I'm Thinking of Ending Things - Iain Reid (2016)

Geweldig verfilmd door Charlie Kaufman!

De gelijknamige Netflix film straalde iets onhebbelijks uit. Ik wist dat ik iets groots zag, maar het was niet altijd duidelijk wat er precies gebeurde. Via YouTube een verklaring gevonden en zo heb ik het meesterwerk dat dit verhaal uiteindelijk ook wel is, op waarde kunnen schatten. En daar werd ook naar dit boek verwezen, dus was ik erg nieuwsgierig hoe een auteur zo'n verhaal en invalshoek zonder visuele hulpmiddelen aanpakt.

Het resultaat bevalt me erg goed. Af en toe is het wat moeilijk om volgen, maar dat heb je wel vaker met filosofische stukken. Herlezen stoort me in deze dan ook niet. Je kabbelt wat door het boek en naar het einde drijft de auteur de spanning goed op. De uiteindelijke clou is na het zien van de film uiteraard geen verrassing meer, maar ik denk wel dat iedereen snapt dat het meisje en Jake één en dezelfde persoon zijn. Dat de conciërge uiteindelijk ook dezelfde persoon is, lijkt me moeilijker te achterhalen.

Globaal genomen een leuk boek, dat je over bepaalde zaken laat nadenken. De mooiste gedachte blijf ik 'je kan alleen nooit de beste zoener ter wereld zijn' vinden. Past ook uitstekend bij het thema van dit boek. Tegelijkertijd is dit één van de uitzonderlijke keren dat ik een film beter dan het boek vind.

Moet je deze lezen? Ja, maar ik denk te mogen aanraden om het in mijn volgorde te doen: film kijken, Youtube verklaring checken, film herkijken, boek lezen. Als dit te bewerkelijk is, weet ik niet of je deze zal kunnen smaken.

Dat kon ik uit de trailer van de film al opmaken...

Daarom kijk ik nooit trailers

Hoe de vork in de steel zit, nou ja, ach. Ik vond het alles bij elkaar vooral vervelend. Meteen al, tijdens de autorit, die grotendeels bestaat uit filosofische een-tweetjes en een innerlijke stem die maar blijft wauwelen over van alles en nog wat. Vermoeiend geneuzel. Het bezoekje bij Jake's ouders is van een andere orde. Vreemd vooral. Lekker maf zelfs. Surrealistisch ook. Verreweg het beste onderdeel wat mij betreft. Die lijn lijkt het door te trekken in de finale, maar daar is die innerlijke stem weer. Alsof je naar een intense film zit te kijken met iemand die maar blijft kwebbelen. Irritant.