tegenkomen zijn vader en zoon zeer op hun hoede, want deze apocalypyische tijding heeft het slechtste in mensen bovengehaald. Kanibalisme is opgekomen als uiterste redmiddel voor mensen die hun eigen overleven belangrijker achten dan dat van hun naasten.

In deze letterlijk grauwe wereld springt de liefde tussen vader en zoon in het oog. Zij vertegenwoordigen het laatste restje goedheid, het laatste beetje hoop. De jongen is geboren na de ramp en kent alleen deze wereld. De vader heeft wel herinneringen aan hoe het ooit was. Hij voelt vooral gemis, terwijl de jongen het goede in deze trieste setting probeert te blijven vinden. Samen willen ze overleven, die drang zit diep in hun lijf, al is volstrekt onduidelijk waarvoor ze willen blijven leven. Elk doel is weg. Reële hoop op een mooie afloop is er niet.

McCarthy is een meester in kleine, puntige observaties. Hij heeft geen gezwollen taal nodig. Precieze beschrijvingen in klare taal volstaan om je onder te dompelen in deze onvoorstelbare treurnis. Maar ook om je te laten gloeien bij de paar lieve en mooie momenten die vader en zoon meemaken. Hun trouw aan elkaar is roerend. En de jongen is een prachtig karakter, doordat hij zowel een kinderlijke naïviteit heeft als een onverwacht volwassen kijk. Hij benoemt zaken die ander onbesproken zouden blijven en hij is, nog meer dan zijn vader, de ultieme bron van het goede.

Het is een ongelofelijke prestatie dat McCarthy erin slaagt in zo'n apocalyptische en sciencefiction-achtige setting een warm portret van het vaderschap en het kindzijn heeft kunnen maken. Dat contrast werkt heel erg goed. Maar klef wordt het nergens, want de auteur maakt duidelijk dat er ten diepste niet alleen liefde en goedheid is. De grens tussen goed en kwaad is in zijn boek juist flinterdun en dat maakt de band tussen deze vader en deze zoon juist extra kwetsbaar.

avatar van chiel
4,5
Mooie recensie van een fantastisch, onder de huid kruipend boek.

Ik heb het boek cadeau gekregen van iemand die een exemplaar had gewonnen terwijl ze al één had. Licht moreel verplicht het te lezen ben ik er aan begonnen maar verder dan vijf bladzijden ben ik niet geraakt. Het ging niet, die stijl, die beschrijvingen, het thema. Bah, allemaal zo geforceerd en cliché. Het is het eerste wat ik las van McCarthy dus ik kan niet oordelen of hij kan schrijven, maar de stijl van dit boek vind ik werkelijk een bagger-stijltje dat mij eerder doet denken aan een zeventienjarige puber die met veel pretentie denkt zijn donkere gedachten te kunnen weergeven. Na vijf pagina's ben ik maar overgegaan naar de twee laatste bladzijden om dan maar te besluiten dan het niet m'n kopje thee is.

Niet uitlezen staat gelijk aan geen oordeel in sterretjes dus laat ik het hier maar bij.

eRCee schreef:
Van romans als De pest (Camus), De stad der blinden (Saramago) en Het licht (Lindgren), boeken waarin een catastrofe plaatsvindt en vervolgens wordt beschreven hoe de personages hierop reageren, ben ik een liefhebber.
The road is meer post-apocalyptisch; het verhaal speelt zich af na de catastrofe en de ontwikkelingsmogelijkheden zijn derhalve beperkter. Dat blijkt ook wel. McCarthy beschrijft een vader en een zoon die door een desolaat landschap trekken, en veel meer dan deze beschrijving biedt het boek niet. Vanaf de eerste pagina ligt het verhaal eigenlijk vast. Wat mij betreft is The road daarom meeslepend noch ontroerend.
De stijl van McCarthy is zeker ook niet om over naar huis te schrijven. In de woordkeuze zit veel herhaling, grote stukken pagina worden gevuld met tergend saaie dialogen en er zijn weinig beelden. Het einde, eigenlijk de enige ontwikkeling die plaatsvindt in het boek, is simplistisch en getuigt van een gebrek aan durf (de vader is nog geen tien minuten dood en de jongen heeft al een nieuwe beschermer).
Al met al een behoorlijk teleurstellende roman. Dat een krantenrecensent volgens de achterflap heeft gesuggereerd dat dit "misschien wel het beste boek uberhaupt" is vind ik onbegrijpelijk. Diegene heeft vast nooit iets gelezen van Camus, Saramago of Lindgren, en je kan er zelfs aan twijfelen of hij uberhaupt wel eens een ander boek heeft gelezen.


