Knielen op een Bed Violen - Jan Siebelink (2005)
Alternatieve titel: In My Father's Garden
mijn stem
3,74
(173)
173 stemmen
Nederlands
Psychologisch
445 pagina's
Eerste druk: De Bezige Bij,
Amsterdam (Nederland)
Hans Sievez groeit op in een streng-gereformeerd gezin. Hij ontvlucht het gezin en gaat op zichzelf wonen. Eenmaal volwassen geworden, getrouwd met zijn droomvrouw en eigenaar van een kwekerij, wordt hij ook steeds strenger in de leer. Hij sluit zich aan bij een orthodoxe afscheidingsbeweging van de kerk. Dit tot groot verdriet van zijn vrouw en zijn twee zonen.
zoeken in:
0
psyche (crew)
geplaatst: 14 april 2009, 19:42 uur
Ik kan me niet vooorstellen wat een ander deel voor mij nog kan toevoegen. Soms is genoeg gewoon genoeg.
0
geplaatst: 14 april 2009, 21:46 uur
Ja, maar zoals ik al zei (althans, dat heb ik gehoord). Dít boek is dus eigenlijk het vervolg, ook al speelt het zich eerder af, het is later uitgebracht.
0
geplaatst: 30 juli 2009, 12:31 uur
Knielen op een bed violen is een aangrijpend boek, zoals hierboven al wordt opgemerkt. Ik heb persoonlijk geen last gehad van de stijl van Sieblink. Het boek wordt steeds beklemmender doordat je als lezer de hoofdpersoon Hans Sievez zich steeds verder ziet losmaken van zijn omgeving. Er komt zelfs een moment dat het boek je even tegenstaat, maar dat is juist de kracht van het verhaal. Je voelt als lezer hetzelfde wat de andere personages moeten ervaren.
Wat was het dan ook een tegenvaller toen rond pagina 330 die beklemming helemaal wegviel. Siebelink zet daarna nog wel lijntjes op om het verhaal verder te helpen zoals de bouw van het zwembad naast het huis en het gedrag van jongste zoon Tom. Maar bij gebrek aan voldoende ontwikkeling bij deze subverhalen bloedt het boek een beetje dood. Zonde!
Wat was het dan ook een tegenvaller toen rond pagina 330 die beklemming helemaal wegviel. Siebelink zet daarna nog wel lijntjes op om het verhaal verder te helpen zoals de bouw van het zwembad naast het huis en het gedrag van jongste zoon Tom. Maar bij gebrek aan voldoende ontwikkeling bij deze subverhalen bloedt het boek een beetje dood. Zonde!
0
geplaatst: 24 februari 2010, 18:17 uur
Iedereen - en zijn moeder en zijn oma en de buurvrouw en weet ik nog meer - heeft het al gelezen. En nu ben ik er dan eindelijk in bezig.
Bizar idee dat een boek zo recent aan kan voelen en dan toch alweer 5 jaar oud is.
Bizar idee dat een boek zo recent aan kan voelen en dan toch alweer 5 jaar oud is.
1
geplaatst: 5 maart 2010, 18:51 uur
Mooi verhaal over een man die wil leven in een wereld die is gebaseerd op zijn religie en een vrouw die alleen maar wil overleven. Dat wringt en dat schuurt. Zeer realistisch in hoe het de verwijdering tussen een echtelijk paar weergeeft. Vooral de eerste 300 bladzijdes zijn genadeloos beklemmend, maar dan lijkt de boel als een nachtkaarsje uit te gaan. De focus komt te liggen op minder goed uitgewerkte zaken als een strijd a la David en Goliath om een zwembad. De kracht van Siebelink zit hem erin dat hij heerlijk uitgebreide beschrijvingen combineert met een epische schrijfstijl. De wereld van zijn karakters krijgt zelf bijna bijbelse proporties. De hype zeker waard, dit moet je gelezen hebben,.
0
geplaatst: 5 maart 2010, 19:01 uur
Heb hem al zeker 20 maal vast gehad in de bibliotheek en nooit meegenomen. Volgende keer dus wel!
