Vier Variaties voor Cello - Jan Brokken, Marente de Moor, Ilja Leonard Pfeijffer en Annelies Verbeke (2016)

Vier variaties voor cello | Podium - uitgeverijpodium.nl:
Met vele duizenden bezoekers is de Cello Biënnale het grootste en belangrijkste cellofestival ter wereld. In oktober verandert het Amsterdamse Muziekgebouw aan ’t IJ voor de zesde keer in een walhalla voor de cello. Ter gelegenheid van dit bijzondere evenement, dat weer ruimschoots aandacht zal krijgen in de media, verschijnt het door Mirjam van Hengel samengestelde Vier variaties voor cello.


http://www.cellobiennale.nl/:
Prachtige avond met cello en literatuur in de OBA.

Op 30 september werd voor een volle zaal in de OBA ‘Vier variaties voor cello’ gepresenteerd. Vier beroemde schrijvers en vier jonge cello talenten zorgden voor schoonheid, verrassing en humor. De stemmen van Jan Brokken, Marente de Moor, Ilja Leonard Pfeiffer en Annelies Verbeke maakten hun verhalen nog fraaier.

Cellisten Lidy Blijdorp, Simon Velthuis, Emma Kroon en Maximiliano Segura Sánchez zorgden voor een mooie combinatie van muziek en literatuur.



Het boekje is al in de boekhandel verkrijgbaar.
Voor de liefhebbers: de Cello Biënnale loopt van 20 tot en met 29 oktober 2016. Wellicht zijn er echter geen kaarten meer beschikbaar.

Ooit, begin jaren negentig vorige eeuw kreeg ik mijn eerste celloles van de gezette blokfluitjuf van mijn dochters. Ze had er twee in huis staan en terwijl mijn peuterzoon langs de boekenkast met Reve en mij nog andere onbekende boeken kroop vertelde ik dat het net was of ik de klanken diep in mij voelde. Iets resoneerde, iets werd letterlijk fysiek aangeraakt. De juf vond het een gek verhaal, de lessen waren geen succes.
Tot ik eind jaren negentig kennis maakte met mijn tweede cellojuf. Ze stuurde me naar de bekende cellobouwer Vedral bij wie ik voor 25 gulden per maand een cello mocht huren, gewoon om te proberen. Joseph schreef alleen mijn naam op een blocnote blaadje, hij wapperde zijn hand wegwuivend bij mijn vragen of hij niet méer van mij moest weten of dat op zijn minst een borg niet op zijn plaats zou zijn? Mijn tweede juf vond het helemaal niet gek dat ik de muziek in mij voelde. Toch heb ik haar nooit verteld over mijn droom weer een paar jaar later, hoe ik alleen op een podium zat, met inmiddels een eigen cello en zonder twijfel speelde, de muziek in mijn hoofd, de onzichtbare mensen in de zaal, alles viel samen. Ik kòn het. Ik kon het. Ik huilde.
Ik heb geoefend, gestudeerd en gespeeld met een andere leerling celliste die gelijk met mij begon. Totdat ze in een orkestje speelde. Met zijn tweeën ging het wel, maar al die gezichten... Dat heb ik maar één keer gedaan. Ik was als verlamd en deed net alsof.

Tien jaar geleden hebben mijn tweede juf en ik de hoes om mijn cello ritueel dichtgeritst. Sindsdien staat hij achter me in mijn werkkamer. Verkoop was niet gelukt, althans, net als Stella in het verhaal van Ilja Pfeijffer in "Vier variaties voor cello" kreeg ik spijt en haalde ik hem weer op. Ik hoopte door "Vier variaties voor cello" stimulans en moed te krijgen. Want ja, het is zoals Marente de Moor haar personage Barbara laat denken niets bezielde een voorwerp zo hardnekkig als het schuldgevoel van een kind. Want ook al was dit niet het instrument dat ze als tiener van een oudtante erfde, het sprak hetzelfde verwijt tot haar. Zij was altijd de schuldige. De cello nooit.
Het wachten is op het juiste moment, net zoals Barbara dat deed.

Volgend jaar, in februari denk ik, bel ik mijn tweede cello juf. Ik zal weer les nemen. We zullen de hoes weer openritsen, ik zal erna thuis met mijn cello gaan zitten, hij heeft lang genoeg gewacht. We zijn dan in de lichte kamer. Alleen wij samen.

Hoe gaat het nu met jou en je cello?

Wat bijzonder dat je hiernaar informeert

Een paar jaar verder heb ik i.v.m. polsproblemen waarvoor ik niet geopereerd wilde worden een definitieve keuze moeten maken tussen cello spelen en (ook al onder de noemer van alles een beetje) schilderen.
Het laatste kan ik zo en zonder meer oppakken wanneer ik zin heb, cello spelen vraagt studeren, studeren, studeren ...
Nu we daarbij binnenkort gaan verhuizen heb ik besloten dat de cello niet mee verhuist. Hij is najaar 2019 door een cellobouwer in Leiden helemaal nagekeken en wacht op een trouwere eigenaar. Een cello hoort bespeeld te worden vind ik ...

Moeilijke beslissing maar wel reëel.

Ik kwam het bericht toevallig tegen.

Jammer! Maar ik kan me er wel wat bij voorstellen. Als kind heb je vaak meer geduld om een instrument te leren bespelen. Je moet elke dag oefenen en ik kan me herinneren dat ik na vijf jaar blokfluitles dacht: nu kan ik het wel een beetje.
Hopelijk vindt je cello een trotse, liefhebbende nieuwe eigenaar!

Deze week verkocht door bemiddeling van een cellobouwer ...