Imot Kunsten - Tomas Espedal (2009)

Als schrijver en rouwende mens bevroren in de tijd. Of zoals de ik-verteller in 'Tussen April en September' (2009) twee zware klappen krijgt te verwerken wanneer kort achter elkaar zijn moeder en ex-vrouw overlijden. Zo moet hij niet alleen zijn eigen verdriet verwerken, maar ook een soort moederrol vervullen voor zijn rouwende tienerdochter. Hoe hebben deze vrouwen hem gemaakt tot de man die hij nu is? En belangrijker nog: hoe nu verder? Het schrijverschap en de zorg voor z'n kind vragen immers om te ontwaken uit zijn sluimerstand en opnieuw betekenis te geven aan het verstrijken van de tijd. Het maakt 'Tussen April en September' (2009) gelaagder dan alleen een psychologisch gemotiveerde rouwroman. Bij vlagen beeldschoon hoe Espedal zijn naturalistische sfeerbeschrijvingen laat overlopen in poëtische bespiegelingen over een rouwende man die probeert te schrijven. Niet zoekend naar een muze, maar ondanks afwezigheid en verlies tot inspiratie komen. Een beetje overgestileerd en hermetisch is 't overigens wel. Ik kreeg als lezer steeds het gevoel dat je nooit vat krijgt op de pijn of het verdriet, omdat Espedal literair vernuft zwaarder laat wegen dan rauwheid. Daar komt bij dat hij voor een korte roman nogal wat zijsprongen inslaat om verschillende familiegeschiedenissen erin te verwerken. Niks of niemand komt écht tot leven door een fragmentarische opzet waarin emotie te weinig tijd krijgt om te beklijven.