0
geplaatst: 5 maart 2010, 22:20 uur
liv2 schreef:
Heb hem al zeker 20 maal vast gehad in de bibliotheek en nooit meegenomen. Volgende keer dus wel!
Heb hem al zeker 20 maal vast gehad in de bibliotheek en nooit meegenomen. Volgende keer dus wel!
Ik kan me er wel iets bij voorstellen, het onderwerp sprak mij ook niet zo aan. Maar het moest er toch een keer van komen.
0
geplaatst: 6 maart 2010, 01:44 uur
Het onderwerp sprak mij heel erg aan, maar vond het boek uiteindelijk toch niet zo geslaagd. Vooral de hele vraag waarom de hoofdpersoon zich bekeert tot het orthodoxe geloof komt eigenlijk helemaal niet aan bod. Het wordt min of meer gegeven, terwijl ik wil weten hoe de hoofdpersoon geestelijk zo kan veranderen. Daarnaast vond ik die epische beschrijvingen helemaal niet zo geslaagd en vaak zelfs overbodig. Een boek dat tegelijkertijd boeiender en korter had gekund.
0
geplaatst: 8 maart 2010, 09:57 uur
Er wordt wel degelijk antwoord gegeven op de vraag waarom deze man zo in het orthodoxe calvinisme is blijven hangen. In de eerste plaats is het hem bijgebracht vanuit zijn jeugd, maar daarnaast is het steeds een patroon dat de predikers hem er terug in halen op momenten dat het even minder gaat. Tot het moment dat hij helemaal geen verweer meer heeft als hij stervende is. Het tragische aan de hoofdfiguur is dat hij steeds hinkelt tussen afkeer en bewondering voor de orthodoxe beweging. Dat op zichzelf is zijn psychologische ontwikkeling in het verhaal.
0
psyche (crew)
geplaatst: 8 maart 2010, 19:26 uur
Donkerwoud schreef:
Er wordt wel degelijk antwoord gegeven op de vraag waarom deze man zo in het orthodoxe calvinisme is blijven hangen.
Er wordt wel degelijk antwoord gegeven op de vraag waarom deze man zo in het orthodoxe calvinisme is blijven hangen.
en aan jouw hiernavolgende argumentatie wil ik nog toevoegen de buitengewone gebeurtenis die de vader meemaakt. Is het een teken van God?! De kracht van de roman vind ik in deze, dat hier geen antwoord op gegeven wordt in de zin van ja of nee.
Wel kan ik me voorstellen dat een zo met geloof (op)gegroeid mens hieraan niet voorbij kan gaan ...
0
geplaatst: 14 maart 2010, 10:37 uur
De donkere verhalen over dit boek weerhielden mij eerst om het te gaan lezen, maar ik ben toch overstag gegaan. Gelukkig maar, want dit is echt een goed boek.
Enkele mensen in mijn omgeving hebben dit boek na de eerste 50 pagina`s weggelegd, omdat ze het zo donker vonden. Toegegeven het is geen makkelijk, opgewekt boek, maar qua donkerheid vondt ik het allemaal wel meevallen. De hoofdpersoon in het verhaal gaat in een bepaalde levensfase, mede door toedoen van een oud-collega, in het verkondigde woord mee en schiet daar voor zijn omgeving (gezin) in door. Aparte diensten op zondag in de huiskamer m.b.h. gekochte boekjes en psalmen uit een ver verleden. Hans Sievez vreest dat hij in het hiernamaals zal branden als hij niet in god gelooft en hem aanbid. Hans is dan wel doorgeschoten in dat belijden, maar erg donker wordt het niet. Zijn vrouw raakt haar man kwijt d.m.v. zijn veranderde gedrag door het geloof, maar Hans slaat zijn kinderen en vrouw niet, levert noeste arbeid om brood op de plank te krijgen en houdt (als je goed tussen de regels doorleest) waanzinnig veel van zijn vrouw. En dat is juist het mooie aan het boek: De strijd van Hans tussen de liefde voor zijn vrouw en zijn geloof. Daarbij vindt ik dat het boek juist wel mooi afsluit. Ik kom uit de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt, dus veel herkenbare dingen die het voor mij nog iets meer cachet gaf. Al met een al geen makkelijk boek (toch binnen een week uitgelezen), maar een mooi verhaal tussen geloof en liefde.
