menu

Sonny Boy - Annejet van der Zijl (2004)

mijn stem
3,63 (94)
94 stemmen

Nederlands
Waargebeurd

235 pagina's
Eerste druk: Nijgh & van Ditmar, Amsterdam (Nederland)

Najaar 1928 ontmoeten de 19-jarige Surinaamse student Waldemar en de Hollandse Rika, bijna veertig, getrouwd en moeder van vier kinderen, elkaar. Ze worden verliefd, krijgen een verhouding en Rika wordt zwanger. Een schandaal met verstrekkende gevolgen: Rika raakt haar kinderen kwijt, Waldemar kan niet terug naar Suriname. Maar ze blijven bij elkaar en bouwen in de crisisjaren een nieuw leven op met hun zoon Waldy, ‘Sonny Boy’.

zoeken in:
Louis2703
Beste boek dat ik ooit gelezen heb. Prachtig geschreven, alles klopt.

2,5
Mooi boek, ontroerend. Mooi geschreven ja. *3,5

3,5
Waldy - wat een leuke jongen is dat toch, samen met zijn vader naar de film, met zijn vader zwemmen.

Zo'n jongen wil iedereen wel als zoon - tenminste, ik zéker Rika kost het haar gezin, haar man en de band met haar familie, maar weet toch een bestaan op te bouwen met haar hotel.

Maar helaas - kleine jongens worden groot. En als Waldy met een sigaret naar buiten loopt is dat beeld wat ik van de kleine, leuke Waldy veranderd. Erg - Áh nee!
Kleine jongens worden nu eenmaal groot, dat hoort immers bij de natuur. En als Moeder Natuur het wil, dan moest het maar gebeuren ook!

Ik kan er mee leven - Waldy blijft een verschrikkelijk leuk jongetje!

5,0
In één woord: WAUW!

Ik had dit boek gekozen omdat hij op de literatuurlijst van Nederlands stond. Het was dus eigenlijk een "moetje".
Maar tijdens het lezen raakte ik helemaal in de ban van het boek. Het verhaal is geweldig geschreven en meeslepen, een verhaal dat je zeker niet snel zult vergeten.

Heb aan het einde dan ook nog een traantje weg moeten pinken.
Annejet van der Zijl: dit is een pluimpje waard!!

5*

avatar van -JB-
3,5
Voorlopig houd ik het op 3,5*, maar ik zit eigenlijk te twijfelen tussen 3 en 3,5. Waarom?
Het hele boek is een worsteling: Is het een non-fictie verhaal of is het een roman? De uitgever worstelde met dezelfde vraag en kwam met als oplossing de niet-zeggende term literaire non-fictie.
Daar zit hem dan ook meteen het probleem. Het verhaal is ontroerend, maar wist toch nooit echt te raken. De verteller blijft namelijk op grote afstand van het verhaal staan doordat het vrijelijk bronnen noemt en interpreteert en niet identificeert met de hoofdpersonen.

Dit klinkt erg negatief misschien, maar ondanks deze afstand is het een mooi boek. Het boek geeft een prachtig tijdsbeeld van de jaren 20, 30 en 40 waarin op subtiele wijze wordt getoond dat er geen goed en geen kwaad, geen zwart, geen wit, bestaat. En bovendien is het allemaal waargebeurd, dit geeft het besef extra gewicht.

