menu

Max, Mischa & Tetoffensiven - Johan Harstad (2015)

Alternatieve titel: Max, Mischa & Het Tet-Offensief

mijn stem
4,17 (52)
52 stemmen

Noors (Bokmål)
Sociaal

1184 pagina's
Eerste druk: Gyldendal, Oslo (Noorwegen)

'Max, Mischa & Het Tet-offensief' is het verhaal van toneelregisseur Max Hansen, die als puber vanuit Noorwegen naar Amerika emigreert. Hij heeft moeite om zijn jeugd in Stavanger, waar hij als kind van communistische ouders het Tet-offensief naspeelde, achter zich te laten, maar ontdekt in New York dat eigenlijk iedereen daar ontheemd is. In kunstenares Mischa, acteur Mordecai en Vietnamveteraan Owen vindt hij dierbare lotgenoten.

zoeken in:
avatar van Donkerwoud
Zo hoor je jarenlang niks van de beste man, zo komt er een ontzagwekkende dikke pil uit zijn vingers rollen.

Donkerwoud schreef:
Zo hoor je jarenlang niks van de beste man, zo komt er een ontzagwekkende dikke pil uit zijn vingers rollen.
inherent.

Van waar Shelley Duvall?

avatar van Donkerwoud
Op de cover? Ik heb werkelijk geen idee. Hij zal haar geregisseerd hebben oid?

avatar van Donkerwoud
Max, Mischa and the Tet Offensive is a sprawling novel about art, homesickness and trying to create a place to call home; about the applicability of Vietnamese guerilla warfare in everyday life, about those who have been to war and those who protested against it; about generic library music, hyperrealist paintings of washing machines and girls who look like Shelley Duvall, complicated productions of open-ended plays and films; about growing up with communist parents or growing at all; about the sun’s glare out on Fire Island and a sought-after workprint copy of Coppola’s Apocalypse Now. But more than anything this is a novel about the big question anyone who has ever left home sooner or later has to ask himself: How long can you be gone before it is too late to go home?


avatar van Jason82
Vandaag werd mij met klem geadviseerd dit boek te lezen. Hoewel erg dik, was de dame in kwestie lyrisch. Pas 3 (hoge) beoordelingen hier, wellicht dit jaar nog de mijne erbij ?

avatar van eRCee
3,0
Jason82 schreef:
Hoewel erg dik, was de dame in kwestie lyrisch.

Een vrouw die ondanks haar obesitas toch lyrisch is, respect.


avatar van Slainte_Mhath
4,0
Had hem vandaag, net als vorige week in mijn handen. Toch gegaan voor Hhhh - Laurent Binet. Dit boek staat wel hoog op mijn verlanglijst.

avatar van Theunis
5,0
Stilstand bestaat niet. Er bestaan alleen te veel woorden. Op de laatste van de 1230 pagina’s lijkt Harstad nog even iets aan de lezer mee te willen geven. Alsof hij zich nog voor de lezer wil verantwoorden vanwege de enorme lengte van het boek. Maar eigenlijk is een uitleg, een verontschuldig volledig overbodig. Want vanaf het begin heeft Harstad de lezer meteen te pakken om hem in al die tussenliggende pagina’s geen moment weer kwijt te raken. Harstad heeft een buitengewoon meeslepende roman geschreven. Een boek dat op geen enkel moment verveeld. Wat is zijn geheim?

Het boek gaat over Max, de hoofdpersoon van het boek. Een dolende Noorse ziel die tegen zijn zin terechtgekomen is in de Verenigde Staten. Harstad beschrijft wat het vertrek uit het geboorteland met de jonge puber doet en volgt hem terwijl hij probeert zijn weg te vinden in het nieuwe land. Max leert in Mordecai, een leeftijdsgenoot met een gedeelde passie voor Apocalypse Now!, een zielsverwant kennen. Max ontmoet, via Mordecai, zijn grote liefde Mischa. En in New York ontmoet hij zijn oom, de broer van zijn vader, met wie de familie geen contact meer heeft. Owen is behalve jazzpianist ook Vietnamveteraan.