Kan ik mij wel in vinden. Ondanks ik wel erg weinig bladzijden heb gelezen. Dan verkies ik ook wel Saramago.

vermeerf
Ik ben er dit weekend in begonnen en sluit me nu al aan bij de kritiek op de schrijfstijl...verschrikkelijk. Ga het boek wel uitlezen maar het zal moeite kosten.

vermeerf
Tegenvaller. Wat een verschrikkelijk schrijfstijl heeft die man, waarschijnlijk is het wel bewust gedaan om zo een bepaalde sfeer op te roepen maar ik vond het tenenkrommend slecht. Ook is het enorm irritant dat de dialogen niet tussen aanhalingstekens staan zodat het soms volstrekt onduidelijk is wie wat zegt of dat er überhaupt gesproken wordt. Door de gehanteerde stijl (enkel beschrijvend) kon het mij echt niet boeien wat er met de hoofdpersonen gebeurde en pas op de laatste anderhalve bladzijde voelde ik iets van emotie.

avatar van jimmydl
3,5
Ook ik sluit me aan bij de kritieken op de schrijfstijl: vermoeiend en pretentieus. De schrijver wil inderdaad een apocalyptische sfeer ermee bereiken maar ik denk dat hij daar meer in zou zijn geslaagd als hij wat minder suggestief hieraan zou refereren; veel te veel pathetische zinnen die de lezer moeten overvallen.
Een manier om dit te doen zou kunnen zijn door de echte materialistische ontberingen te schetsen; echte nare pijn, nu blijft het te veel louter emotionele pijn die vader en kind doormaken. Bijvoorbeeld: nergens lees je over hun ontlasting. Dit klinkt banaal maar die moet echt vreselijk verstoord zijn geweest, dit soort ‘alledaagse’ details zijn wellicht minder literair maar raken wel m.i. de kern. Of dat het jongetje, na 3 dagen bij zijn vader zittend, die lucht van ontbinding gaat ruiken; ook niets hiervan. Of de toch logische neiging tot kannibalisme? Niets, want dat is ‘fout’.
Ook stoorde ik me aan het constante medelijden van het jochie. De schrijver wil hiermee de drama opvoeren maar ik vond het maar ongeloofwaardig: het jochie kent alleen ‘die wereld’ en heeft toch een natuurlijke aandrang tot medelijden. Is dit wel zo’n natuurlijke aanleg van een mens, medelijden hebben? Ik denk het niet.
Ook, de vader hamert erop dat het jochie mooie gedachten en dromen moet krijgen, maar hij kent alleen die desolate wereld. Dus, is de schrijver een idealist, een Platonist met zijn idealisme; er zijn ongeacht onze materiële omstandigheid, ons bestaan op aarde, intrinsieke ideeën in de mens? Zonder dat je een perfecte boom ooit gezien hebt kan je a.d.h.v. zo’n ‘asboom’ toch de wereld om je heen opvrolijken? Zonder dat je ooit een bloeiende boom hebt gezien? Dubieus!
Tot slot de liefde van het jongetje voor de vader. Het wordt als zoiets natuurlijks neergezet. Is het houden van het jongetje of gewoon een gebruik maken van een ander in een overlevingsinstinct? Is het wel natuurlijk om van je ouder te houden, zomaar? Dostojevski en Reve zeggen daar toch andere dingen over!
Kortom: te weinig aandacht voor banale, existentiële pijn. Waardoor het inderdaad een roman is door dit weg te laten, maar vaak te ongeloofwaardig.

avatar van Bassievrucht
3,5
Geslaagde post-apocalyptische beschrijving van een vader en zijn zoontje die door een grauw en desolaat landschap trekken op weg naar een beter oord. Enerzijds is het een tegenvaller dat er nauwelijks, eigen vrijwel geen, ontwikkeling aan te pas komt, maar anderzijds past het goed bij de wereld zoals de schrijver die schetst. In tegenstelling tot velen hier heb ik mij geen moment aan de schrijfstijl en de dialogen gestoord. Beide vind ik juist erg geslaagd en treffend. Met de kritiek op inhoudelijke zaken, zoals die van Jimmydl, waarvan ik het te veel vind om er op in te gaan, ben ik het totaal niet mee eens. Ik vind het een prettig boek die in zijn beknoptheid de juiste lengte heeft.

