Close-Up - Esther Verhoef (2007)

Aardige thriller die je graag wilt uitlezen, literaire thriller is ver gezocht. Vaardig en prima voor de ontspanning.

Weer Flikt Esther Verhoef het om een geweldig boek te leveren.
Heb het in 1 adem uitgelezen. Het plot was voorspelbaar ( dacht ik..). Niets was minder waar. Kijk uit naar haar volgende boek!
5*

Dit is niet mijn boek, ik vond het goed geschreven, maar een beetje een zeurderig boek. De hele tijd maar bezig over dat overgewicht. Het is goed geschreven niks over te zeggen, maar het verhaal spreekt mij niet aan.

Rendez-Vous vond ik verrassend goed van Esther Verhoef. Deze haalt dat niveau niet maar is nog altijd meer dan de moeite waard. Al zijn er ook wel de mindere puntjes aan het boek. Ook hier vind ik de stomerig bedoelde scènes vaak nogal fout. Goed dit soort scènes schrijven is maar weinig gegeven denk ik. Het is al snel fout bouqet-achtig. Nu ik er over nadenk heb ik volgens mij nog nooit een vrouwelijke schrijver meegemaakt die het niet al snel erg fout en clichématig maakt allemaal.

Maar terug naar het boek. Het verhaal is lange tijd erg goed en meeslepend, maar na de ruzie tussen Margot en Leon op dat familiefeestje in het Van der Valk-hotel is het toch wel erg fout uitgedacht en irritatie opwekkend hoe Margot dan net haar huissleutel is vergeten en meegaat met John om dan, dan wordt het echt irritant, maar met hem in bed te gaan liggen. En daarna zo'n hele hele foute liefdesverklaring van John, waarna ze uiteraard seks met hem heeft. Dit soort dingen gebeuren in het echt ook, net als dat mensen roepen dat ze maar vijf biertjes op hebben en wel kunnen rijden, maar Margot is ook zo idioot dat ze haar ondergoed niet aantrekt en bij John laat liggen. Sure.

Wel is het ijzingwekkend beschreven hoe John tot zelfmoord wordt gewdwongen, en de emotionele nasleep is zeer overtuigend. Irritant trouwens hoe die Leon steeds lady zegt. Hij is wel erg een yuppie-achtig figuur.
Het einde is wel erg sterk. Pas op misschien 20 pagina's voor het einde begon het me te dagen dat wel eens iemand anders dan Leon de seriemoordenaar kon zijn. Dat vond ik wel een aardige twist, ook al raadde ik hierna al snel dat Richard de dader was. De beschrijving van wat hij doet met Margot is trouwens ook vrij creepy. Van Verhoef ga ik in de toekomst nog wel meer lezen denk ik. Het lijkt wel alsof er de laatste jaren een hoop vrouwelijke Nederlandse schrijfsters bij is gekomen, waarvan de meesten weinig talent hebben. Verhoef is daar een prettige uitzondering op.

Het is altijd leuk om een citaat te vinden dat het gevoel of de idee van een boek kan vatten. Bij Close-up is dat gelukt: "Hou eens op overal tekst en uitleg bij te geven. Ik kan voor mezelf denken," zegt Leon op het familiefeest van Margot. Dat dacht ik al het hele boek lang, want Esther Verhoef wil alles uitschrijven en duidelijk maken.

Een voorbeeldje: 'In het schemerduister bij de trap zwaait een deur open die me nog niet eerder is opgevallen, omdat die is beplakt met hetzelfde bruin-met-groene behang als de muur. Iemand heeft er met een stanley-mes een kader uitgesneden, zodat de deur open en dicht kan zonder de rest van het papier mee te nemen.'

Waarom staan die laatste twee zinnen er? Omdat mensen anders niet begrijpen hoe dat in elkaar zit? Het is natuurlijk wel handig om te weten dat die mensen niet iedere keer hun deur opnieuw hoeven behangen...

Qua stijl is het bij vlagen dus nogal belachelijk wat er is neergepend in dit boek. Het verhaal zelf is wel wat beter, maar heeft toch behoorlijk te leiden onder clichés. Een hoogbegaafd personage uit de kunstwereld vertelt over esthetisch leed alsof dat een verschrikkelijk origineel idee is, en ook de gedachte dat schoonheid cultureel bepaald is, is niet nieuw. Cliché is misschien wat te sterk uitgedrukt (dat past beter bij de beschrijvingen van enkele personages), mijn irritaties komen vooral door de manier waarop het geschreven is. Alsof het filosofische prestaties zijn, die de personages leveren.

Maar er zijn ook wel positieve punten. Ontdaan van de suffe bewoordingen en overbodige uitleg vond ik de relatie tussen Margot en Leon + aanhang wel boeiend, en de moordenaar bleek toch iemand anders te zijn dan ik had aangenomen. Ik heb de passages van de moordenaar nog eens snel nagelezen, en ik geloof niet dat er suggesties in staan die achteraf niet blijken te kloppen. Verhoef heeft dat personage alleen dingen laten zeggen die het andere personage ook had kunnen zeggen; slim.

Tot slot nog een indicatie van de slordigheid waarmee dit soort boeken worden geschreven: in haar meest wazige staat (In het ziekenhuis, net bijgekomen, ze kan nauwelijks mensen herkennen) kan ze nog een 'blik van verstandhouding' onderscheiden. Ik begrijp dat alle personages een groot psychologisch inzicht hebben, maar dit gaat toch wel ver. Het is gewoon een vaste uitdrukking, die zonder enig besef wordt gebruikt.

Na Deja Vu was dit het tweede boek dat ik las van Esther Verhoef. Deze viel helaas toch wel tegen. Ik mistte de spanning, vond veel dingen nogal langdradig. Pas tegen het einde werd het allemaal iets beter, maar nog niet wat ik ervan verwachtte.

Leuk boek, spannend en lekker gemakkelijk weg te lezen op een warme zomeravond.

Met twijfels aan dit boek begonnen, omdat ik eerder een fan ben van Historische Romans. Maar ik ben Close-up toch gestart omdat dit boek (op meerdere sites) veel goede reviews kreeg. Ik heb er geen spijt van. Zeer duidelijk opgebouwd verhaal. Tussendoor werd het verhaal wel even traag en leek het of er niet genoeg actie in kwam, maar de personages konden mij uiteindelijk toch blijven boeien. Naar het einde toe....zeer spannend. Waarschijnlijk ga ik nog wel een boek lezen van Esther Verhoef.