Tot zover het verhaal. De werkelijke klassen heeft alles te maken met de wervelende schrijfstijl van Harstad. Alles is, zoals Harstad ook op de laatste pagina zegt: in beweging. Daar gaat het om. Als het niet de paginalange zinnen zijn die zichzelf meanderend door het verhaal heen bewegen, dan is het wel de beschrijving van de rijke gedachtewereld van Max. Zijn overpeinzingen over de grote thema’s in het boek (Vietnam, thuis voelen versus ontheemd zijn, liefde en kunst) zijn hypnotiserend. Verslavend. Ook het karakter van Owen wordt tot op het bot uitgewerkt. Je wordt als lezer onder de huid van de mannen getrokken, je voelt met ze mee en ondanks de grootsheid van het boek, is het Harstad gelukt om nergens sentimenteel te worden. Ja, misschien is dat wel zijn grootste kracht. Hij verliest nergens de controle. Altijd weet hij het klein te houden. Bescheiden. Harstad heeft op fenomenale wijze een balans gevonden tussen een grote liefde voor het leven (de kunst, de liefde) en de melancholie (de dood, de oorlog).
Ook de anderen, Mordecai en Mischa (en in mindere mate Max’ vader en moeder) zijn fascinerende karakters. Ze komen niet zelf aan het woord. We zien ze door de ogen van Max en blijven daarmee af en toe een mysterie. Mede daardoor zijn het mensen waar je van gaat houden, karakter die je graag zou willen ontmoeten.

En dan is er nog de tijdsgeest die prachtig wordt omschreven. Van de oorlog in Vietnam, tot de aanslagen op het WTC. De kredietcrisis van 2008 en orkaan Sandy die over New York raast. De muziek van Hüskur Dü uit begin jaren ’80. Het is als het bed waar de hoofdpersonen op rusten. Je bent erbij als lezer en voelt wat de tijd met de hoofdpersonen doet.

Ergens halverwege het boek twijfelde ik. Is dit boek niet te dik? Verliest het door zijn grootte niet de mogelijkheid om groots te worden. Die twijfel was onterecht. Er zijn schrijvers die met weinig woorden heel veel kunnen zeggen. Harstad is een schrijver die met heel veel woorden ook heel veel zegt. Het is niet dezelfde manier van schrijven. Het is niet beter of slechter. Wat Harstad wel weet te bereiken, zoals ook op de laatste bladzijden wordt beschreven, heeft met tijd te maken. Er gebeurt iets met je als lezer als je wekenlang wordt ondergedompeld in de gedachten van een ander. Je bént af en toe de ander, draagt die ander overal mee naar toe. Hij wordt een deel van je. En als je dan als lezer aan het einde van het boek moet toegeven dat je die ander gaat missen, dan heeft de schrijver heel veel bereikt.

avatar van stefan dias
5,0
Je zal het maar cadeau krijgen: een turf van 1230 blz.!!!

Ik vervloek de schenker. … of toch niet. Ik ben 'amper' 100 blz. ver, ben een trage bedlezer. Elke avond 10 à 25 blz. En daar ben ik heel blij om. Het vooruitzicht dat ik nog enkele maanden zoet ga zijn met dit boek maakt me blij. In deze eerste 100 blz. komt een ontheemde Noor in een extra ontheemde situatie terecht: op tournee met zijn toneelgezelschap, logerend in allemaal eendere hotels van allemaal eendere Amerikaanse grootsteden.

Al meteen valt op hoe boeiend hij kan schrijven over een ogenschijnlijk héél saai theaterstuk. Hij schudt het allemaal vrij achteloos uit zijn mouw. Harstad geeft blijk van een vrij oorspronkelijk beschouwingsvermogen. Een verrassende, boeiende en vaak ook grappige kijk op bepaalde dingen. Die humor maakt het allemaal des te prettiger om te lezen. Zo heb ik echt moeten lachen op die arme walvissen die (ik parafraseer) 'een klagelijk, gefrustreerd gekreun uiten uit onvermogen echt te zeggen wat ze willen zeggen, wat dan ironsich genoeg uitmondt in de straf dat het als slaapverwekkend wordt ervaren door andere diersoorten.' (de mens uiteraard) Ook nog een grappig stuk over duiven, vooral heel grappig verwoord.