...stilte...
Volkomen uitzichtloos en toch vol van...hoop.
Lang gewacht hem te lezen omdat ik de fout gemaakt had eerst de film te zien.
Dat er lezers zijn die moeite hebben met de dialogen begrijp ik niet. Een klein beetje inspanning om een boek te lezen is toch niet teveel gevraagd.

avatar van Jason82
4,5
Over dit boek lopen de meningen uiteen. Ik was daardoor een beetje huiverig om hierin te beginnen, maar ineens had ik er zin in. Grappig hoe dat, bij mij althans, kan gaan.

En dan het boek zelf. In een kleine week uitgelezen en met name zaterdag 70 bladzijden ineens gelezen, waardoor ik er lekker in kwam. Het verhaal is beklemmend en bij vlagen behoorlijk naargeestig. De kleur grijs voert de boventoon en het lijkt vrijwel altijd te regenen of zelfs te sneeuwen. Plaatsvervangend voel je het enorme ongemak van de twee hoofdpersonen; een vader met zijn jonge zoontje. En aangezien ik zelf vader ben, voelde ik de onderhuidse onmenselijk grote zorg van de vader. Wat als ik sterf en die kleine jongen aan deze kapotte wereld is overgeleverd. Hoe komen we in godsnaam weer aan nieuw eten. Maar ook de spanning tijdens de spaarzame momenten dat er andere overlevers in beeld kwamen. Etcetera.

De schrijfstijl sprak mij in tegenstelling tot veel lezers erg aan. De korte dialogen, vrijwel altijd afgesloten met een dubbel "oké", het werkte voor me. Hoewel niet expliciet uitgesproken voelde ik de liefde tussen vader en zoon. En ik nam de zorg van de vader voor de zoon over, man wat hoopte ik vurig op lichtpuntjes en een (heel goed) einde. Het klinkt wellicht gek in de oren van diegenen die dit boek niet zo waardeerden, maar in tijden heb ik niet zo'n aangrijpend verhaal gelezen.

Het uitblijven van echte lichtpunten en de blijvende uitzichtloosheid zorgen ervoor dat ik een half puntje van de topscore afhaal. Persoonlijk hou ik nou eenmaal van een happy end ?

...stilte...
Maar Jason82, het heeft toch een happy end...of in ieder geval hoopvol.

Ja de vader is dood (hij heeft zich opgeofferd), maar de zoon wordt toch opgenomen in een nieuw gezin en heeft weer een "toekomst".

avatar van Jason82
4,5
...stilte... schreef:
Maar Jason82, het heeft toch een happy end...of in ieder geval hoopvol.

Ja de vader is dood (hij heeft zich opgeofferd), maar de zoon wordt toch opgenomen in een nieuw gezin en heeft weer een "toekomst".

Ja, daar moet (en wil) ik je gelijk in geven!

Wellicht zat het voor mij meer in het feit dat ze het niet samen gered hebben. De vader heeft het ook niet mogen meemaken dat zijn zoon "goed" terecht kwam.

...stilte...
Ja dat is triest...maar zo'n roman met een happy end dat kan toch niet.

Ik heb er ook een halfje afgehaald, dit is om het verschil aan te geven met Suttree dat ik zijn beste vind.

avatar van Jason82
4,5
Dat is ook zo.

Hopelijk ga ik net zo van Suttree genieten als jij

...stilte...
Ik begrijp dat jou dat als vader erg aangrijpt (ik heb geen kinderen).
Wist je Cormac McCarthy de gesprekken met zijn eigen zoon gebruikt heeft voor de roman. Het feit dat de vader sterft zal hij zelf als een offer gezien hebben.