Juudje
Zoals _JB_ al zei, had ik in het begin een beetje moeite met de zogenaamde afstand waarin het verhaal werd verteld. Ergens snap ik dat dan ook weer wel: Annejet van der Zijl heeft het verhaal niet zelf meegemaakt, en het is ook geen fictie waarin je alles kan gaan verzinnen wat je wil. De personen in het verhaal hebben echt bestaan en als schrijver wil je de waarheid zo goed mogelijk kunnen nabootsen. Omdat Rika en Waldemar niet meer leven, was het voor haar heel moeilijk om in te schatten wat voor impact de gebeurtenissen op hen hebben gemaakt. Waldy leeft nog wel, maar hij speelt in het verhaal zelf niet eens zo'n hele grote rol en gedurende het boek is hij nog heel klein en het is moeilijk om na zoveel jaren terug te kijken op je kindertijd en te vertellen wat je toen allemaal voelde en hoe je de dingen ervaren hebt. Ook is de vertelde tijd in het boek ongelooflijk lang. Meer dan een halve eeuw wordt op een paar honderd pagina's beschreven en het is dan ook logisch dat niet elke traan, elke lach en elke emotie uitvoerig beschreven wordt, zodat je dichter bij de hoofdpersoon gaat staan en hem/haar beter begrijpt. Het is ergens dus ook wel logisch dat er een bepaalde afstand is. Wij, de schrijfster en iedereen zullen er nooit precies achter komen wat er nou echt gebeurd is.
Dan over wat ik van het boek vond: ondanks de afstand waar ik enorm aan moest wennen en het feit dat elke alinea weer een paar jaar verder was, is het een boek wat me geraakt heeft. De schrijfster houdt zich heel erg in gedurende het boek, en aan het einde van de epiloog wordt alles eruit gegooid in de laatste alinea. Toen moest ik wel een traantje wegpinken eerlijk gezegd...
Ook vond ik de verbintenis tussen de proloog (de rivier) en de epiloog (de zee) heel mooi. Alle rivieren eindigen uiteindelijk in de zee, dus daarmee eindigt het verhaal ook.
Echt een prachtig boek, meer kan ik er niet over zeggen. Behalve dat de zinnen af en toe heel erg lang waren en ik aan het eind van de zin soms even moest nadenken wat er aan het begin van de zin ook alweer gebeurde. Maar naarmate het boek vorderde, raakte ik daar steeds meer aan gewend en had het verhaal me helemaal vastgegrepen. Om eerlijk te zijn, heeft het me nog steeds vastgegrepen.

avatar van Morcqx
4,0
Indrukwekkend boek, zowel het verhaal als de schrijfstijl. Buiten het prachtige verhaal ook heel interessant waar het een stuk geschiedenis van Suriname betreft. Een boek dat me nog lang bij zal blijven.

4,5
Prachtig, het geeft een goed beeld hoe mensen in die tijd leefden. Ook is het zeer ontroerend, je zult er nog wel veel aan terug denken.

avatar van Boenga
3,5
Een heel hoge score voor de stijl van Annejet van der Zijl: woordkeuzes, zinsbouw,... zijn zonder meer indrukwekkend.
Maar wat -JB- schrijft (roman of non-fictie, geen van de twee overheerst) maakt het lezen inderdaad toch een stuk minder aangenaam dan het had kunnen zijn.
Met excuses voor wie vind dat je de twee, om wat voor reden dan ook - alleen al het feit dat de ene een vertaling is -, maar ik kon/kan me veel meer inleven in 'Roots' van Alex Haley...

sandra brouwer
Prachtig verhaal en wat een doorzettingsvermogen. Ik heb bewondering voor Rika, zoals zij puur vanuit haar hart leefde, en handelde. Toch irriteerde mij de afstand van de auteur. Ik snap wel dat het boek een hele lange tijd overspant maar dan denk ik, had de karakters iets meer uitgediept en daar iets meer papier voor genomen.

avatar van psyche
4,0
psyche (crew)
Boenga schreef:
Een heel hoge score voor de stijl van Annejet van der Zijl: woordkeuzes, zinsbouw,... zijn zonder meer indrukwekkend.
Maar wat -JB- schrijft (roman of non-fictie, geen van de twee overheerst) maakt het lezen inderdaad toch een stuk minder aangenaam dan het had kunnen zijn.
Met excuses voor wie vind dat je de twee, om wat voor reden dan ook - alleen al het feit dat de ene een vertaling is -, maar ik kon/kan me veel meer inleven in 'Roots' van Alex Haley...


Zelf schrijft Annejet van Zijl: 'In eerste instantie heb ik dan ook even met de gedachte gspeeld om het verhaal in de vorm van een roman te gieten. Maar naarmate ik me meer in de hoofdpersonen verdiepte en er steeds meer materiaal boven kwam drijven, besefte ik dat tegen het leven zelf niet op te verzinnen valt - in ieder geval niet voor mij.'

Ik denk dat Annejet van Zijl met deze vorm de beste keuze heeft gemaakt simpelweg omdat ze bij haar eigen kunnen blijft. Wat mij betreft is Sonny Boy meer dan een opsomming van materiaal, juist vanwege haar stijl. Dit is een boek dat me bij zal blijven.

avatar van Boenga
3,5
psyche schreef:
Dit is een boek dat me bij zal blijven.