Enkele mensen in mijn omgeving hebben dit boek na de eerste 50 pagina`s weggelegd, omdat ze het zo donker vonden. Toegegeven het is geen makkelijk, opgewekt boek, maar qua donkerheid vondt ik het allemaal wel meevallen. De hoofdpersoon in het verhaal gaat in een bepaalde levensfase, mede door toedoen van een oud-collega, in het verkondigde woord mee en schiet daar voor zijn omgeving (gezin) in door. Aparte diensten op zondag in de huiskamer m.b.h. gekochte boekjes en psalmen uit een ver verleden. Hans Sievez vreest dat hij in het hiernamaals zal branden als hij niet in god gelooft en hem aanbid. Hans is dan wel doorgeschoten in dat belijden, maar erg donker wordt het niet. Zijn vrouw raakt haar man kwijt d.m.v. zijn veranderde gedrag door het geloof, maar Hans slaat zijn kinderen en vrouw niet, levert noeste arbeid om brood op de plank te krijgen en houdt (als je goed tussen de regels doorleest) waanzinnig veel van zijn vrouw. En dat is juist het mooie aan het boek: De strijd van Hans tussen de liefde voor zijn vrouw en zijn geloof. Daarbij vindt ik dat het boek juist wel mooi afsluit. Ik kom uit de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt, dus veel herkenbare dingen die het voor mij nog iets meer cachet gaf. Al met een al geen makkelijk boek (toch binnen een week uitgelezen), maar een mooi verhaal tussen geloof en liefde.
0
geplaatst: 11 oktober 2010, 19:27 uur
Een mooi boek, vol reli-horror. Beklemmend om te zien wat er kan gebeuren als pessimistische mensen zich op eigen houtje gaan verdiepen in religie.
0
geplaatst: 27 oktober 2010, 12:34 uur
Ik vind het een erg mooi verhaal, al wordt het op een bepaald moment wel wat langdradig. Ik vind het ook erg mooi dat Siebelink het verhaal van zijn eigen jeugd vertelt.
1
geplaatst: 26 juli 2011, 14:35 uur
Let op, deze recensie is meer geschikt voor mensen die de roman al gelezen hebben, omdat ik wat meer inga op structuur en thema's. Mocht je het boek nog willen lezen, doe dat eerst voordat je dit leest, want ik verklap al vrij veel.
Siebelink lukt het om een vreemde kruising tussen Maarten 't Hart en een naturalistische roman neer te zetten in "Knielen op een bed violen". Eerst krijgen we een stuk jeugd van hoofdpersoon Hans Sievez, dat sterk aan 't Harts "Een vlucht regenwulpen" doet denken; het zit hem in de sfeer, in de drukkende aanwezigheid van godsdienst. Vervolgens gaat Sieves naar dé naturalistische plaats bij uitstek, althans in de Nederlandse literatuur, Den Haag. Dit gaat er allemaal wat snel doorheen, maar dan komen we aan bij het zwaartepunt van het boek: Hans die trouwt, een gezin sticht en een kwekerij opzet. Toch is het eerste deel natuurlijk van naturalistische waarde: we verklaren even mooi waarom Hans later doet wat hij doet.
In de kwekerij zit de hele grap eigenlijk: planten kun je zien als symbool voor groeien en daarna weer verwelken, net zoals het met Hans zal verlopen. Met hem gaat het eerst namelijk allemaal goed, vrouw met een leuk smoeltje en leuk karakter, verkoopt lekker zijn bloemen en planten, krijgt een leuke, slimme zoon, kijk, dat doet een mens goed. Daarna komt de afgrond in beeld, net als in het latere "Suezkade" en, daar zijn ze weer, naturalistische romans, gaat Hans als een ware lemming richting afgrond. Plantje bloeit, plantje verdort.