Ja van Sutree ga je genieten!

avatar van Donkerwoud
4,5
Sluit goed aan op mijn eigen lezing van Cormac McCarthy's 'The Road' (2006). Gitzwart en ellendig, maar onder het stof een humanistisch pareltje over hoop in het vertrouwen naar anderen. Al moet ik zeggen dat hij de verschillen tussen boek/film iets meer had kunnen behandelen, want er waren wel wat cruciale verschillen tussen de twee. Is THE ROAD Still The Most Depressing Story Ever Told? - YouTube

avatar van devel-hunt
4,5
Pikzwart verhaal over een vader en zoon, zonder sprankeltje hoop, tegen beter weten in willen overleven, de natuurlijke menselijke drang, het willen voortbestaan. De laatste mensen op aarde, alles zwart, mistig en koud en nat, grijs. Geen schaduw. Gebouwen, huizen en mensen alles verpulverd tot een grijze aslaag. Geen eten, menselijks schimmen, kannibalisme, Krankzinnigheid, geen enkele beschaving meer, bezeten. Geen groen, alles zwart, bomen zijn gestorven, alle natuur grijs en door. Steden, als spookdecoren, menselijke en dierlijke resten en een onhoudbare stank van verrotting.
Toch nog hoop, trekkend naar de verre kust, in het zuiden, in de hoop daar nog iets van het normaal aan te treffen. maar eenmaal daar aanbeland, de moed zakt je in de schoenen. Pikzwarte grauwe zee die vroeger diepblauw was.
Een fijn kerst meets Corona gevoel, en het bizarre is, mocht de aarde ooit zijn uitgeput, het is wellicht een realistisch voorbode voor wat ooit komen gaat. Want wie zegt dat het zo nog miljoenen jaren door gaat?
Goed boek, erg goed zelfs.

avatar van -JB-
4,0
Normaal ben ik niet echt van post-apocalyptische films of boeken, maar toch heeft de Weg van Cormac McCarthy indruk op me gemaakt. In het verhaal waarin de wereld in brand staat en wordt gedomineerd door rondtrekkende gewelddadige overlevens, ontspint zich een bijzonder relaas over de kwetsbare relatie tussen een vader en een zoon. Een familieband die onvoorwaardelijk is en vol liefde, maar tegelijkertijd ook vol spanningen en onuitgesproken angsten. De vele dialogen die hierboven worden gehekeld, vond ik hier juist erg aan bijdragen.

avatar van Raskolnikov
3,5
Zonder Boekmeter had ik van dit boek waarschijnlijk geen nota genomen, laat staan gelezen, dus dank aan allen die deze titel eens genamedropt hebben. Hedendaagse postapocalyptische literatuur ligt dan ook niet zo in mijn straatje, maar McCarthy doet met vorm en stijl iets dat mij wel aanspreekt.

Gelijk met de woestenij waar de hoofdpersonen in moeten zien te overleven is ook het verhaal in een stilistisch primitief aandoende vorm gegoten. Daarmee onttrekt het verhaal zich van een uitwerking van aard en oorzaak van deze omstandigheden en zelfs van psychologisering van de personages. Het is alsof we in ‘the man’ en ‘the child’ een oervorm van een vader en zijn zoon zien; geen naam, amper uiterlijke kenmerken, bijna geen biografische gegevens. Het zijn meer archetypen dan volgroeide karakters. Waar dat gewoonlijk een kritiek is op het onvermogen van een schrijver die zijn personages onvoldoende uitgediept heeft, lijkt het me in dit geval bewust zo geconstrueerd.

Ook andere elementen zijn tot een basisvorm teruggebracht. De dialogen in ultrakorte, herhalende zinnen, steeds weer rond dezelfde basisthema’s. In feite wordt dezelfde dialoog met variaties telkens opnieuw herhaald. Op voorhand valt uit te tekenen wie wat zegt of wat zal zeggen. Meer een ritueel dan een uitgesproken gedachtewisseling. Het klopt dan ook dan ook dat de dialogen niet in de traditionele vorm zijn uitgeschreven. De twee-eenheid wordt geaccentueerd met de steeds terugkerende bevestiging die beiden op elkaars woorden geven.

Het verhaal wordt opgediend in soms zeer korte alinea’s, vaak zonder direct verband met de voorgaande. Het tijdverloop wordt hier en daar wel aangestipt, maar blijft, mede door deze vorm, diffuus. Het oogt als een onvolledig overgeleverd verhaal uit een onbekende tijd, zoals deels overgeleverde verhalen uit onze vroegste beschaving fragmentarisch kunnen zijn. De lezer achterlatend met vraagtekens over de gehele context. The Road staat voor mij misschien nog wel dichter bij iets als het Gilgamesj-epos dan bij zijn tijdgenoten.

