Boeiend maar slepend gedachte-experiment.
Beauvoir neemt je mee door het zes eeuwen durende relaas dat het leven van de onsterfelijke Fosca oud is. Beginnend als voorvechter van de onafhankelijkheid van thuisstad Carmona, bekleedt hij in de vele veldslagen, oorlogen en uitbreidingen van (keizer)rijken in de eeuwen die volgen, een invloedrijke functie.
Aanvankelijk handelt hij vanuit eigenbelang of belang van het volk. Naarmate de jaren volgen - en iedere oorlog die betwist wordt, weer een nieuwe ontketent - verruilt hij zijn idealistische visie van een vreedzaam aards paradijs steeds meer voor een nihilistische houding, waarvan hij niet kan vermijden dat de onsterfelijkheid hem die aanmeet.
Vriendschappen, ontdekkingen, liefde, idealen: alle waarden waar de mens bij de gratie van de houdbaarheid van zijn bestaan waarde aan kan hechten, alles komt in een ander licht te staan door zijn onvergankelijkheid.
Het is een reis die je moet ondergaan om mee te sympathiseren, omdat De Beauvoir je heel geleidelijk alle vanzelfsprekendheden afsnoept en je de spiegel voorhoudt dat we als mensen gekooid worden door de reikwijdte van onze zintuigen en ons bestaan. We kunnen dit stukje overzien, dus zijn dit de dingen die we belangrijk vinden, waar we voor kiezen te vechten.
Je kunt zeggen dat de positieve boodschap is dat sterfelijkheid een zegen is, tegelijkertijd weerklinkt overal de zinloosheid in door van alle menselijk handelen, alleen zijn wij niet bij machte om dat te overzien.
Ik vond het voornamelijk een saaie beleving, met hoogstens wat opleving bij de momenten dat Fosca kiest voor menselijke verbinding. Maar het moet gezegd worden: het is erg indrukwekkend hoe De Beauvoir gaandeweg haar experiment tot uitwerking brengt. Het gevoel van eeuwigheid gaat immers (ook expliciet voor de hoofdpersoon) met verveling en zinloosheid gepaard; er is geen andere weg mogelijk om dat sentiment tastbaar te maken. Dat ze grote delen van Europese (met name religieuze en politieke) ontwikkelingen daarvoor als setting gebruikt is des te indrukwekkender.
Blij dat ik het gelezen heb, maar een pretje was het niet. 3,5*