Misschien ben ik voorbarig met hoerakreetjes (zou niet de eerste keer zijn) maar recensies als die van Theunis geven mij vertrouwen.

avatar van stefan dias
5,0
Dr.Strangelove schreef:
(quote)
inherent.

Van waar Shelley Duvall?


Hij heeft blijkbaar als kind een crush op haar. In de film Brewster McCloud. Waarop hij door de broer van zijn vriend Stig uitgelachen wordt met "je hebt zelfs een communistische vrouwensmaak". (Max komt uit een 'rood nest'.

avatar van Wickerman
3,5
Niet zo overdonderend als Buzz Aldrin, Waar Ben Je Gebleven? dat ik eerder dit jaar las. Er wordt een goede sfeer neergezet. Het boek verveelt tijdens het lezen en het verstrijken van de tijd niet. Echter, ik mis in de ruimt 1200 bladzijden een kop en een start. Voor een sfeerverhaal is het te lang.

avatar van stefan dias
5,0
Heb een week geleden de laatste pagina omgeslagen en wat mis ik dit.

Heerlijk hoe Harstad hier eigenlijk een perfect leven bijeen fantaseert. Als er al kritiek mag zijn: een beetje té perfect. ( gek hoe ik gaandeweg in het boek plots begon te hopen… 'he, misschien komt het nog wel goed tussen die twee'… en dan kómt het goed en dan dank je toch weer 'ja, zeg, dat is wel een beetje makkelijk'… enfin… niet zeuren).

Het begint fantastisch: een oudere, ontheemde Noor doolt dubbel ontheemd door de US op een door hemzelf geregisseerde theatertournee. En al meteen erg knap hoe Harstad een hypothetisch stuk verzint en daar heel boeiend over kan schrijven, zonder er ironisch of cynisch over te doen, wat veel makkelijker zou zijn. Dat doet hij later in het boek trouwens ook met de schilderscarrière van Mischa: volstrekt geloofwaardig werk dat hij ook nog eens oprecht interessant weet te maken, zonder in 'hahaha, die malle moderne kunst' te vervallen. Chapeau. Ik krijg warempel zin om nog eens een theaterticketje te kopen.

Maar dan moet zijn verhaal nog beginnen. En wat een verhaal. Harstad kan hartstikke goed vertellen. Bij de oorlog spelende kinderen in Noorwegen krijg je bijna tranen in de ogen van plezier en weemoed. Lange zinnen, korte zinnen, het doet er niet toe, ze rollen gewoon van het papier. (Slechts 2 à 3 keer in die 1230 pagina's heb je een soort geforceerde tirade, waar je even door moet. Dat is best te vergeven)

En dan verandert alles. Het gezin verhuist naar Long Island en daar wentelt de jonge Max zich in zijn eenzaamheid als een vorm van protest. Schitterend beschreven en al even schitterend beschreven hoe hij daaruit losgeweekt wordt door Mordecai, die gek genoeg in de titel van het boek vergeten wordt.

Dan is er die prille eerste liefde, niet het doorsnee kalvergedoe maar meteen The Big Bang. Zo mooi en echt dat ik me er af en toe van moest van vergewissen dat het daar op Fire Island niet de seventies waren (mijn puberjaren) maar de nineties.

Tussendoor wordt ome Ove er ook nog in gefietst. Duidelijk een andere stijl van schrijven, duidelijk afstandelijker, daardoor ook wat minder boeiend, maar gaandeweg raakt dit vreemde verhaal mooi vervlochten met het geheel.