Hans raakt namelijk behoorlijk in de ban van het geloof, maar dat is niet zo gek, want in zijn jeugd was dat ook zo aanwezig. Zijn geld gaat op aan dure, godsdienstige boeken die een kennis van hem, die hij nog uit zijn Haagse jaren kende, aan hem verkoopt. Dan zijn we qua wereldbeeld weer terug in de Middeleeuwen: het leven op aarde is één grote voorbereiding op het leven in het hiernamaals, dus werk hier hard en gedraag je goed en daarna zul je beloond worden in de hemel.
Vanaf dit moment gaat alles mooi klote: Hans maakt ruzie met andere kwekers en gooit daarbij met bloempotten, verliest een groot aantal klanten, zijn tweede zoon blijkt een dronkaard te zijn die geen zak om zijn vader lijkt te geven en uiteindelijk krijgt hij kanker en gaat dood. Life's a bitch and then you die, zou Nas zeggen. Het is een zelfde truc die in "Suezkade" (weliswaar in laatstgenoemde roman sterker uitgewerkt) wordt toegepast: roerige jeugd vol problemen, daarna gaat het beter, daarna gaat het zelfs goed, en dan gaan we richting een fatalistisch einde en als ik zeg fatalistisch einde, dan bedoel ik ook de logischerwijs volgende dood.
Siebelink lijkt er echter wel goed in te zijn om een hoop ellende in zijn boeken te stoppen: het zwembad van de buurman blijkt steeds belangrijker te worden, zijn bloedeigen zoon (die ene die drinkt) is daar barman en als laatstgenoemde met een flinke slok op thuiskomt, roept Hans dat hij (de tweede zoon dus) nooit geboren had moeten worden. Tekenend is dat hij dan gelijk tot G-d bidt en waarom? Om zijn kans om in de hemel te komen niet te verspelen.
Het is misschien wel het sterkste moment van een bij vlagen wel meeslepende, maar minder sterk geconstrueerd roman dan "Suezkade", al had die meer losse eindjes. Siebelink lijkt vooral veel in zijn boeken te willen stoppen, maar uiteindelijk komt het neer op, inderdaad, het naturalistische gegeven van de mens die onafwendbaar richting noodlot gaat en dat Middeleeuwse idee dat het leven slechts het voorspel van de hemel is. Gezien het eerste punt zal de hemelpoort ook wel gesloten blijven, maar soit, dat is giswerk waar men nog een hele tijd over kan fantaseren, mocht men daar behoefte aan hebben.
Siebelink lukt het om een vreemde kruising tussen Maarten 't Hart en een naturalistische roman neer te zetten in "Knielen op een bed violen". Eerst krijgen we een stuk jeugd van hoofdpersoon Hans Sievez, dat sterk aan 't Harts "Een vlucht regenwulpen" doet denken; het zit hem in de sfeer, in de drukkende aanwezigheid van godsdienst. Vervolgens gaat Sieves naar dé naturalistische plaats bij uitstek, althans in de Nederlandse literatuur, Den Haag. Dit gaat er allemaal wat snel doorheen, maar dan komen we aan bij het zwaartepunt van het boek: Hans die trouwt, een gezin sticht en een kwekerij opzet. Toch is het eerste deel natuurlijk van naturalistische waarde: we verklaren even mooi waarom Hans later doet wat hij doet.
In de kwekerij zit de hele grap eigenlijk: planten kun je zien als symbool voor groeien en daarna weer verwelken, net zoals het met Hans zal verlopen. Met hem gaat het eerst namelijk allemaal goed, vrouw met een leuk smoeltje en leuk karakter, verkoopt lekker zijn bloemen en planten, krijgt een leuke, slimme zoon, kijk, dat doet een mens goed. Daarna komt de afgrond in beeld, net als in het latere "Suezkade" en, daar zijn ze weer, naturalistische romans, gaat Hans als een ware lemming richting afgrond. Plantje bloeit, plantje verdort.
Hans raakt namelijk behoorlijk in de ban van het geloof, maar dat is niet zo gek, want in zijn jeugd was dat ook zo aanwezig. Zijn geld gaat op aan dure, godsdienstige boeken die een kennis van hem, die hij nog uit zijn Haagse jaren kende, aan hem verkoopt. Dan zijn we qua wereldbeeld weer terug in de Middeleeuwen: het leven op aarde is één grote voorbereiding op het leven in het hiernamaals, dus werk hier hard en gedraag je goed en daarna zul je beloond worden in de hemel.
