Hitsuji o Meguru Böken - Haruki Murakami (1982)
Alternatieve titel: De Jacht op het Verloren Schaap
Japans
Avontuur / Psychologisch
339 pagina's
Eerste druk: Shinchosha,
Tokyo (Japan)
'De jacht op het verloren schaap' is een roman die een nieuwe kijk op de moderne Japanse literatuur biedt. De hoofdpersoon, 'een held van onze tijd', is een jongeman van tegen de dertig, die samen met zijn vriendin, een meisje met sensationeel mooie oren, op zoek gaat naar een zeer speciaal schaap met een ster op de rug. Hij word hiertoe gedwongen door een sinistere kerel, die volgeling is van de Leider, het kopstuk van een extreemrechtse beweging. De Leider leeft al zo'n veertig jaar op mysterieuze wijze met een gezwel, zo groot als een golfbal, in zijn hoofd. In de hallucinaties die door dit gezwel worden veroorzaakt, komt het onbekende schaap voor...
Mijn favoriete Murakami so far.
kan kloppen. Dance Dance Dance is een (soort) opvolger van dit boek. Los te lezen, maar met een aantal zelfde karakters/thema's.
Wild Sheep Chase was mijn eerste Murakami boek. Geweldig. Dit boek heeft me lang niet los gelaten. Murakami is erg goed in het beschrijven van sfeer en context.
Misschien zou je het optreden van Jay kunnen zien als een soort cameo.
Norwegian Wood vond ik helemaal fantastisch en had hier erg hoge verwachtingen van maar valt me vies tegen. Ben nu 130 bladzijdes ver maar heb het even tijdelijk weggelegd want kom er nauwelijks meer doorheen. Hoop dat het nog wat wordt en dat de Murakami stijl uit Norwegian Wood weer een beetje komt bovendrijven.
Nou, Timbo, ik hoop dat je dat boek inderdaad nog eens vastgepakt hebt, want het verhaal komt toch in een merkwaardige stroomversnelling tercht en eindigt wordt een dimensie hoger getild. Een verhaal dat steeds beklijvender en beklemmender wordt. Een ervaring die ik voorheen enkel met "sheltering sky" van Paul Bowles gehad heb. Een hallucinogene ervaring die door niets anders bewerkstelligd wordt dan wat letters op papier.
De korte omschrijving hier boven geeft aan dat dit boek wat elementen heeft die ook in Dansu Dansu Dansu voorkomen: een meisje met perfecte oren en een schaap. Blijkbaar wederkerende thema's in Murakami-san's oeuvre. Iemand een idee waarom?
Zoals eerder gezegd, dat klopt. Maar sterker nog, het zijn zelfs vier delen. In juiste volgorde:
Hear the Wind Sing
Pinball, 1973
De Jacht op het Verloren Schaap
Dance Dance Dance
Dit stond in het nawoord van De Jacht op het Verloren Schaap. Interessant boek, maar de notering in de top250 snap ik niet helemaal.
Dit stond in het nawoord van De Jacht op het Verloren Schaap. Interessant boek, maar de notering in de top250 snap ik niet helemaal.
Leest lekker, mooi gestileerd, een snuifje seks, schitternede soundtrack: het is leuk toeven in de boeken van Murakami. Maar (en dit komt niet van mij) de Lynchiaanse sfeer maakt zijn boeken telkens tot een bevreemdende ervaring. Die geeft ze een extra dimensie als het ware.
Dit is het eerste boek waarvan Murakami iets meer wilde maken dan 'slechts' een verhaal (zoals bij de eerste twee boeken het geval was, althans, dat vindt hij). Nadat hij de eerste twee boeken voor zijn lol schreef, kregen die onverwacht succes. In dusdanige mate dat Murakami er wel brood in zag en er echt goed voor ging zitten, met dit boek en Dans Dans Dans als gevolg (en daar tussenin nog Hardboiled en Norwegian Wood).
Ik vond dit een zeer goed boek, maar de echte pareltjes moesten nog geschreven worden. Ik zag trouwens, en ik heb het tegen Grovonion, dat je After Dark in je top tien van het afgelopen decennium hebt staan, en Kafka Op Het Strand niet. Daaruit neem ik voor het gemak maar even op dat je die laatste (nog) niet hebt gelezen - hint!
Maar ik moet wel zeggen: na verloop van tijd komt van de 6 titels die ik gelezen heb, toch vooral deze bovendrijven.
Vooral het gaandeweg houvast verliezen met de realiteit werkte ook bij mij door en daar hou ik echt wel van. Ik ging helemaal mee in de steeds vreemder wordende reis. Een wondere gewaarwording.