Mooiste stukje voor mij en bijzonder raak getypeerd was heel het 'falling out of love' gedeelte. Heel triest hoe mensen in een bepaald soort omgekeerde toverij (t.o.v. verliefdheid) gevangen worden en daar niet uit geraken. Bijzonder knap hoe de symptomen binnenkomen en je harde klappen geven (vreemde mannen die je koel begroeten en bijna negeren, maar wel heel vlot met je vriendin staan te doen)

Het zal allemaal wel behoorlijk autobiografisch zijn. Harstad IS theatermaker en schrijft boeken. Ik geloof het dan ook allemaal wel, de problemen met het scheppen van nieuw werk, de twijfels, de angst, de drang om ermee te stoppen zonder dat ik het aanstellerij vind. Want ook in het boek denk je: ja, dat loopt allemaal wel héél vlotjes. Geld dat altijd net op het nippertje komt binnenrollen, succesvolle carrières, een optrekje in het Apthorp of een of ander luxehotel. Dit zijn wel the rich & famous waar we hier mee te maken hebben (die bijv. ook terloops Kim Gordon tegen het lijf lopen). … en toch neem je ze au sérieux. Mét hun problemen.

Maar het blijft een roman, natuurlijk. De stukken in Vietnam, zeker dat stuk dat door Ove/Owen zelf verteld wordt, zijn heel onthullend en onthutsend. En tot slot weet Harstad er ook nog een geweldige finale aan te breien, met Sandy. Jaja, deze turf krijgt ook nog eens een mooi, afgerond einde.

Dan toch té goed? Naah…

avatar van stefan dias
5,0
Theunis schreef:
[
Harstad heeft op fenomenale wijze een balans gevonden tussen een grote liefde voor het leven (de kunst, de liefde) en de melancholie (de dood, de oorlog).


Say no more…

avatar van Pecore
5,0
Leuke recensie stefan dias. Ik herken me alleen niet in de te perfecte levens. Het boek staat bol van de ontheemde personages. Ze zwelgen bijna in hun eenzaamheid.

Dat stuk over de Noorse kinderen die oorlogje spelen is inderdaad bijzonder fraai. Net zoals de passages over liefde op Fire Island, de orkaan Sandy, de Vietnam-oorlog, de ambachten theatermaker en schilder. Eigenlijk bestaat het boek uit een bundel wonderschone novellen die samen een fantastische roman vormen.

avatar van stefan dias
5,0
@ PecoreJa, er zit wel wat kommer en kwel in de levens, maar dat zijn relationele zaken waar iedereen mee te maken krijgt.
Uiteindelijk komt hij toch op tijd de juiste mensen tegen. Mordecai en Wohlman brengen hem bij zijn roeping. Op zijn zestiende wordt hij ontmaagd door de liefde van zijn leven die ook nog even steenrijk is, want ze moet maar een schilderij verkopen en ze kan weer een paar jaar verder. Zelf heeft hij ook succes, krijgt een beurs om ongestoord zijn passie te volgen en heeft een niet-vermoede oom die hem ook nog eens voor een prikje onderdak geeft in een gebouw waar mensen als Oprah en Conan O'Brien ook gewoond zouden hebben… Hij kapitaliseert twee keer op hetzelfde schilderij en ja, op het einde komen ze toch maar weer mooi bij elkaar. Ik bedoel het niet zo cynisch als hier beschreven wordt en ik wil het met plezier allemaal geloven, maar geef toe dat dit een soort leven is waar veel mensen voor zouden tekenen.

avatar van Pecore
5,0
Voor mij lag daar juist de kracht in, in die tegenstelling. Hij heeft zijn boontjes overduidelijk gedopt, maar toch blijft hem grote delen van zijn leven een gevoel van ontheemding en eenzaamheid beklijven. Het emigreren op jonge leeftijd, vele nachten doorbrengen op verlaten parkeerplaatsen, de gebrekkige relatie met zijn vader, het verdriet om Mischa en Mordecai. Hetzelfde geldt eigenlijk voor alle andere karakters. Enfin, de medaille heeft inderdaad twee kanten.

JoeCabot
Een lang kortverhaal

Je leest het goed: Max, Mischa & Het Tet-offensief telt 1.200 pagina’s. 50 jaar Amerikaanse geschiedenis passeert de revue, van de Vietnamoorlog over 9/11 tot orkaan Sandy. Zinnen die een volledige pagina (of meer) in beslag nemen zijn eerder regel dan uitzondering. En toch ligt deze roman helemaal niet zwaar op de maag.