Vanaf dit moment gaat alles mooi klote: Hans maakt ruzie met andere kwekers en gooit daarbij met bloempotten, verliest een groot aantal klanten, zijn tweede zoon blijkt een dronkaard te zijn die geen zak om zijn vader lijkt te geven en uiteindelijk krijgt hij kanker en gaat dood. Life's a bitch and then you die, zou Nas zeggen. Het is een zelfde truc die in "Suezkade" (weliswaar in laatstgenoemde roman sterker uitgewerkt) wordt toegepast: roerige jeugd vol problemen, daarna gaat het beter, daarna gaat het zelfs goed, en dan gaan we richting een fatalistisch einde en als ik zeg fatalistisch einde, dan bedoel ik ook de logischerwijs volgende dood.
Siebelink lijkt er echter wel goed in te zijn om een hoop ellende in zijn boeken te stoppen: het zwembad van de buurman blijkt steeds belangrijker te worden, zijn bloedeigen zoon (die ene die drinkt) is daar barman en als laatstgenoemde met een flinke slok op thuiskomt, roept Hans dat hij (de tweede zoon dus) nooit geboren had moeten worden. Tekenend is dat hij dan gelijk tot G-d bidt en waarom? Om zijn kans om in de hemel te komen niet te verspelen.
Het is misschien wel het sterkste moment van een bij vlagen wel meeslepende, maar minder sterk geconstrueerd roman dan "Suezkade", al had die meer losse eindjes. Siebelink lijkt vooral veel in zijn boeken te willen stoppen, maar uiteindelijk komt het neer op, inderdaad, het naturalistische gegeven van de mens die onafwendbaar richting noodlot gaat en dat Middeleeuwse idee dat het leven slechts het voorspel van de hemel is. Gezien het eerste punt zal de hemelpoort ook wel gesloten blijven, maar soit, dat is giswerk waar men nog een hele tijd over kan fantaseren, mocht men daar behoefte aan hebben.
0
geplaatst: 10 augustus 2011, 01:04 uur
Om een of andere reden had ik enorm lage verwachtingen van deze roman. Misschien vanwege Siebelinks media-verschijning, misschien omdat het zo'n grote hype was. Maar ik heb me uitstekend vermaakt. Strak geschreven, helder opgebouwd, en ook verliest het naar het einde toe iets van haar scherpte - vond vooral het gedeelte bij het zwembad wat obligaat -, het leest eigenlijk continu uiterst soepel en overtuigend. Al zullen boeken over dergelijke religieuze vraagstukken nooit tot mijn favorieten behoren.
1
geplaatst: 17 september 2012, 11:35 uur
Lezen doe je of om te leren, of om je te vermaken. Literatuur is er dan nog om je aan het denken te zetten. Helaas, vermakelijk was deze roman alleszins, soms zelfs langdradig. En om te leren?
Siebelink beschrijft in deze semi-autobiografische roman de geschiedenis van een man die steeds dieper in de leer raakt. Siebelink is echter socioloog, een buitenstaander. Hij wil aantonen wat zulk een geloof doet met je directe omgeving, zonder echt antwoorden te willen. Wellicht weet hij die niet, wellicht wel maar durft hij niet vol in het hoofd van Sievez (zijn vader) te zitten. En dat is jammer. Juist die psychologische kant leek mij interessant. Waarom komt Hans Sievez zo tot dat geloof. Siebelink geeft wat redenen, vooral het teken van God als hoofdpunt[/i] maar echt overtuigend vind ik dat niet. Zeker omdat hij zelf al te vaak twijfelt. Nee, een Dostojevski had dit beter beschreven waarschijnlijk.
