Dichter op de Zeedijk - Kees van Beijnum (1995)

Er zijn boeken die je met een gelukkig gevoel achterlaten, weemoedig en warm tegelijk. Dit is zo'n boek. Kees van Beijnum slaagt er in de sfeer van de Zeedijk op te roepen. Het is een harde wereld en het is niet makkelijk om je er staande te houden, maar hoofdpersoon Conrad, gevoelig en dromerig als hij is, krijgt het toch voor elkaar. In het café van zijn oma en op straat maakt hij zich onzichtbaar, zodat hij de mensen goed kan observeren. Hij heeft hart voor de mensen om zich heen en weet door hun lastige en weerbarstige karakter heen te kijken. Sommige mensen die hij ontmoet zijn net zo lief als hij. Ze stimuleren hem om zichzelf te blijven, zonder zich te laten ondersneeuwen.

Vertederend boek, dat je even mild stemt over het leven.

Mooi boek met de nodige humor, had hem mee op vakantie maar had hem de eerste dag al uit, tja dat heb je nou éénmaal met goeie boeken.

Opgroeiende jongen ( van 5 tot 13 of zo) observeert en neem deel aan het leven op de Zeedijk, vanuit de kroeg van zijn grootmoeder. Eind jaren vijftig, begin jaren zestig. Ik kan dit eigenlijk geen roman noemen (er zit geen verhaallijn in, geen ontwikkeling). Het is veeleer een parade van kleurrijke figuren (bepaald geen helden) hetgeen uitmondt in een oneindige stroom van korte verhalen en anekdotes. Na 200 bladzijden krijg je wel een gevoel van herhaling van veel van hetzelfde. Het opvoeren van Vondel als een visioen en gesprekspartner van de jongen (Constant Wegman... wel een mooi gevonden naam) werkt voor mij absoluut niet.
Het boek is semi autobiografisch, dus ik wil een zeker waarheidsgehalte van de verhalen wel aannemen. De verhalen zijn overigens vaak wel hilarisch of ontroerend.