Improviseren en zien waar het schip strandt, dat lijkt de stijl van Harstad. Lijkt, inderdaad, want ik weet bijna zeker dat hij de hele tijdlijn tot in de kleinste details heeft uitgestippeld. Maar hij weet het dus prima te verhullen. Het levert een geweldig boeiende trip op vol meeslepende, geestige en soms bizarre passages waarbij je nooit weet wat je 20 pagina’s verder voor de kiezen zult krijgen. Tegelijk laat Harstad zich niet verleiden tot makkelijke sensatie en heeft hij geen behoefte om zaken op de spits te drijven. Ondanks enkele zware thema’s heb je het gevoel dat je een luchtig boekje aan het lezen bent. Eentje van 1.200 pagina’s dus.

Nu, begrijp me niet verkeerd: het mag dan wel een echte pageturner zijn, dit boek laat je niet onberoerd. Harstad schrijft met evenveel bezieling over de Vietnamoorlog als over een (fictief) toneelstuk. Max, Mischa & Het Tet-offensief is een coming-of-age-roman, een roadtrip en een geschiedenisles ineen. En de auteur bewijst dat hij elk onderdeel perfect beheerst.

Het zou evenwel overdreven zijn om te stellen dat deze dikke pil geen zin te veel bevat. Bij momenten dacht ik: Johan, 800 pagina’s hadden ook wel volstaan. Het boek kent dus wel enkele mindere passages - “vulling” om het oneerbiedig te zeggen - maar het zakt nooit als een pudding in elkaar.

Blijkbaar werd deze roman slechts naar een select aantal talen vertaald. Heel blij dus dat er ook een Nederlandse editie is. 4*

avatar van eRCee
3,0
Met alle lof voor deze 'Great American Novel' (in het Noors) ga ik niet helemaal mee. Het is een prima boek dat niet verveelt. Door de lengte voelt het als een soort project om hier doorheen te gaan, maar niet op een negatieve manier, ik vond het wel weer eens fijn zo'n dikkerd waar je een paar weken voor moet uittrekken.

Max, Mischa & het Tet-offensief (ik dacht eerst 'tetten-offensief' en had er dus wat andere associaties bij) wordt in mijn ogen echter nergens bijzonder. Dat heeft met een aantal dingen te maken. Allereerst heeft Harstad erg veel woorden nodig. Het is niet dat er scenes of plotlijnen teveel in zitten, maar alles wordt zo inefficiënt opgeschreven. Nu kan dat soms een stijlkeuze zijn, dat idee had ik echter niet, ik vond het proza van de Noor nogal vlak en dat is direct mijn tweede kritiekpunt. Kraak nog smaak in de stijl. En het derde is dat ik de personages en hun onderlinge verhoudingen niet echt kon doorvoelen. Harstad laat heel uitgesproken typeringen of karaktertrekken achterwege en dat is op zich denk ik prima, omdat de karakters zo levensecht overkomen en geen typische romanpersonages zijn. Maar daardoor blijven ze wel een beetje zouteloos. Ook de relatie tussen Max en Mischa komt niet echt tot leven. (Opvallend: de telefoongesprekken die ze voeren over het weer, op het moment dat het niet echt goed gaat, dat vond ik zowat de sterkste scene over hun relatie. Misschien na het feestje waar alles begint, dat was ook wel fijn.)

Wat ik goed vond was het tijdsbeeld, of eigenlijk tijdsbeelden. De jaren '60 en begin '70 (Noorwegen, VS, Vietnam) via de ogen van oom Owen, dan de late jaren '80 en begin jaren '90 via Max en Mordecai (Noorwegen, VS) (net één generatie voor mij als je op de muziekkeuzes afgaat, terwijl de schrijver maar vijf jaar ouder is dan ik) en dan nog het meer recente verleden in New York met 9/11 en orkaan Sandy. Het is een fijn kader, hoewel ik de Vietnam-lijn niet zo overtuigend vind.