Maar verder, dan die invloed nu op het gezin. Is dit echt zo erg? Siebelink zelf komt goed terecht, Ruben toch uiteindelijk ook. Enkel de zondagen zijn . Ook Margjes reactie erop vind ik nogal overtrokken. Het wrange is namelijk dat Sievez verder een heel nette lieve sociale man is. Hij blijft vriendelijk, zijn zaak blijft hij goed runnen, hij geeft een cadeautje aan Margje en ga zo door. Wellicht had Siebelink dan echt All-the-way moeten gaan, niet dit half slappe gedoe. Beter beschreven vanuit Sievez zelf, echt streng in de leer, van twijfelaar naar een zekere geloofsgenoot en dan de invloed op het gezin. Nog duisterder. Dat had me denk ik meer geleken. En dan, inderdaad, rond pagina 330 gaat het boek een andere kant uit van die laatste 120 pagina’s zag ik het nut niet meer van in.
En dan zijn stijl, nogal pompeus, ethisch volgens sommigen, maar al te vaak, zomaar, met vele komma’s, onder reden, zinnen zonder voegwoord aan het eind. Kijk, die vorige zin, die leest niet lekker. En dat had ik dus ook met Siebelink. Zelf ben ik ook een notoire kommagebruiker, voor de leesbaarheid van lange zinnen en voor enkele rustpunten. Siebelink voert dit op punten te ver door waardoor je een hakkerige stijl krijgt. Ik vond het in ieder geval niet prettig lezen. Ook de manier van personen aanduiden, al vaker hierboven genoemd, deed af aan de leesbaarheid.
Blijft over dat je wel een aardig inkijkje krijgt in een rivierdorp een aantal decennia terug. Ook de eerste delen, in Sievez’ jeugd en in Den Haag waren goed en vermakelijk te lezen. Helaas was het hoofddeel niet van die hoge kwaliteit die ik ergens wel verwachtte.
Na de draak Suezkade dan deze gehypete geloofsroman: ook een tegenvaller. Voorlopig geen Siebelink meer voor mij. Ik wilde eigenlijk 2* geven, maar door het zinnetje “Bijbelse verhalen heb je nodig om boeken en schilderijen te begrijpen”, precies zoals ik erover denk en knap bondig beschreven, toch iets hoger. 2,5*
Siebelink beschrijft in deze semi-autobiografische roman de geschiedenis van een man die steeds dieper in de leer raakt. Siebelink is echter socioloog, een buitenstaander. Hij wil aantonen wat zulk een geloof doet met je directe omgeving, zonder echt antwoorden te willen. Wellicht weet hij die niet, wellicht wel maar durft hij niet vol in het hoofd van Sievez (zijn vader) te zitten. En dat is jammer. Juist die psychologische kant leek mij interessant. Waarom komt Hans Sievez zo tot dat geloof. Siebelink geeft wat redenen, vooral het teken van God als hoofdpunt[/i] maar echt overtuigend vind ik dat niet. Zeker omdat hij zelf al te vaak twijfelt. Nee, een Dostojevski had dit beter beschreven waarschijnlijk.
Maar verder, dan die invloed nu op het gezin. Is dit echt zo erg? Siebelink zelf komt goed terecht, Ruben toch uiteindelijk ook. Enkel de zondagen zijn . Ook Margjes reactie erop vind ik nogal overtrokken. Het wrange is namelijk dat Sievez verder een heel nette lieve sociale man is. Hij blijft vriendelijk, zijn zaak blijft hij goed runnen, hij geeft een cadeautje aan Margje en ga zo door. Wellicht had Siebelink dan echt All-the-way moeten gaan, niet dit half slappe gedoe. Beter beschreven vanuit Sievez zelf, echt streng in de leer, van twijfelaar naar een zekere geloofsgenoot en dan de invloed op het gezin. Nog duisterder. Dat had me denk ik meer geleken. En dan, inderdaad, rond pagina 330 gaat het boek een andere kant uit van die laatste 120 pagina’s zag ik het nut niet meer van in.
En dan zijn stijl, nogal pompeus, ethisch volgens sommigen, maar al te vaak, zomaar, met vele komma’s, onder reden, zinnen zonder voegwoord aan het eind. Kijk, die vorige zin, die leest niet lekker. En dat had ik dus ook met Siebelink. Zelf ben ik ook een notoire kommagebruiker, voor de leesbaarheid van lange zinnen en voor enkele rustpunten. Siebelink voert dit op punten te ver door waardoor je een hakkerige stijl krijgt. Ik vond het in ieder geval niet prettig lezen. Ook de manier van personen aanduiden, al vaker hierboven genoemd, deed af aan de leesbaarheid.