Het boek begint bijna een echte plaats in mijn leven in te nemen alsof het om een plaats gaat in een tegelijk ver en toch dichtbij, ander universum. Alsof de plek waar hij op het einde terecht komt echt een plek is waar ook ik op één van mijn dromen geweest ben en waarvan ik het gevoel heb dat ik er nog eens ga terugkeren.
het gaandeweg houvast verliezen met de realiteit
Alsof de plek waar hij op het einde terecht komt echt een plek is waar ook ik op één van mijn dromen geweest ben en waarvan ik het gevoel heb dat ik er nog eens ga terugkeren.
Precies.
Ik heb ook even een Murakamistop om dezelfde redenen.
Maar ik moet wel zeggen: na verloop van tijd komt van de 6 titels die ik gelezen heb, toch vooral deze bovendrijven.
Vooral het gaandeweg houvast verliezen met de realiteit werkte ook bij mij door en daar hou ik echt wel van. Ik ging helemaal mee in de steeds vreemder wordende reis. Een wondere gewaarwording.
Het boek begint bijna een echte plaats in mijn leven in te nemen alsof het om een plaats gaat in een tegelijk ver en toch dichtbij, ander universum. Alsof de plek waar hij op het einde terecht komt echt een plek is waar ook ik op één van mijn dromen geweest ben en waarvan ik het gevoel heb dat ik er nog eens ga terugkeren.
Apart dat je dit zegt, ik heb dit dan (nog) niet met dit boek, maar wel heel erg met Norwegian Wood en De Opwindvogel Kronieken. Dat aspect dat de boeken zich zo sterk aan je vastklampen is heel vreemd en heb ik buiten Murakami's werken nog nooit ervaren.
Apart dat je dit zegt, ik heb dit dan (nog) niet met dit boek, maar wel heel erg met Norwegian Wood en De Opwindvogel Kronieken. Dat aspect dat de boeken zich zo sterk aan je vastklampen is heel vreemd en heb ik buiten Murakami's werken nog nooit ervaren.
Ik denk dat het net het bewijs van de kracht van zijn werk is dat hij steeds dezelfde ingrediënten gebruikt maar telkens bij verschillende mensen andere gevoeligheden weet te raken.
Een beetje zoals een boek vol cartoons: als iedereen er telkens andere favorieten uitlicht (neem de Far Side van Gary Larson bv.) bewijst dat alleen maar dat het goed zit. Gary Larson IS grappig. Murakami IS goed. Welk boek beter is, dat hangt er maar vanaf.
Mijn eerst kennismaking met Murakami was "Ten Zuiden van de grens", een mooi cadeau van een goede vriend. Dat blijft dus een beetje een favoriet. Maar 'het Schaap' blijft zoals gezegd het langste hangen. En hoewel het allemaal heel surreëel eindigt, krijgt die herinnering voor mij gek genoeg heel concrete invullingen. Alsof heel het einde zich werkelijk op mijn netvlies heeft geprent. Dat heb ik maar heel zelden met een boek.
Het is een basisboek voor het oeuvre van de Japanner, en een goed uitgangspunt voor de rest (het meeste wordt toch echt het best chronologisch gelezen...). Je merkt echter ook dat Murakami's stijl en werelden hier nog in wasdom zijn, terwijl de kern en belofte al aanwezig zijn.
Ok, laten we wel wezen: de scene waarin de hoofdpersoon eet met de dame met de mooie oren (namen volledig kwijt, die onthoud ik zelden) is de geweldigste in heel Murakami's oeuvre. Hilarisch, perfect omschreven, absurd en toch heel....tja...begrijpelijk... Alsof je een waarneming wordt gegund die eigenlijk nieuw is, maar toch ook heel bekend...dat gevoel waar Murakami zo goed in is: heel ver weg, en toch heel vertrouwd.
Het is een basisboek voor het oeuvre van de Japanner, en een goed uitgangspunt voor de rest (het meeste wordt toch echt het best chronologisch gelezen...). Je merkt echter ook dat Murakami's stijl en werelden hier nog in wasdom zijn, terwijl de kern en belofte al aanwezig zijn.
Je zou ook kunnen zeggen dat het hier nog vers is, terwijl hij later af en toe een beetje in herhaling vervalt.