Ik heb zeker geen spijt van het lezen van Max, Mischa en het Tet-offensief, hoewel ik het zelf niet direct zou aanraden. In een aantal opzichten deed het boek me wat denken aan Michael Chabons The Amazing Adventures of Kavalier & Clay, die ik persoonlijk beter vind (maar het zou me niet verbazen als de liefhebbers van Harstad juist Chabon minder interessant vinden).

Oke, deze turf is uit dus ik ga eens op zoek naar iets nieuws.

avatar van Slainte_Mhath
4,0
Ik ben eerste kerstdag met dit boek begonnen. Ik was bij mijn moeder blijven slapen en was bijtijds op.
De top-2000 was al om 8.00 begonnen en mijn broers en zus zouden pas later komen.
Ik heb toen de eerste 50 bladzijden gelezen, maar het boek pas 1.5 week later weer opgepakt.
Met zijn 1230 pagina's een flinke pil, waar ik bijna dagelijks wel wat heb gelezen.

Het boek gaat over Max Hansen, een Noorse jongen met activisten als ouders die naar Amerika emigreren.
Daar moet Max als jongen wennen aan zijn nieuwe omgeving, en nieuwe vrienden zien te maken.
Het gezin valt uit elkaar, Max wordt ouder, ontmoet jeugdvriend Mordecai en later zijn grote liefde Mischa.
Maar de rode draad is wel de zoektocht naar de al eerder naar Amerika geemigreerde oom Owen.
Owen is Viëtnam-veteraan en Max heeft een enorme fascinatie voor de Viëtnam-oorlog en dit maakt zijn fascinatie nog groter. Het contact tussen Owen en zijn ouders (als activisten en dus anti-oorlog) was al jarenlang verbroken.

Het boek behandelt coming of age, verliefdheid, afnemende liefde, vriendschap en verlies.
Harstad houdt vermoedelijk veel van kunst en theater. Onderwerpen die mij niet erg aanspreken, maar worden wel behoorlijk in detail behandeld. Soms zoveel dat het begon te vervelen en ik mijn aandacht er echt bij moest houden, en het toch niet binnenkwam.

Max is gefascineerd door de film Apocalypse Now, een film die ik vaak heb gezien en goed ken. Dit boek is doorspekt met passages en opmerking uit die film, dat vond ik dan wel weer een pluspunt.

De cover vind ik trouwens erg mooi. Shelley Duvall is niet de meest knappe of bekende actrice (bekend van The Shining), maar het heeft wat. Haar uitdrukking zo prominent als cover op een bestseller uit 2015 maakte me direct nieuwsgierig naar het boek.

Deze heel dikke pil is goed genoeg dat ik deze over het algemeen aanraadt. Maar hou je niet van drama, gedetailleerde omschrijvingen van b.v. kunst, impresario's, theater, (piano)muziek, dan kun je hem beter laten liggen.

ps. eRCee geeft aan wat hij de sterkste passage van het boek vond in de recensie hierboven, het telefoongesprek tussen Max en Mischa. Dat vond ik zelf ook.
Net als het weerzien in LA. Pijnlijk. Dat bedoelde ik met afnemende liefde

Een kleine 4*

avatar van stefan dias
5,0
eRCee schreef:

Ik heb zeker geen spijt van het lezen van Max, Mischa en het Tet-offensief, hoewel ik het zelf niet direct zou aanraden. In een aantal opzichten deed het boek me wat denken aan Michael Chabons The Amazing Adventures of Kavalier & Clay, die ik persoonlijk beter vind (maar het zou me niet verbazen als de liefhebbers van Harstad juist Chabon minder interessant vinden).


IK heb ze allebei even hoog. Met M,M&h TO op de fotofinish een bladdikte voor.

avatar van mjk87
4,0
Het laatst besproken boek van het DWDD boekenpanel.

avatar van Jason82
mjk87 schreef:
Het laatst besproken boek van het DWDD boekenpanel.

Komende zomer ga ik het lezen, geweldig!

avatar van eRCee
3,0
Dit boek staat ineens op plek twee in de bestseller-lijst. Of dat te maken heeft met de recente besprekingen hier op de site, of met de vernoeming door het laatste boekenpanel van DWDD laat ik in het midden.

avatar van Sandaba
eRCee schreef:
Dit boek staat ineens op plek twee in de bestseller-lijst. Of dat te maken heeft met de recente besprekingen hier op de site, of met de vernoeming door het laatste boekenpanel van DWDD laat ik in het midden.


