Written in Bone - Simon Beckett (2007)

4,5
Goed boek! In het begin had ik het idee dat het allemaal wat voorspelbaar was. Maar naar mate het verhaal verderging en ik het uiteindelijk uitlas, bleek dat absoluut niet waar te zijn! Meeslepend, goed omschreven allemaal, en je kan je makkelijk inleven.

Nadat ik 'De Geur Van Sterfelijkheid' had gelezen dacht ik dat dit boek daar niet bij in de buurt kon komen, nou ik had het fout, erg goed boek en de personages worden er goed omschreven, en net als in 'Geur Van Sterfelijkheid' komen er aardig wat plotwendingen in voor, Denk je eindelijk dat ze weten wie de dader is blijkt het toch steeds een ander te zijn.{/spoiler]

Ik vond dit een goed boek. Ik kon me goed inleven in de personages. Op het einde denk je dat alle puzzelstukjes op zijn plaats vallen maar dan word Dr Hunter aangevallen door Grace die dan niet dood blijkt te zijn Dus de vraag is leeft Dr Hunter nog, En wat gebeurt er met Grace

Ook dit tweede deel is weer superspannend. Simon Beckett weet de omstandigheden en de personages zeer goed te omschrijven. Net als bij deel 1, was dit deel ook bijna weer onmogelijk weg te leggen. Gruwelijk goed!

Na het lezen van 'De geur van sterfelijkheid' heb ik me voorgenomen om extra goed op te letten en bedenken wie de dader is. Maar het is gewoon onvoorspelbaar.
Je wordt helemaal meegenomen in het verhaal en ik vind het interessant hoe David Hunter aan een lijk kan zien wat er mee gebeurd is..

Geweldig, geweldig, geweldig

Het eerste David Hunter boek, De Geur van Sterfelijkheid, wist mijn hoge verwachtingen niet waar te maken. Het was een leuk boek, maar ik verwachtte er toch wat meer van. Dit tweede deel steekt allemaal net wat beter en scherper in elkaar.

Net als in De Geur van Sterfelijkheid bezoekt David Hunter een gesloten gemeenschap waar iets is voorgevallen. Simon Beckett staat opnieuw uitgebreid stil bij de lijkschouwing; al is het iets minder dan in het eerste deel. Het blijft wel uitermate interessant allemaal.
De personages voelen direct vertrouwd aan. Ook de sfeer is weer prima neergezet door Beckett. De gesloten eilandgemeenschap wordt prima beschreven en het ons-kent-ons gevoel komt duidelijk naar boven.
Maar vooral de plot steekt beter in elkaar. Het is iets minder mysterieus dan De Geur van Sterfelijkheid, maar vooral het einde is stukken beter vormgegeven. Opnieuw lijkt het erop dat een achtergrondpersonage de moorden heeft gepleegd. Dit stelde me erg teleur, maar de grote plottwist die daarna volgt maakte alles goed. Beckett schrijft het geheel goed aan elkaar en zelfs op de laatste pagina komt-ie met een verrassing. In het vorige deel was dit toch vrij lineair, maar Beckett vervalt vooralsnog niet twee keer in dezelfde fout, gelukkig.
Toch zijn er weer een paar gaatjes in het geheel te vinden. Vooral het gedoe met het meisje van Tait dat overal rondspookt op het eiland. Ze is geestelijk gehandicapt en het eiland bevat grote klippen waar een kind zich snel in vergist. Daar laat je je dochter toch niet doorlopen? Zeker in zo'n gemeenschap moet daar toch iets van gezegd worden. Met dat gegeven vulde Beckett een paar gaatjes op een vrij goedkope manier.
Het had allemaal nog ietsjes origineler gekund. Beckett hanteert eigenlijk precies hetzelfde principe als in zijn eerste David Hunter deel. Het verveelt zeker niet, maar een andere invalshoek was het verhaal vast ten goede gekomen. Hopelijk kom ik dat tegen in deel drie.

Het Laatste Zwijgen overtreft zijn voorganger absoluut. De plot steekt stukken beter in elkaar en de vertrouwde vertelstijl van Beckett werkt weer prima. Het is niet bijster origineel (eigenlijk een herhaling van zetten in vergelijking met deel één), maar het verhaal krijgt opnieuw een leuke draai. Ik ben zeker ik voor een volgende keer David Hunter!

* * * *

Wanneer je in dit boek begint, kun je beter zorgen dat je agenda de komende dagen leeg is, want dit wil je in een keer uitlezen. Geweldig geschreven, schitterende stijl met veel oog voor detail, echter zonder dat dit ook maar een enkel moment saai wordt. En net wanneer je denkt dat het allemaal wel meevalt met de goede vondsten van de schrijver, blijk je op het verkeerde been gezet te zijn. Enige reden waarom ik geen volle 5 sterren geef, is omdat er vanuit een verder continue ik-personage een paar keer overgeschakeld wordt naar een auctoriale (alwetende) verteller, zonder dat diegene die daarin beschreven wordt dit op welke manier dan ook, blijkt te hebben kunnen doorgeven aan de ik-persoon. Dat is onmogelijk en daarom een rare keuze voor zo'n goed schrijver.