menu

Another Day in the Death of America - Gary Younge (2017)

Alternatieve titel: Een Doodgewone Dag in Amerika: 24 uur. 8 Staten. Tien Kapotgeschoten Jonge Levens

mijn stem
4,25 (2)
2 stemmen

Engels
Waargebeurd / Sociaal

300 pagina's
Eerste druk: Faber & Faber, Londen (Verenigd Koninkrijk)

Zomaar een dag. Een willekeurige dag. 23 november 2013. De dag waarop tien jongeren, zwart, blank en latino, tussen de negen en negentien jaar oud, worden neergeschoten. Op een slaapfeestje, op de hoek van de straat, in de deuropening van hun eigen huis. En dit is geen uitzondering in Amerika: gemiddeld worden er elke dag zeven kinderen en tieners doodgeschoten. Gary Younge ging achttien maanden lang tot in de uithoeken van Amerika op zoek naar de verhalen achter deze jonge doden, die soms het plaatselijke nieuws niet eens haalden.

zoeken in:
avatar van Theunis
4,5
Er zijn weinig dingen waarover de meeste mensen het zo eens zijn dan over de krankzinnigheid van de Amerikaanse wapenwet. Behalve in Amerika zelf dan. Eens in de zoveel tijd verschijnen weer berichten een de media over een ‘mass shooting’. Voor een tijdje lijkt dan een discussie over de wapenwet te ontstaan, zeker ook na de spraakmakende documentaire Bowling for Columbine van regisseur Michael Moore, maar er verandert eigenlijk nooit iets. De wapenlobby is ijzersterk, er wordt nog steeds oeverloos gebazeld over het zogenaamde recht op zelfverdediging en vrijheid en het bezitten van een wapen lijkt zo diep verankerd in de cultuur van dit koppige land, dat elk serieus debat erover na een verloop van tijd verstomd, alsof het collectieve geheugen niet meer in staat is om de dagelijkse trauma’s van wapengeweld te verwerken.

Want dat is wat er gebeurt. Het gaat niet alleen maar om die massale schietpartijen die het nieuws halen. Elke dag worden er mensen zinloos vermoord. Gary Younge koos voor een willekeurige 23 november waarop tien jongeren werden neergeschoten. Hij ging op zoek naar hun verhaal en dit levert een magistraal en belangrijk boek op.

In eerste instantie zou je vraagtekens kunnen zetten bij deze exercitie. Wat voor inzichten levert het je op als je ieder verhaal gaat ontleden? Wat heb je aan een opsomming van treurigheid? Maar dit boek doet iets anders met je als lezer, want als je het boek hebt gelezen begrijp je nog meer, veel meer, dan stupiditeit van ‘the home of the brave’. Hoe doet Younge dat?

Hij heeft familieleden en vrienden van de slachtoffers opgezocht. Hij heeft ze gesproken over hun verscheurde levens, over hun vermoorde zoon, dochter, broer of zus. Met pijnlijke details beschrijven ze het noodlottige incident of de nasleep ervan en dan wordt het al snel heel persoonlijk. Zo zijn er de specifieke herinneringen van een verslagen moeder:

“Het enige wat ik nog weet is het beeld van hem en zijn schoenen: hij had net zijn schoenen aangetrokken en zijn T-shirt lag op de vloer.”

Zo zijn er die kleine dingen die een mens tot mens maken:

“Tyler Dunn, die elf was toen hij stierf, zette graag vallen voor allerlei beestjes, hield van jagen, van vissen in een beek achter het huis, van terreinrijden en mountainbiken in de zomer, en van rodelen in de winter.”

Zo is er de wrange spijt over gemiste kansen:

“Wat wou ik graag dat ik naar buiten was gegaan en met ze had gespeeld. En het spijt me dat ik die dingen niet doe met mijn kinderen.”

Zo is er de nijpende banaliteit van het feit dat het leven doorgaat:

“Veel erger dan de hele nacht wakker liggen waren de ochtenden. Er leek elke dag een korte periode te zijn, vlak nadat ik mijn ogen had opengedaan, waarin ik volledig vergat dat Robby dood was. Daarna kwam de herinnering, als een vloedgolf die me overspoelde en me het gevoel gaf dat ik verdronk. Ik moest elke dag vechten om uit bed te komen – en dan bedoel ik echt elke dag.”

Younge maakt deze jonge slachtoffers menselijk. Hij geeft ze een naam, een geschiedenis. Ze worden gemist. Als ze überhaupt onderwerp van gesprek in de media zijn komen we deze slachtoffers normaal gesproken slechts tegen in nietszeggende getallen. Maar hier blijft het niet bij. Younge kijkt verder dan alleen de zielige, hij schetst de bredere context en weet hierdoor knap duidelijk te maken dat het niet om individuele gevallen gaat en dat het probleem immens en niet zo makkelijk oplosbaar is. Zo raakt hij die andere oneindige kwestie aan: racisme.

“Grote aantallen zwarte mannen (worden) in de Verenigde Staten gevangen in het strafrechtsysteem: in een fuik. (...) Als ze je eenmaal hebben aangehouden voor ‘iets’ zorgen ze wel dat er iets is.”

Young heeft het ook over zelfmoord door politiekogels. In 11% van de gevallen zou een verdachte zichzelf van het leven willen beroven. Er hoeft maar met een geweer gezwaaid te worden en voilà, daar is mijn zelf verkozen einde. “Zelfmoord door een politiekogel is een bestaande vorm van zelfmoord.”

Dan is er nog het systeem, de rechtspraak. Als een rouwende vader, die zijn geweer niet achter slot en grendel had gezet, vervolgd wordt voor nalatigheid nadat zijn 13-jarige zoon een vriendje heeft doodgeschoten dan stel je je toch de vraag die een achterblijver van weer een ander slachtoffer van die ene 23 november ook stelt: “Iemand moet er toch verantwoordelijk voor worden gesteld?” Moet het dan de vader zijn die in de rechtbank in de boeien wordt geslagen en huilend de bak in gaat? Ja, zou je kunnen zeggen. Wat moet je met een geweer? Maar dat is te gemakkelijk. Als er iets duidelijk wordt in het boek is dat de wapenwet onomstreden lijkt. Protesteren is bij de meeste nabestaanden niet eens in hun op gekomen. De gelatenheid waarop mensen reageren als het aankomt op de wapenwet is bizar. Alsof ze daar iets aan zouden kunnen doen. Er ontstaan ruzies tussen de achterblijvers, “tweespalt tussen families en vrienden”, maar slechts zelden keert de woede zich tot de wapenlobby.

Younge schreef over één dag, één uit de lucht geplukte 23 november. Hij eindigt kort met het eerste slachtoffer van 24 november. Dag in, dag uit, verliezen mensen hun levens. Laten we hun verhalen blijven vertellen. Dan worden ze gemist. Het zijn verhalen, persoonlijke verhalen die mensen in beweging kunnen krijgen. Ook de wapenlobbyisten zijn tenslotte menselijk. Laten we ze stapje voor stapje, ziel voor ziel, de goede kant op wijzen. Younge gaf alvast het goede voorbeeld.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:44 uur

geplaatst: vandaag om 10:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.