En eindelijk had ik het gevoel een echt topboek van Murakami te lezen, alles leek daarop te wijzen... Personages die zo in een Tarantino of Guy Ritchie film kunnen meedoen, dialogen die zowel beschouwend als komisch zijn, een snel verteltempo met ogenschijnlijk eenvoudige zinnetjes, maar bovenal het absurde plot dat door Murakami's vertelstijl zelfs geloofwaardig aandoet. Alleen de ontknoping doet het niet voor mij... Daar gaat hij toch wel heel snel, en blijf ik met wat vragen. Conclusie: wederom ben ik overtuigd van Murakami's kunnen en heb ik een heel goed boek gelezen, maar opnieuw is er iets dat wringt, waardoor m'n verwachtingen niet volledig ingelost worden.
De link met Tarantino heb ik totaal niet gelegd.
En die ontknoping vond ik nu net fantastisch. Heel het verhaal wordt plots naar een ander niveau getild. het lijkt alsof het zich los maakt van de rest van het verhaal. Alsof je plots tot die vreemde essentie gekomen bent waar het allemaal om draait. En het fijne was dat ik zelf helemaal mee ging in die vreemde dimensie, het boek werkte echt als een soort verdovend middel voor mij.
Mar ik kan wel best begrijpen dat dit 'loskomen van de rest van het boek' voor velen net een minpunt is.
Heerlijke personages zitten erin, een mysterieuze sfeer, en dialogen die ongelooflijk leuk zijn om te lezen. Een typische Murakami zou je zo zeggen. Maar ook de structuur van het verhaal is af, je zit wel met wat vragen op het eind maar die zijn eigenlijk perfect zelf in te vullen.
De rare vent, Dr Schaap, het meisje met de mooie oren. De rol die ze allen spelen past zo goed in het totaalplaatje. Je blijft gefascineerd tot de laatste pagina, het einde met de Rat, de klok en vervolgens de afspraak vind ik trouwens geweldig. Het enige minpuntje misschien vind ik Murakami's schrijfstijl, soms is zijn beeldspraak toch wat teveel van het goede, dan denk ik wel eens, schrijf toch wat droger. Ik hoef niet constant een zin te lezen waarbij een handeling of gevoel wordt vergeleken met eender wat. Waar ik vooral van hou, zijn die kleine details, die onwezenlijke dingen die er gebeuren. De chauffeur die het telefoonnummer van god geeft bvb. of de schaapman die zen sigaret rookt. Neen, een leuk boek om te (her)lezen. Persoonlijk zijn beste die ik al gelezen heb.
Murakami is een frisse adem in een wereld vol dik aangezette, stroeve en vaak saaie literatuur. Wat zo werkt bij Murakami is de mengeling van een schijnbaar gortdroog realisme en een flinke sloot fantastiek en mystiek. De meest bizarre dingen worden beschreven op een toon alsof het alledaagse kost is.
Over de betekenis van het geheel in het algemeen en dat van het verloren schaap in het bijzonder moet ik nog even nadenken, en ik vermoed dat dat 'even' wel eens lang kan duren. Geen probleem, ik laat me op zo'n schitterende manier graag in de luren leggen.
Het vervolg Dans dans dans ligt al klaar, hoewel ik me heb voorgenomen eerst Ten zuiden van de grens en Norwegian wood te lezen.
Ik heb er zin an...
Uitgebreidere bla op mijn weblog:
Boekrecensie De Jacht op het verloren Schaap – Haruki Murakami | Abubakari de Vries' Blog - abubakaridevries.wordpress.com
Een mengelmoes van het realistische van Norwegian Wood en het surrealistische van Kafka op het strand. Langzaam, naar mate ook het verhaal letterlijk de hoogte in gaat, maar zeker kom je in hogere sferen. Murakami's middelmatige hoofdpersonage, zoals uit vrijwel elk ander boek, wordt meegezogen in het avontuur rond een schaap. Resultaat is een verhaal dat langzaam maar zeker in een stroomversnelling komt, stil valt (op een goede manier) en helaas wat abrupt eindigt zoals Cortez hierboven ook al aangaf.
Desalniettemin, geen teleurstelling dit vroege werk. Het geeft alvast een vooruitblik op de stijl en verhalen van zijn latere werk.
Zoals gewoonlijk bij de schrijver is herlezing een traktatie. 4.5
Wederom bespeur ik trouwens een stukje collectief onverwerkt oorlogstrauma. De idee van een schaap die zich in iemand nestelt, die vervolgens een waar leider wordt met als doel om het gedachtegoed van het schaap onder een zo groot mogelijke groep mensen te verspreiden, lijkt symbool te staan voor het wijdverspreiden van 's lands expansiedrift en fascisme ten tijde van WO2.