Blijft over dat je wel een aardig inkijkje krijgt in een rivierdorp een aantal decennia terug. Ook de eerste delen, in Sievez’ jeugd en in Den Haag waren goed en vermakelijk te lezen. Helaas was het hoofddeel niet van die hoge kwaliteit die ik ergens wel verwachtte.
Na de draak Suezkade dan deze gehypete geloofsroman: ook een tegenvaller. Voorlopig geen Siebelink meer voor mij. Ik wilde eigenlijk 2* geven, maar door het zinnetje “Bijbelse verhalen heb je nodig om boeken en schilderijen te begrijpen”, precies zoals ik erover denk en knap bondig beschreven, toch iets hoger. 2,5*
0
geplaatst: 19 december 2012, 19:04 uur
Het boek heeft een eigen pagina op wikipedia en misschien is het ook aardig om te weten dat Geen Sterveling Weet - Gerard Koolschijn (2012) ook gaat over een vader die in de ban is van ds. J.P. Paauwe (in dat boek ds. Raave geheten).
0
geplaatst: 26 maart 2013, 22:22 uur
Knielen op een bed violen heb ik min of meer toevallig gelezen omdat het e-book me gratis aangeboden werd. Ik had nog niet eerder iets van Siebelink gelezen. E-readen was sowieso nog nieuw voor mij, trouwens, dus dat was een dubbele primeur.
Zelf zou ik dit boek niet zo snel uit de kast van de bibliotheek getrokken hebben. Geloofsproblematiek vind ik zeker niet oninteressant als onderwerp, maar de setting van dit verhaal spreekt me niet zo aan. In het begin is de setting nog wel boeiend, maar zodra Hans zijn geboortedorp de rug toekeert wordt dat anders. Ook zijn er grote sprongen in de tijd, en dan juist de perioden die mij het interessantst hadden geleken (de oorlog, zijn hernieuwde contact met Margje). Nu ik het boek uit heb vind ik het verhaal eigenlijk wat flauwtjes. Veel van de ontwikkelingen vond ik nogal ongeloofwaardig (zoals Hans' omgang met 'tante'); zelfs het thema van het hele verhaal - man wordt meegesleept in extreem-orthodox christendom - vind ik nauwelijks geloofwaardig. Ik had verwacht dat wij als lezers eerst een positief beeld van de sekte (om het even te chargeren) te zien zouden krijgen, om vervolgens er steeds meer achter te komen dat het eigenlijk toch een heel nare beweging is. Echter had ik al vanaf het begin problemen om me voor te stellen waarom Hans zich tot de stroming aangetrokken voelde. Ik kan dat niet rijmen met het beeld dat ik kreeg van hem als persoon in het eerste deel van het boek, ik zie niets dat hem aangetrokken kan hebben.
Het hele idee van dit boek werkt dus niet voor mij. Dan is het al snel gemakkelijk om je aan andere dingen te gaan ergeren. Aan Siebelinks schrijfstijl bijvoorbeeld, waar ik op de voorgaande pagina al een paar voorbeelden van las. Het kan liggen aan het feit dat ik het e-book las, maar ik merkte dat ik sneller las dan normaal, en niet uit spanning voor de afloop maar uit ergernis over het taalgebruik. Als de stijl van een boek mooi is, merk ik altijd dat ik langzamer ga lezen.
Het irriteerde me bijvoorbeeld ook dat Siebelink soms hele lappen tekst van een personage in de mond legt van een ander personage (zoals Ruben die zijn vader vertelt waarom zijn moeder is weggegaan), wat niet bepaald geloofwaardig overkomt en soms ook verwarrend is. Een ander punt dat me niet beviel is het niet uitwerken van bepaalde zijplotjes. Het boek was mijns inziens een stuk interessanter geweest als Hans' relatie met Tom beter was uitgewerkt. Nu wordt er een probleem in die relatie beschreven, waar niets mee gedaan wordt en dat daarna ineens verdwenen lijkt te zijn. Met de introductie van Johanna komt er iets meer leven in het verhaal, maar ook dat zijplot vind ik uiteindelijk teleurstellen.