Ik las The Road als een archetypisch verhaal over de band tussen een vader en zijn zoon, die je los van de postapocalyptische context kunt lezen. Het vertrouwen dat voortdurend bevraagd wordt, het spel van vasthouden, loslaten en afzetten van elkaar, het ‘naïeve’ optimisme versus het ‘wijze’ realisme; het gaat net zo goed om vaderzoonrelaties in normale omstandigheden, met ‘the road’ als hobbelige levensweg waarop beiden zich begeven. Dat de personages ontdaan zijn van naam en psychologisering nodigt de lezer alleen maar meer uit zichzelf te spiegelen aan hen.

‘Context’ als grote afwezige factor laat onverlet dat The Road tamelijk Amerikaans aandoet. In verbeelding van een ideaalbeeld van hoe een vaderzoonrelatie zou kunnen zijn, maar vooral ook in sentimentele trekjes die de kop opsteken. Het is dat er al een verfilming van is, maar anders zou je vermoeden dat dit materiaal een kolfje naar de hand van iemand als Steven Spielberg zou zijn.

avatar van mjk87
2,5
Gelezen n.a.v. het overlijden van Cormac McCarthy. Ik kende de beste man eigenlijk niet, enkel sommige van zijn verfilmingen zoals No Country for Old Men. Deze The Road/De Weg kende ik vooral van de filmtitel, maar ik heb de film niet gezien. Ik las in nogal wat reacties dat dit boek wl tot zijn beter hoort, zo niet zijn beste is.

Dit boek kent een bepaalde stijl die vrij consequent en strak wordt doorgevoerd. Ook inhoudelijk. Geen context, geen namen, geen uitleg, geen oorzaken. Dit boek is enorm kaal op dat vlak. Hierboven las ik dat dat de fantasie prikkelt van iemand, bij mij juist niet omdat ik te weinig meekrijg. Die hele wereld gaat niet leven, ondanks de an sich knappe beschrijvingen. Maar het is ook vooral saai. Alle bladzijden lijken op elkaar. Veel alinea's kun je zo omdraaien omdat ze los van elkaar staan, maar je kan ze evengoed 40 pagina's verder of eerder plaatsen. Ik kan me indenken dat als je verdwaalt in zo'n verhaal dat je helemaal erin gezogen kan worden, maar als dat niet lukt dan blijf je van een afstandje kijken.

Ik vond ook de tekst qua taal heel vlak. Maar ik had ook het gevoel dat de vertaler probeerde het Engels vrij letterlijk om te zetten in een Nederlands dat niet echt Nederlands is waardoor die taal nooit leeft. Ik heb na het boek uitgelezen te hebben nog een deel gevonden in het Engels en nog een bladzij of 20 gelezen en eerlijk is eerlijk, dan is de taal een pak beter. Inhoudelijk blijf ik bij mijn kritiek maar mijn score is iets hoger dan mijn ervaring in het Nederlands. 2,5*

avatar van misterfool
4,0
Bepaalde auteurs brengen literaire diepgang aan door wijdlopige kruisverbanden te trekken tussen een veelvoud aan onderwerpen. Cormac McCarthy doet hier het omgekeerde. Hij haalt doelbewust veel weg. Neem een post-apocalyptisch verhaal en verwijder alle onnodige ballast. Wat hou je over? Allereerst hou je een naakte overlevingsstrijd over: het zoeken naar eten en drinken, alsook het bewapenen tegen gevaar. Het gevaar komt van de omgeving, maar ook van andere mensen. Dit leidt tot elementaire morele vragen: kan ik de ander vertrouwen, of is de ander een gevaar? Kan ik mijn eigen belang vooropstellen; zelfs als ik daarmee de ander schaad? Deze kwesties worden verfrissend droog beschreven. Het verhaal schuwt namelijk uitgebreide filosofische passages. De aandachtige lezer merkt echter dat de vraag, of de mens van nature goed of slecht is, op de achtergrond meespeelt. Ondanks de bijtende, grauwe tragiek blijft Cormac McCarthy relatief optimistisch over de mens; zonder naïef te zijn over zijn slechte kanten. Het valt mij verder op dat hoop in dit verhaal wederom een belangrijk thema is. Wellicht waardeer ik daarom zijn boeken zo zeer.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:15 uur

geplaatst: vandaag om 10:15 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.