Ik zet m'n knaken op DWDD. Goed boek overigens.

3,0
moa
Vlot geschreven, maar het kostte mij toch moeite om dit boek uit te lezen. Misschien ben ik gewoon een heel erg verwende lezer? Er zitten zonder twijfel sterke delen in, de auteur heeft de desolaatheid van iemand die na zijn emigratie het gevoel heeft nergens meer thuis te horen, overtuigend weten overbrengen. Ook de stukken over de film Apocalypse Now waren telkens een plezier om te lezen, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat naast het fictieve hoofdpersonage ook de auteur een grote fan is.

3 sterren, en ik doe er nog 2 citaten uit het boek bovenop:

Ik bedoel, de Amerikaanse tactiek schijnt te zijn: waarom zou je je omdraaien en naar je eigen stront kijken als je ook je blik naar voren kunt richten en daar van alles kunt onderpissen?

En hij gaf me met zijn nieuwe, afgetakelde verschijning een laatste les mee, een les waar ik hem om haatte: helden bestaan niet; je hebt alleen mensen die ploeteren, mensen die zo goed mogelijk hun best doen.

avatar van Pleun
5,0
moa schreef:
Ook de stukken over de film Apocalypse Now waren telkens een plezier om te lezen, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat naast het fictieve hoofdpersonage ook de auteur een grote fan is.


Harstad is inderdaad fan van Apocalypse Now

avatar van mjk87
4,0
Vooral leesplezier. Dit ding is 1200 pagina's dik, maar verveeld heb ik me geen moment. Prachtig hoe de jeugd en vriendschappen worden beschreven, maar ook de sfeer in zo'n Amerikaanse voorstad, hoe kunstwerken worden beschreven vol passie en hoe een compleet beeld wordt geschetst. The Great American Novel, door een buitenlander. En allicht ook passend, want als één land nu een immigrantenland is, dan is het de V.S. wel. Dit was weer eens een heerlijk boek om me in onder te dompelen.

Ik vraag me wel af in hoeverre mensen alle verwijzingen snappen. Zo wordt er veel verwezen naar Apocalypse Now, lang niet altijd expliciet. Maar ergens halverwege is er, haast tussen neus en lippen door, een gesprek met een muzikant Kim die met een zeker Thurston iets gaat bespreken. Hoevelen zullen weten wie hier bedoeld worden? Voor een lezer die ze niet kent zal dit gewoon een personage zijn in een boek, allicht fictief mede ingegeven door de vele fictieve kunstwerken in dit boek die beschreven worden alsof ze bestaan, maar voor mij gaf dit nog wel een extra meerwaarde. Dat het boek echt geplaatst is in de echte wereld.

Nu is het wel zo dat pakweg het tot pagina 500 geweldig was, daarna nog zo'n 300 pagina's echt goed en vervolgens nog 400 beduidend minder. Meer dramatiek erbij, alsof de literator ineens naar boven kwam en nog allerlei thema's en belangrijke zaken erin wilde hebben. Dat vond ik veruit het zwakste stuk. Juist op de vertellende momenten van het alledaagse en gewone mensen is Harstad op zijn best. 4,0*.

avatar van dreambrotherjb
3,0
Nog iemand die een vergelijking met de film Boyhood ziet?

3,5
Lastig te beoordelen. Enerzijds is het een boek om heerlijk een poosje in te verdwijnen, anderzijds wordt het nergens echt bijzonder qua plot, stijl of personages.

4,5
stefan dias schreef:
(quote)


Hij heeft blijkbaar als kind een crush op haar. In de film Brewster McCloud. Waarop hij door de broer van zijn vriend Stig uitgelachen wordt met "je hebt zelfs een communistische vrouwensmaak". (Max komt uit een 'rood nest'.
Niet alleen dit; Micha, uit de titel, lijkt ook op Duval en zij en Max krijgen een relatie.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:02 uur

geplaatst: vandaag om 12:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.