Dan blijft er niet veel positiefs over. Nu vond ik Knielen op een bed violen geen straf om te lezen (dat vind ik zelden) maar ik heb niet de behoefte om op korte termijn weer een Siebelink te gaan proberen. 2,5 ster.
Zelf zou ik dit boek niet zo snel uit de kast van de bibliotheek getrokken hebben. Geloofsproblematiek vind ik zeker niet oninteressant als onderwerp, maar de setting van dit verhaal spreekt me niet zo aan. In het begin is de setting nog wel boeiend, maar zodra Hans zijn geboortedorp de rug toekeert wordt dat anders. Ook zijn er grote sprongen in de tijd, en dan juist de perioden die mij het interessantst hadden geleken (de oorlog, zijn hernieuwde contact met Margje). Nu ik het boek uit heb vind ik het verhaal eigenlijk wat flauwtjes. Veel van de ontwikkelingen vond ik nogal ongeloofwaardig (zoals Hans' omgang met 'tante'); zelfs het thema van het hele verhaal - man wordt meegesleept in extreem-orthodox christendom - vind ik nauwelijks geloofwaardig. Ik had verwacht dat wij als lezers eerst een positief beeld van de sekte (om het even te chargeren) te zien zouden krijgen, om vervolgens er steeds meer achter te komen dat het eigenlijk toch een heel nare beweging is. Echter had ik al vanaf het begin problemen om me voor te stellen waarom Hans zich tot de stroming aangetrokken voelde. Ik kan dat niet rijmen met het beeld dat ik kreeg van hem als persoon in het eerste deel van het boek, ik zie niets dat hem aangetrokken kan hebben.
Het hele idee van dit boek werkt dus niet voor mij. Dan is het al snel gemakkelijk om je aan andere dingen te gaan ergeren. Aan Siebelinks schrijfstijl bijvoorbeeld, waar ik op de voorgaande pagina al een paar voorbeelden van las. Het kan liggen aan het feit dat ik het e-book las, maar ik merkte dat ik sneller las dan normaal, en niet uit spanning voor de afloop maar uit ergernis over het taalgebruik. Als de stijl van een boek mooi is, merk ik altijd dat ik langzamer ga lezen.
Het irriteerde me bijvoorbeeld ook dat Siebelink soms hele lappen tekst van een personage in de mond legt van een ander personage (zoals Ruben die zijn vader vertelt waarom zijn moeder is weggegaan), wat niet bepaald geloofwaardig overkomt en soms ook verwarrend is. Een ander punt dat me niet beviel is het niet uitwerken van bepaalde zijplotjes. Het boek was mijns inziens een stuk interessanter geweest als Hans' relatie met Tom beter was uitgewerkt. Nu wordt er een probleem in die relatie beschreven, waar niets mee gedaan wordt en dat daarna ineens verdwenen lijkt te zijn. Met de introductie van Johanna komt er iets meer leven in het verhaal, maar ook dat zijplot vind ik uiteindelijk teleurstellen.
Dan blijft er niet veel positiefs over. Nu vond ik Knielen op een bed violen geen straf om te lezen (dat vind ik zelden) maar ik heb niet de behoefte om op korte termijn weer een Siebelink te gaan proberen. 2,5 ster.
0
geplaatst: 22 augustus 2013, 12:50 uur
Wat een slap verhaal. Totaal overbodig als je de boeken van Maarten 't Hart of een boek als Terug Naar Oegstgeest van Jan Wolkers kent. Sowieso overbodig.
0
geplaatst: 29 mei 2019, 22:31 uur
Ds. Poort heette in werkelijkheid J. P. Paauwe. Als een Eenzame Mus op het Dak. Jan Pieter Paauwe (1872-1956): Zijn Leven, Zijn Werk en Volgelingen - Lodewijk Dros en N.J.P. Sjoer (1994) is een biografie van deze man.
* denotes required fields.
* denotes required fields.