Fantoompijn - Arnon Grunberg (2000)

Het boek waarna ik goede hoop had dat ik Arnon Grunberg leuk ging vinden, wat uiteindelijk een beetje tegenviel. Een leuk boek met rare personages die doen wat ze zelf willen. 3,5*

ik vond het geen geweldig boek. wel enigszins vermakelijk hoor, maar verder niet speciaal.

PRACHTIG VERHAAL OVER ONGEREMD EGOISME

Wat een geweldig boek is dit! Het verhaal draait om een vreselijke man, een fantast eerste klas, die er bijna een eeuwigheid over doet om zijn vrouw (die hij voortdurend op nogal cynische wijze "prinses sprookje" noemt) te veraten. Ik heb me krom gelachen om de vreemde avonturen die de hoofdpersoon beleeft. Onvergetelijk is het boek dat hij schrijft, met de titel "De Pools-Joodse keuken in 69 recepten". 5 sterren is eigenlijk aan de krappe kant!

Maartje Bronkhorst, Amsterdam

Dit is heel goed. Inderdaad hilarische humor, maar ondertussen is het heel triestig en pijnlijk. Vooral als hij alles kwijt is geraakt.

Gelezen tijdens de vakantie en daar heel erg van genoten. Echt veel van het verhaal kan ik me niet meer herinneren, maar ik weet nog wel dat ik het erg leuk vond. Meer heb je ook niet nodig.

Vreselijk, wat heb ik een hekel aan die man zeg.

Grunberg weet voor mij altijd perfect de absurditeit van het menselijke bestaan te schetsen. Zo ook hier weer. Een erg genietbaar werkje. Helaas net iets te veel humor waardoor het niet echt een diepe indruk maakt, maar toch goed voor vier sterren.

Wat een vreselijke manier van schrijven heeft die man zeg! Ik kon mijn aandacht er gewoon niet bijhouden zo saai! Leuk hoor zo'n merkwaardig hoofdpersoon, maar na 100 bladzijden wist ik wel genoeg en heb ik het boek voor goed dichtgedaan.

Er zaten zeker leuke stukken in maar al met al kon het verhaal mij niet echt boeien.

Als je meer dan de helft niet gelezen hebt, hoe kun je dan stemmen

Het is moeilijk om een scherpe grens te stellen, maar als een boek na honderd bladzijden nog niet boeit, dan mag je van mij best stemmen. Je hebt moeite genoeg gedaan als lezer.

Een boek kan na zoveel bladzijden beter worden, het beste stuk zit vaak in de staart (vind ik). Je stemt ook niet op een cd als je maar 3 van de 10 nummers hebt gehoord.

Maar goed, ontopic: ik vond de eerste bladzijdes ook minder (de eerste 50 ongeveer), maar daarna werd het een stuk beter. Dhr. Mehlman is een absurd persoon, waar je op ten duur een bepaalde band mee krijgt en zijn keuzes zijn vaak hilarisch.

4 *

Twee kritiekpunten: het begin, pakweg de eerste tachtig bladzijdes, die ik te gezocht humoristisch en inhoudelijk weinig boeiend vind, en de originaliteit - het lijkt in mijn ogen allemaal nét iets te veel op ander Grunberg-werk, dat ik grotendeels eerder heb gelezen maar dat later is verschenen (in hoeverre het dan een manco is van dit boek is dan natuurlijk nog maar de vraag). Verder iets te veel one-liners en in mijn ogen ook erg snel geschreven, maar ook weer komisch, tragisch en ontroerend tegelijk.

Een typische maar voor mij tot nu toe de minste Grunberg.
Alle elementen zijn "weeral" aanwezig maar dit keer kon het mij amper boeien. Hoewel er wel degelijk geniale passages waren moest ik mij daartussen soms verplichten om door te lezen wat voor mij goede lectuur niet echt kenmerkt zeker niet als ik mij daarna moet gaan afvragen of het de moeite waard was.
Iets waar ik overigens nog altijd niet echt uit ben.

3.0* en in niet al te lange tijd zeker een kans tot eerherstel.

Een leuk boek: beter dan Blauwe Maandagen en Figuranten, maar minder dan De Azielzoeker en Tirza. Jammer dat de stijgende lijn in zijn werk niet is voortgezet met Onze Oom.

Minpunt van Fantoompijn vind ik de vele aforismen, die niet allemaal zoveel betekenis hebben. Beetje interessant doen zonder diepte.

Aan de hoofdpersoon of aan de auteur? En hoe kunt u, indien het om de acteur gaat, hem op grond van één boek dat geenszins autobiografisch te noemen is, zeggen dat u een hekel aan hem heeft?
Als u om een andere reden een hekel aan de auteur heeft, mag u het boek daar niet op afrekenen, denk ik.

Ik denk zelf dat dit een terechte winnaar van de AKO-literatuurprijs 2000 is. Zijn vaart, zinnen en verhaallijnen zijn ongewoon en buitengewoon origineel; grensverleggend zelfs!

Bij vlagen origineel en sterk boek, maar helaas met enkele mindere passages en mindere kanten.
De stijl is niet bijzonder, maar wel erg prettig leesbaar. Ook een op het oog makkelijk boekje, met een simepl verhaaltje, waar toch zoveel pijnlijkheden in zijn gestopt, dat het toch weet te ontroeren.
De opzet van het boek vond ik sowieso sterk en leuk bedacht. De vele wisselingen tussen 'heden' en flash backs waren styllistisch natuurlijk, inhoudelijk goed verweven en duidelijk te volgen.
Af en toe is het verhaal wat te ver gezocht, en de delen met Harpo de zoon vond ik niet bijster sterk. Toch jammer, want het zijn het begin en einde van het boek.
Daarnaast wel leuke en interessante personages, soms hilarische verwikkelingen (met veel humor beschreven), en soms iets te makkelijk willen scoren (met stipjes filosofie bijvoorbeeld, zoals Hermans deed in Nooit Meer Slapen, maar dan beter, en Grunberg later zelf ook beter in Tirza.)
Toch ruime voldoende.

Eerste Grunberg.

Heb er van genoten moet ik zeggen. Het leest snel, sommige passages zijn inderdaad minder maar de combinatie van humor en drama zijn erg sterk. Het is niet echt geloofwaardig maar het is de werkelijkheid met een absurd tintje en daar houd ik wel van. Dit is toch minder stoffig dan andere Nederlandse boeken. Ik vond dat er behoorlijk wat geniale zinnen inzaten.

Honger om eindelijk in het nu te leven, niet meer met één voet in de dampende weemoed van het verleden dat nooit bestaan heeft en een andere voet in een bij elkaar geraapte gefantaseerde toekomst die nooit zal bestaan.

4

Daar moet ik je helemaal gelijk ingeven, die zaten er veel in inderdaad zonder gewichtigheid.

Idem.

Ik vind de aforismen daarentegen erg prettig. Vaak dekken ze toch een bepaalde lading, heb ik het gevoel?

Fijne eerste kennismaking met Grunberg. Fantoompijn moet het vooral hebben van zijn disfunctionele (maffe) personages en geinige dialogen. Er gebeurt veel en de auteur neemt het allemaal niet te serieus. In no time heb je dit boek uitgelezen.

Een stilistische parel zou ik Fantoompijn niet meteen noemen. Grunberg verspilt geen tijd aan moeilijke woorden of al te poëtisch taalgebruik, hij houdt het graag ongecompliceerd (niet dat daar iets mis mee is uiteraard, simpel gaat ook).

Dus ja, 4* lijken me wel gepast.