Helemaal mee eens. Maar toch niet echt in die zin dat het uitnodigt om over pakweg twee jaar nóg eens te gelezen te worden...

avatar van mjk87
4,0
Ik las de versie van Nederland Leest die je gratis bij de bieb kan afhalen. Voor deze versie heeft Van der Zijl nog een extra nawoord geschreven na het reguliere nawoord. En in beide zegt ze iets zinnigs waaruit blijkt waarom ik haar een prettige en goede schrijver vind voor zulke boeken en waar ook Sonny Boy een goed voorbeeld van is.

In het gewone nawoord zegt ze dat ze niet zozeer het verhaal van een persoon wil vertellen, maar ook meer dan dat. En dat zo'n verhaal rond een persoon een hele mooie kapstok is om ondertussen een tijdsbeeld te scheppen. Ook hier doet ze dat. De hoofdpersonen an sich zijn niet eens bijster interessant maar wat Van der Zijl ermee doet overtreft veel verwachtingen. Enorm sfeervol (je voelt de tropisch hitte van Suriname), maar ook indringend, betrokken, emotioneel. Vaak met enkele penseelstreken weet ze direct de omgeving neer te zetten waardoor het geheel enorm levendig wordt. Non-fictie maar het leest als een uitstekend geschreven roman. Tegen het einde komt er zelfs een melancholische toon die me echt wist te raken.

Voor de versie van 2023 gaat ze in op taal. Dat ze nog steeds blank en slaaf gebruikt, of zwarte, in plaats van wit, tot slaaf gemaakt of persoon van kleur respectievelijk zoals in 2023 gebruikelijker is. Zij stelt namelijk dat ze soms lang stoeit om een zin goed te kunnen schrijven, dat die lekker loopt. En door zulke woorden nu te veranderen, nog los van de sfeer, zou de tekst geweld worden aangedaan. En dat klopt. Ik merkte altijd al dat haar tekst zacht als zijde is waardoor het boek enorm heerlijk en vloeiend leest. Leuk om te lezen hoe ze daar zo over nadenkt en mee bezig is. 4,0*.

avatar van Theeleut
3,5
Ik heb dit boek beluisterd in plaats van het te lezen, en daarvoor is het denk ik minder geschikt. Ook had ik achteraf graag het nawoord juist als eerste gelezen, dan had ik vooraf beter begrepen wat voor boek ik las. Dat raad ik anderen zeker aan om te doen!

Ik had vooraf niet al te veel opgezocht over dit boek, maar heb aangenomen dat het een roman is door wat ik er al over had gehoord. Dat is het niet, het is een biografie die leest als een roman, maar daarmee ook vooral heel veel gebeurtenissen achter elkaar opsomt. Het boek is heel feitelijk geschreven. Door het nawoord begreep ik pas waarom de schrijfstijl zo was en waarom er na mijn idee soms dingen ontbraken - die kon de auteur niet invullen zonder bewijsstukken.

Ik lees graag psychologische romans, dus voor mij is dit boek meer 'meeleven' dan 'beleven', maar dat doet in dit geval niet af aan de kwaliteit van het boek. Het is goed invoelbaar hoe de personages gestreden, geliefd en geleden hebben. De feiten worden ook goed naast elkaar verteld vanuit verschillende perspectieven, zelfs met een luisterboek was dat goed te volgen. De keiharde realiteit van de oorlog komt wellicht nog sterker naar voren door het feit dat dit boek volledig op realiteit berust en er geen fictie aan is toegevoegd.

Ik had dit boek graag al veel eerder gelezen, toen op de middelbare school bij geschiedenis het verloop van de Tweede Wereldoorlog aan bod kwam. Dit boek had het vanuit het perspectief van de 'gewone mens' nog veel levensechter gemaakt. Ik kan me voorstellen dat het nu in het curriculum wordt opgenomen op sommige scholen, en dat het voor veel leerlingen veel behapbaarder is om te lezen dan vele romans.

Ik herkende mijn oma vaak in de stijl van de brieven die Rika schrijft, wat voor mij maakte dat ik me ergerde aan bepaalde elementen, maar tegelijkertijd besef ik ook dat zij in een andere tijd is opgegroeid en niet dezelfde kansen en mogelijkheden had als ik nu heb om mij op emotioneel gebied te ontwikkelen. Mijn oma was even oud als Waldy in de oorlog, daardoor is dit boek nog interessanter geworden voor mij.

Al met al raad ik dit boek anderen aan, zeker als je meer wilt weten over hoe het dagelijks leven vlak voor en in de oorlog eraan toeging.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:29 uur

geplaatst: vandaag om 10:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.